แม่นางคนสวย เธอคือพรมลิขิต

กระทู้สนทนา

ตอนปี 2549 ตอนนั้นยังเรียนมหาลัยอยู่เลย
เดินข้ามถนนไปซื้อเครปกินแถวข้างวัดฝั่งตรงข้ามหอพัก
ขณะที่รอเครปอยู่ แมวตัวเล็กอายุน่าจะ 2 เดือน มาคลอเครียอยู่ที่ขา

อุ๊ย !! น่าร๊ากมากกๆๆๆๆๆๆ ว๊ากกกๆ แต่เอ แมวใครหว่า มาจากไหน ถามเจ้าของร้าน
"พี่ๆ แมวพี่ป่าวค่ะ" คนขายส่ายหัวเร็วกว่าเปิดพัดลมเบอร์ 3 อีก

คิดในใจ - เฮ้ออออ น่าสงสาร ไอ้เราก็ไม่มีปัญญาเลี้ยง -

มองหน้า เธอที่ มองมาด้วยตาใสแจ๋ว ใจเต้นตึกตัก พอได้เครปแล้วเตรียมข้ามถนนกลับ

- เฮ้ย ตามมาทามมม่ายยยยยยย - เห็นรถกำลังวิ่งมา เลยไปคว้าตัวไว้

เวรๆๆจะทำไงดีเนี๊ยะ เอาหว่ะ เอากลับไปก่อน เดียวพรุ่งนี้ค่อยไปไว้ที่วัด
( ปกติไปให้อาหารแมวถูกทิ้งที่วัดบ่อยๆ อยู่แล้ว )

ตอนเข้านอน
- แกนอนตรงนี้ๆ นะ หมัดเต็มไปหมด - จับวางไว้ในตะกร้า น้ำเปล่า ข้าวกะปลาทูที่เหลือๆ
เธอเงยหน้าขึ้นมามอง ตาแป๋วๆใสๆ - เราไม่ใจอ่อนหรอกนะ เชอะ-

เดินดุ๋มๆไปเตียงนอน ปิดไฟ ............................ อะไรย๊วบๆ
เธอได้มานอนแนบแขนเราเป็นที่เรียบร้อย - หมัดก็หมัดฟ่ะ ไม่กลัว -

โดนท่าไม้ตายเธอคนนี้เข้าไป ใครจะใจแข็งไหว

เช้าตื่นขึ้นมา โอ๊ย คันๆเป็นตุ่มๆแดงๆเต็มแขนเลย สงสัยโดนหมัดกัด
ว่าแล้วก็ไปเอาอาหารแมวไปให้อาหารชาวแก๊งค์ที่วัดพร้อมกับเตรียมนำเธอไปเป็นเด็กวัดด้วย

เมื่อไปถึงวัดแล้ว ก็จัดเเจงอาหารให้ชาวแก๊งรุมๆกันใหญ่
ยังไม่ทันจะเอา เธอ ออกมาจากกระเป๋าเป้ สายตามันก็เหลือไปเห็น

" ผู้ใดนำสัตว์มาปล่อย มาทิ้งขว้าง ก็ขอให้มันผู้นั้นมีชีวิตดั่งสัตว์ที่ปล่อย "

โอ้อออออ แรงงงมาก เหมือนโดนตบหน้าประมาณ 80 ฉาด เจ็บจริงๆ
แต่ ที่วัดมีคนเอา แมวมาปล่อยเยอะ มากๆจริงๆ

เออ เลี้ยงก็เลี้ยง ยิ่งเลี้ยงยิ่งรัก ยิ่งรัก แต่เลี้ยงที่หอไม่ได้
เอากลับไปบ้านไร่เลี้ยงให้เป็นเพื่อนกับแม่นางสร้อย จนอ้วนสมบูรณ์ จนมีลูกๆ
และสุดท้าย เพื่อนเราก็เอาเธอไป เลี้ยงต่อเป็นอย่างดี

อิริยาบทสบายๆ ที่ริมน้ำ