ตอนที่ 1/3
http://pantip.com/topic/30974565
กริ้งงง . ณดาสะดุ้งตื่นหลังได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกที่ตั้งไว้ตีห้าครึ่ง ผมเผ้ากระเซอะกระเซอ เดินไปเปิดหน้าต่างหวังจะรับลมในตอนเช้า ลมผ่านหน้าต่างมาสัมผัสตัวเธอราวกับบอกว่าขอต้อนรับสู่วันใหม่ พระอาทิตย์เริ่มแย้มแสงมาทักทาย เธอหลับตาและยิ้มทักทายกลับไปพร้อมกับบิดขี้เกียจ เธอรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก "วันนี้ฉันจะสู้ให้เต็มที่"
หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเตรียมพร้อมไปทำงานวันแรก ณดาสำรวจบ้านว่าควรจะปรับปรุงส่วนไหนก่อน ส่วนไหนสำคัญที่สุด ณดาเลือกที่จะปรุงปรับหลังคาบ้านที่ชำรุดอยู่เล็กน้อย ขัดพื้นบ้านที่เป็นไม้ให้เงา หลังจากนั้นจะดายหญ้าและหาต้นไม้มาปลูก เครื่องมืออุปกรณ์จะขอยืมป้าแดงก่อน เมื่อกำหนดสิ่งต่างๆคราวๆจบแล้ว จึงปั่นจักรยานไปทำงานที่ร้านซุปเปอร์มาเก็ต
ธรรมชาติในตอนเช้าที่นี่ช่างสวยงามและสงบ อากาศบริสุทธิ์กับสายลม รวมทั้งแสงแดดทำให้การปั่นจักรยานไปทำงานสุดแสนจะพิเศษ และการได้เห็นทั้งภูเขาและทะเลไปด้วย ก็เป็นการชาร์ตพลังงานในตอนเช้าเพื่อสู้กับงานตลอดทั้งวันได้เป็นอย่างดี แต่ณดาชื่นชมกับธรรมชาติไปได้ไม่นาน ก็ปั่นมาถึงโบสถ์ สิ่งที่เห็นคล้ายกับเมื่อวานและสร้างความแปลกใจให้กับณดาอีกครั้งคือ ชายหนุ่มคนเดิม นั่งอยู่ที่เดิม และสวมชุดเดิม
ด้วยความสงสัยณดาลงจากจักรยาน จอดไว้ข้างถนนและเดินตรงเข้ามาหาชายหนุ่มปริศนาคนนั้น หวังจะไปทักทาย
"ขอโทษนะคะ... ไม่ได้จะ... เอ่อ... แต่ดิฉันเห็นคุณนั่งอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อวาน..."
ชายหนุ่มหันหน้ามาพร้อมกับยิ้มให้ ทั้งสองจองตากันเพียงเสี้ยววินาที รอยยิ้มที่ดูอบอุ่นกับดวงตาที่แสนจริงใจ แม้จะมีเครานิดๆ แต่จัดว่าหล่อเหลาเลยที่เดียว
"ผมอยู่แถวนี้ครับ ก็เลยชอบมานั่งสูดอากาศบริเวณนี้..." ชายหนุ่มยืนขึ้น
ณดายิ้ม ไม่ได้พูดอะไรต่อ
"พึ่งย้ายมาหรอครับ หรือผมจำไม่ได้เองว่าคุณอยู่ที่นี่"
"เคยมาเมื่อยังเล็กค่ะ พึ่งย้ายมาอยู่จริงเมื่อวานนี้เอง"
"ใช่บ้านไม้ด้านนู้นรึเปล่าครับ" ชายหนุ่มถาม
"คะ" ณดาตอบพร้อมก็ก้มหน้าดูนาฬิกาข้อมือ
"แย่แล้ว! ฉันต้องรีบไปก่อนนะคะ พอดีต้องไปทำงานวันแรกเดี๋ยวจะสายคะ แย่จังเลย" ณดารีบวิ่งไปที่จักรยาน ตั้งใจจะปั่นให้เร็วที่สุด
"คุณชื่ออะไรครับ"ชายหนุ่มพูดขึ้น
"ณดาค่ะ... แล้ว...คุณล่ะ" ณดาหันมา
"ผมชื่อ ศิลาครับ" ชายหนุ่มยิ้ม
และณดาก็ปั่นออกไป เบื้องหลังเป็นชายหนุ่มศิลายืนยิ้มพร้อมกับโบกมือเล็กน้อย สายลมแผ่วเบาพัดมา ใบไม้ร่วงหล่นไปตามทาง วันนี้จะเป็นวันที่แจ่มใส พร้อมกับต้องมีเรื่องราวดีๆตามมาแน่นอน
ณดาปั่นมาถึงร้านซุปเปอร์มาเก็ต ร้านยังไม่เปิดเลย ยังไม่มีใครมา เธอโล่งอก จึงเดินสำรวจรอบๆ เป็นร้านที่สร้างด้วยไม้ขนาดสองห้อง สังเกตดูจากภายนอกจะออกแบบสไตร์คลาสิก แต่ค่อนข้างเก่าเพราะขาดการดูแล ณดารอไม่นานก็ได้ยินเสียงรถ แน่นอนว่าเป็นรถของป้าแดง
"มาเช้าจังหนู" ป้าแดงทักทายพร้อมกับยิ้มให้
"พึ่งมาเมื่อกี้นี้เองค่ะ" ณดาตอบตามตรง
ป้าแดงเดินยิ้มมาเปิดประตูร้าน ชวนณดาเข้ามาข้างในแนะนำส่วนต่างๆภายในร้าน ซึ่งภายในมีแทบจะทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นอาหาร ขนม ของใช้และเครื่องมือต่างๆที่พอจะอัดอยู่ในร้านขนาดสองห้องนี้ได้ ป้าแดงให้เบอร์โทรศัพท์ติดต่อสั่งของและออเดอร์ต่างๆรวมถึงเบอร์ป้าแดงด้วยเผื่อฉุนเฉิน ส่วนน้องใหม่กับโน๊ตจะมาช่วยเรียงของหลังเลิกเรียนนิดหน่อย ณดาเป็นคนเรียนรู้งานได้เร็ว ป้าแดงบอกครั้งเดียวก็จำได้แล้วว่าต้องทำแบบไหน ณดาสัมผัสได้ว่าป้าแดงเป็นคนใจดีมาก เป็นผู้ใหญ่ที่เหมือนแม่ มักจะยิ้มเสมอ ทำงานเก่งและน่านับถือ ป้าแดงฝากร้านไว้กับณดาโดยก่อนกลับได้ให้กุญแจไว้
"ป้าแดงค่ะ หนูขอยืมเครื่องมือทำสวนหน่อยได้ไหมค่ะ?" ณดาเอ่ยถาม
"จ้า อยู่ตรงตู้เครื่องมือ หยิบเอานะ" ป้าแดงยิ้ม
"ป้าฝากร้านด้วยนะหนูณดา" ป้าแดงเดินยิ้มออกไป เตรียมตัวขับรถออกไปดูแลกิจการร้านอาหารริมทะเลต่อ ส่วนณดายืนโบกมือรอจนรถป้าแดงขับออกไป
ตลอดทั้งวันลูกค้ามักจะเป็นนักท่องเที่ยวกับคนที่มาจอดพักรถ และเนี่องจากมีร้านเดียว คนจึงค่อนข้างเยอะ ณดาก็คอยจดออเดอร์ของที่ขาดเพื่อเย็นๆจะได้โทรไปให้เค้ามาส่งของ เมื่อโรงเรียนเลิก ใหม่กับโน๊ตจะมาช่วยเรียงของที่ชั้นวาง โดยได้ค่าตอบแทนเป็นเงินคนละห้าสิบบาท ณดามีความสุขที่ได้ทำงานที่นี่ ได้พบเจอผู้คนที่หลากหลาย ซึ่งทำให้เธอยิ้มและหัวเราะได้ตลอดทั้งวัน
หลังจากที่โทรสั่งออเดอร์ซึ่งพรุ่งนี้เช้าเค้าจะมาส่ง ณดาก็ซื้อแผ่นไม้จากที่ร้านเพื่อจะเอาไปซ่อมหลังคา หยิบเครื่องมือที่จำเป็นต้องใช้ที่ตู้เครื่องมือ ปิดล๊อกร้าน เอาเครื่องมือต่างๆใส่ตะกร้าหน้ารถจักรยาน มองดูนาฬิกาเป็นเวลาห้าโมงพอดี เธอหายใจเข้าและปั่นตรงกลับบ้านทันที
ณดาปั่นจักรยานมาได้ระยะหนึ่ง มองไปทางโบสถ์ เธอนึกในใจอยู่แล้วว่าศิลา จะมานั่งอยู่ที่เดิม เธอยิ้มเล็กๆ จอดจักรยานไว้ข้างถนนที่เดิม เดินตรงเข้าไปหาชายหนุ่ม
"ยังไม่กลับอีกหรอค่ะ?"
ศิลาหันมายิ้มให้เธอ
"พึ่งเลิกงานหรอครับ? คุณณดา"
ณดาพยักหน้าพร้อมกับยิ้มนิดๆ
"ว่าแต่ คุณนั่งอยู่ที่นี่ตลอดเลยหรอค่ะ?"
ศิลายิ้มแต่ไม่ได้ตอบอะไรณดา ตามองไปที่อุปกรณ์หน้าจักรยานที่ณดาขนมา
"เครื่องมือเยอะจัง จะเอาไปซ่อมอะไรหรอครับ"
"เอาไปซ่อมหลังคาบ้านอะคะ พอดีมันรั่วนิดหน่อย"
ศิลายิ้มและยืนขึ้น บิดขี้เกียจเล็กน้อย
"ผมกำลังจะเดินไปทางบ้านคุณอยู่พอดี เราไปพร้อมกันเลยดีไหมครับ?"
ณดาแสดงสีหน้าแปลกใจ
"เอ่อ...คือ...คะ" สีหน้ายังคงฉงน
ศิลาแสดงท่าทางสงสัย พร้อมกับผายมือให้ณดาเดินไปก่อน ศิลาอาสาจะจูงจักรยานให้ แต่ณดาปฏิเสธเพราะไม่อยากรบกวน ทั้งสองเดินไปด้วยกัน ณดาก้มมองพื้นบ้างก็หันสายตาไปทางศิลาบ้าง ส่วนศิลามือลวงกระเป๋ากางเกง ตามองไปที่ท้องฟ้าแล้วยิ้มเล็กๆ บ้างก็หลับตาแล้วสูดหายใจลึกๆ... สายลมพัดผ่าน แม้จะเย็นแล้ว แต่ก็ดูอบอุ่น
และแล้วทั้งสองก็เดินมาถึงบ้านณดาโดยที่ระหว่างทางไม่พูดอะไรกันซักคำ
"ถึงบ้านฉันแล้วคะ"
"อ่อ ครับ"
ทั้งสองยืนนิ่งไม่ได้พูดอะไรต่อ เวลานั้นก็ใกล้มืดแล้ว ตะวันกำลังตกดิน
"งั้น...ฉันเข้าบ้านก่อนนะคะ" ณดาพูดหลังจากเงียบกันครู่หนึ่ง
"อ่อครับ เชิญครับ" ศิลาตอบ
ณดาจะจูงจักรยานไปเก็บเพื่อที่จะเข้าบ้าน
"เอ่อ... คุณณดาครับ ช่วงนี้ผมผ่านทางนี้บ่อย ขากลับเรามาพร้อมกันดีไหมครับ คุณจะได้มีเพื่อนกลับ" ศิลาพูด
"อืม...เอ่อ...
_____________________________________
ติดตามตอนต่อไป
ปาฏิหาริย์รัก จากสายลม ตอนที่2/3
กริ้งงง . ณดาสะดุ้งตื่นหลังได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกที่ตั้งไว้ตีห้าครึ่ง ผมเผ้ากระเซอะกระเซอ เดินไปเปิดหน้าต่างหวังจะรับลมในตอนเช้า ลมผ่านหน้าต่างมาสัมผัสตัวเธอราวกับบอกว่าขอต้อนรับสู่วันใหม่ พระอาทิตย์เริ่มแย้มแสงมาทักทาย เธอหลับตาและยิ้มทักทายกลับไปพร้อมกับบิดขี้เกียจ เธอรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก "วันนี้ฉันจะสู้ให้เต็มที่"
หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเตรียมพร้อมไปทำงานวันแรก ณดาสำรวจบ้านว่าควรจะปรับปรุงส่วนไหนก่อน ส่วนไหนสำคัญที่สุด ณดาเลือกที่จะปรุงปรับหลังคาบ้านที่ชำรุดอยู่เล็กน้อย ขัดพื้นบ้านที่เป็นไม้ให้เงา หลังจากนั้นจะดายหญ้าและหาต้นไม้มาปลูก เครื่องมืออุปกรณ์จะขอยืมป้าแดงก่อน เมื่อกำหนดสิ่งต่างๆคราวๆจบแล้ว จึงปั่นจักรยานไปทำงานที่ร้านซุปเปอร์มาเก็ต
ธรรมชาติในตอนเช้าที่นี่ช่างสวยงามและสงบ อากาศบริสุทธิ์กับสายลม รวมทั้งแสงแดดทำให้การปั่นจักรยานไปทำงานสุดแสนจะพิเศษ และการได้เห็นทั้งภูเขาและทะเลไปด้วย ก็เป็นการชาร์ตพลังงานในตอนเช้าเพื่อสู้กับงานตลอดทั้งวันได้เป็นอย่างดี แต่ณดาชื่นชมกับธรรมชาติไปได้ไม่นาน ก็ปั่นมาถึงโบสถ์ สิ่งที่เห็นคล้ายกับเมื่อวานและสร้างความแปลกใจให้กับณดาอีกครั้งคือ ชายหนุ่มคนเดิม นั่งอยู่ที่เดิม และสวมชุดเดิม
ด้วยความสงสัยณดาลงจากจักรยาน จอดไว้ข้างถนนและเดินตรงเข้ามาหาชายหนุ่มปริศนาคนนั้น หวังจะไปทักทาย
"ขอโทษนะคะ... ไม่ได้จะ... เอ่อ... แต่ดิฉันเห็นคุณนั่งอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อวาน..."
ชายหนุ่มหันหน้ามาพร้อมกับยิ้มให้ ทั้งสองจองตากันเพียงเสี้ยววินาที รอยยิ้มที่ดูอบอุ่นกับดวงตาที่แสนจริงใจ แม้จะมีเครานิดๆ แต่จัดว่าหล่อเหลาเลยที่เดียว
"ผมอยู่แถวนี้ครับ ก็เลยชอบมานั่งสูดอากาศบริเวณนี้..." ชายหนุ่มยืนขึ้น
ณดายิ้ม ไม่ได้พูดอะไรต่อ
"พึ่งย้ายมาหรอครับ หรือผมจำไม่ได้เองว่าคุณอยู่ที่นี่"
"เคยมาเมื่อยังเล็กค่ะ พึ่งย้ายมาอยู่จริงเมื่อวานนี้เอง"
"ใช่บ้านไม้ด้านนู้นรึเปล่าครับ" ชายหนุ่มถาม
"คะ" ณดาตอบพร้อมก็ก้มหน้าดูนาฬิกาข้อมือ
"แย่แล้ว! ฉันต้องรีบไปก่อนนะคะ พอดีต้องไปทำงานวันแรกเดี๋ยวจะสายคะ แย่จังเลย" ณดารีบวิ่งไปที่จักรยาน ตั้งใจจะปั่นให้เร็วที่สุด
"คุณชื่ออะไรครับ"ชายหนุ่มพูดขึ้น
"ณดาค่ะ... แล้ว...คุณล่ะ" ณดาหันมา
"ผมชื่อ ศิลาครับ" ชายหนุ่มยิ้ม
และณดาก็ปั่นออกไป เบื้องหลังเป็นชายหนุ่มศิลายืนยิ้มพร้อมกับโบกมือเล็กน้อย สายลมแผ่วเบาพัดมา ใบไม้ร่วงหล่นไปตามทาง วันนี้จะเป็นวันที่แจ่มใส พร้อมกับต้องมีเรื่องราวดีๆตามมาแน่นอน
ณดาปั่นมาถึงร้านซุปเปอร์มาเก็ต ร้านยังไม่เปิดเลย ยังไม่มีใครมา เธอโล่งอก จึงเดินสำรวจรอบๆ เป็นร้านที่สร้างด้วยไม้ขนาดสองห้อง สังเกตดูจากภายนอกจะออกแบบสไตร์คลาสิก แต่ค่อนข้างเก่าเพราะขาดการดูแล ณดารอไม่นานก็ได้ยินเสียงรถ แน่นอนว่าเป็นรถของป้าแดง
"มาเช้าจังหนู" ป้าแดงทักทายพร้อมกับยิ้มให้
"พึ่งมาเมื่อกี้นี้เองค่ะ" ณดาตอบตามตรง
ป้าแดงเดินยิ้มมาเปิดประตูร้าน ชวนณดาเข้ามาข้างในแนะนำส่วนต่างๆภายในร้าน ซึ่งภายในมีแทบจะทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นอาหาร ขนม ของใช้และเครื่องมือต่างๆที่พอจะอัดอยู่ในร้านขนาดสองห้องนี้ได้ ป้าแดงให้เบอร์โทรศัพท์ติดต่อสั่งของและออเดอร์ต่างๆรวมถึงเบอร์ป้าแดงด้วยเผื่อฉุนเฉิน ส่วนน้องใหม่กับโน๊ตจะมาช่วยเรียงของหลังเลิกเรียนนิดหน่อย ณดาเป็นคนเรียนรู้งานได้เร็ว ป้าแดงบอกครั้งเดียวก็จำได้แล้วว่าต้องทำแบบไหน ณดาสัมผัสได้ว่าป้าแดงเป็นคนใจดีมาก เป็นผู้ใหญ่ที่เหมือนแม่ มักจะยิ้มเสมอ ทำงานเก่งและน่านับถือ ป้าแดงฝากร้านไว้กับณดาโดยก่อนกลับได้ให้กุญแจไว้
"ป้าแดงค่ะ หนูขอยืมเครื่องมือทำสวนหน่อยได้ไหมค่ะ?" ณดาเอ่ยถาม
"จ้า อยู่ตรงตู้เครื่องมือ หยิบเอานะ" ป้าแดงยิ้ม
"ป้าฝากร้านด้วยนะหนูณดา" ป้าแดงเดินยิ้มออกไป เตรียมตัวขับรถออกไปดูแลกิจการร้านอาหารริมทะเลต่อ ส่วนณดายืนโบกมือรอจนรถป้าแดงขับออกไป
ตลอดทั้งวันลูกค้ามักจะเป็นนักท่องเที่ยวกับคนที่มาจอดพักรถ และเนี่องจากมีร้านเดียว คนจึงค่อนข้างเยอะ ณดาก็คอยจดออเดอร์ของที่ขาดเพื่อเย็นๆจะได้โทรไปให้เค้ามาส่งของ เมื่อโรงเรียนเลิก ใหม่กับโน๊ตจะมาช่วยเรียงของที่ชั้นวาง โดยได้ค่าตอบแทนเป็นเงินคนละห้าสิบบาท ณดามีความสุขที่ได้ทำงานที่นี่ ได้พบเจอผู้คนที่หลากหลาย ซึ่งทำให้เธอยิ้มและหัวเราะได้ตลอดทั้งวัน
หลังจากที่โทรสั่งออเดอร์ซึ่งพรุ่งนี้เช้าเค้าจะมาส่ง ณดาก็ซื้อแผ่นไม้จากที่ร้านเพื่อจะเอาไปซ่อมหลังคา หยิบเครื่องมือที่จำเป็นต้องใช้ที่ตู้เครื่องมือ ปิดล๊อกร้าน เอาเครื่องมือต่างๆใส่ตะกร้าหน้ารถจักรยาน มองดูนาฬิกาเป็นเวลาห้าโมงพอดี เธอหายใจเข้าและปั่นตรงกลับบ้านทันที
ณดาปั่นจักรยานมาได้ระยะหนึ่ง มองไปทางโบสถ์ เธอนึกในใจอยู่แล้วว่าศิลา จะมานั่งอยู่ที่เดิม เธอยิ้มเล็กๆ จอดจักรยานไว้ข้างถนนที่เดิม เดินตรงเข้าไปหาชายหนุ่ม
"ยังไม่กลับอีกหรอค่ะ?"
ศิลาหันมายิ้มให้เธอ
"พึ่งเลิกงานหรอครับ? คุณณดา"
ณดาพยักหน้าพร้อมกับยิ้มนิดๆ
"ว่าแต่ คุณนั่งอยู่ที่นี่ตลอดเลยหรอค่ะ?"
ศิลายิ้มแต่ไม่ได้ตอบอะไรณดา ตามองไปที่อุปกรณ์หน้าจักรยานที่ณดาขนมา
"เครื่องมือเยอะจัง จะเอาไปซ่อมอะไรหรอครับ"
"เอาไปซ่อมหลังคาบ้านอะคะ พอดีมันรั่วนิดหน่อย"
ศิลายิ้มและยืนขึ้น บิดขี้เกียจเล็กน้อย
"ผมกำลังจะเดินไปทางบ้านคุณอยู่พอดี เราไปพร้อมกันเลยดีไหมครับ?"
ณดาแสดงสีหน้าแปลกใจ
"เอ่อ...คือ...คะ" สีหน้ายังคงฉงน
ศิลาแสดงท่าทางสงสัย พร้อมกับผายมือให้ณดาเดินไปก่อน ศิลาอาสาจะจูงจักรยานให้ แต่ณดาปฏิเสธเพราะไม่อยากรบกวน ทั้งสองเดินไปด้วยกัน ณดาก้มมองพื้นบ้างก็หันสายตาไปทางศิลาบ้าง ส่วนศิลามือลวงกระเป๋ากางเกง ตามองไปที่ท้องฟ้าแล้วยิ้มเล็กๆ บ้างก็หลับตาแล้วสูดหายใจลึกๆ... สายลมพัดผ่าน แม้จะเย็นแล้ว แต่ก็ดูอบอุ่น
และแล้วทั้งสองก็เดินมาถึงบ้านณดาโดยที่ระหว่างทางไม่พูดอะไรกันซักคำ
"ถึงบ้านฉันแล้วคะ"
"อ่อ ครับ"
ทั้งสองยืนนิ่งไม่ได้พูดอะไรต่อ เวลานั้นก็ใกล้มืดแล้ว ตะวันกำลังตกดิน
"งั้น...ฉันเข้าบ้านก่อนนะคะ" ณดาพูดหลังจากเงียบกันครู่หนึ่ง
"อ่อครับ เชิญครับ" ศิลาตอบ
ณดาจะจูงจักรยานไปเก็บเพื่อที่จะเข้าบ้าน
"เอ่อ... คุณณดาครับ ช่วงนี้ผมผ่านทางนี้บ่อย ขากลับเรามาพร้อมกันดีไหมครับ คุณจะได้มีเพื่อนกลับ" ศิลาพูด
"อืม...เอ่อ...
_____________________________________
ติดตามตอนต่อไป