สวัสดีค่ะ ห่างหายไปจากการตั้งกระทู้ห้องถนนนักเขียนนานเกือบสามเดือน
วันนี้มีเรื่องสั้นภายใต้คอนเซ็ปต์ "หลอน" มาให้พี่ๆลองอ่านค่ะ
~~321 คาเฟ่~~
เป็นเรื่องสั้นที่ต่อยอดมาจากโจทย์ตะพาบ 76 หัวข้อ 321
ที่แต่งในบล็อคเป็นครั้งแรกค่ะ
ยังไม่แน่ใจชื่อเรื่องเลยค่ะ ^^
************************************************************************
~~321 คาเฟ่~~
'รอคอย'
ท่ามกลางการจราจรบางตาในยามค่ำคืนของถนนสายรองที่ร้างไร้ผู้คนและยานพาหนะ ยังมีร้านกาแฟเล็กๆแห่งหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ท่ามกลางแสงสลัวของไฟทางเดินที่ติดบ้างดับบ้างเป็นระยะ บรรยากาศภายในร้านดูเงียบเหงาวังเวงแต่ก็ยังเปิดรอคอยการมาเยือนของคุณตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงทุกวันไม่มีวันหยุด ร้านกาแฟแห่งนี้มีชื่อว่า....~~321คาเฟ่~~
“321 คาเฟ่ ยินดีต้อนรับครับ”
เสียงกระดิ่งกรุ๊งกริ๊งกังวานของร้าน 321 คาเฟ่ ดังไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งในรอบวัน เสียงบริกรหนุ่มยังคงเจรจาอ่อนน้อมต้อนรับแขกที่มาเยือนคาเฟ่แห่งนี้อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยและขยันขันแข็ง
เมยา..ถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยของวันกับการรอคอยการมาเยือนของใครบางคนอย่างใจจดใจจ่อ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่มา
“รับอะไรเพิ่มมั๊ยครับ”
เสียงบริกรชายรุ่นราวคราวเดียวกันกับเมยาเอ่ยถามอย่างเกรงใจ หลังจากกาแฟแก้วที่สี่ที่เหลืออยู่ค่อนแก้วเย็นชืดไปแล้ว เมยาได้แต่ยิ้มรับไม่ตอบรับและไม่ปฏิเสธ ดวงตากลมโตยังคงมองไปยังประตูร้าน 321 คาเฟ่ อย่างใจจดใจจ่อ เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าเหมือนหญิงสาวที่นั่งรอใครบางคนอยู่ริมหน้าต่างร้านด้วยจิตใจล่องลอย
“เขาคงไม่มาแล้วมั้งครับ หรือบางทีเขาอาจจะมาแล้วก็ได้ นี่ก็เกือบห้าทุ่มแล้วร้านก็ใกล้จะปิดแล้วด้วยนะครับ”
ได้ผลชะงัดจากคำกล่าวอ้างถึง ‘เขา’ คนที่เมยาตั้งตารอคอย หญิงสาวหันมาส่งยิ้มแก้เก้อก่อนจะเรียกบริกรชายคนนั้นให้เช็คบิลในทันที แต่ก็ยังไม่วายเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“เดี๋ยวนี้ไม่เปิดยี่สิบสี่ชั่วโมงเหมือนเมื่อก่อนแล้วเหรอ” สีหน้าสงสัยของเมยายามรับเงินทอนจากบริกร ทำเอาบริกรหนุ่มยิ้มเย็นก่อนจะตอบข้อสงสัยให้เมยาหายข้องใจ
“วันนี้ภารกิจเรียบร้อยแล้วครับ ได้เวลาปิดบริการเสียที”
รอยยิ้มเย็นของบริกรหนุ่มทำให้เมยารู้สึกขนลุกซู่อย่างไม่มีสาเหตุ ทันทีที่เหลียวมองรอบกายแล้วพบว่าเหลือเพียงตนเองนั่งอยู่เพียงลำพังในร้านกาแฟเล็กๆแห่งนี้ เมยารีบลุกขึ้นแล้วผลุนผลันออกไปจากร้านด้วยความรู้สึกหวาดหวั่นผิดไปจากที่เคย
************************************************
“เม..วันที่ 3 เดือน 2 อีก 1 ปี นับจากนี้ เรามาเจอกันนะ รัณย์จะกลับมา” เมยาร้องห่มร้องไห้กับสัญญาของเพื่อนสนิทเพียงคนเดียว คนที่หล่อนแอบรัก คนที่กำลังจะเดินทางไปเป็นอาสาสมัครไกลถึงแอฟริกาใต้ในอีกไม่กี่วันนับจากนี้
“ทำไมต้องไปด้วยรัณย์ ตั้งปีนึงนะ แล้วเมล่ะ” เมยายังคงร้องไห้ไม่หยุด ทำเอาสารัณย์ใจเสียอยากจะล้มเลิกความคิดที่จะไปเสียเดี๋ยวนั้น แต่ก็ไม่สามารถทำได้เพราะตั้งใจไว้แล้วว่าอยากจะช่วยเหลือคนเจ็บไข้ได้ป่วยในแถบทุรกันดาร
“เอาน่า..เม 1 ปี แป๊บเดียวก็ถึง แล้วเรามาเจอกันที่ร้านประจำของเรานะ” สารัณย์ปลอบใจเมยาด้วยการตบไหล่หญิงสาวเบาๆ เป็นการปลอบโยนจนเมยาหยุดร้องไห้ในที่สุด
“ในเมื่อเป็นความตั้งใจของรัณย์ เมจะว่าอะไรได้ อย่าลืมนะว่ารัณย์นัดกับเมไว้วันที่ 3 เดือน 2 อีก 1 ปีนับจากนี้”
“โอเค..วันที่ 3 เดือน 2 อีก 1 ปี แถมให้ด้วยว่าเวลาบ่ายโมง รอรัณย์ที่ 321 คาเฟ่ ร้านประจำของเรานะ”
**************************************************************************************
นั่นเป็นเหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อหนึ่งปีที่แล้ว...
หลังออกมาจาก 321 คาเฟ่ เมยาก้าวข้ามผ่านถนนสายรองเดินตัดเข้าซอยเล็กตรงข้ามร้านกาแฟเพื่อลัดเลาะออกไปยังถนนสายหลักด้วยความเคยชิน สองข้างทางในซอยเล็กเป็นร้านขายของกระจุกกระจิกที่เดินลัดผ่านแล้วไม่ทำให้รู้สึกกลัวแต่อย่างใด ทั้งที่ใช้เส้นทางนี้อยู่เป็นประจำแต่วันนี้เมยากลับรู้สึกหนาวยะเยือกเป็นระยะอย่างไม่มีสาเหตุอีกแล้ว
บนถนนสายหลักที่มีผู้คนและรถราขวักไขว่พลุกพล่าน เมยาสาวเท้าอย่างเร่งรีบเพื่อไปให้ถึงเป้าหมายคือคอนโดมิเนียมสร้างใหม่ติดถนนใหญ่ที่หล่อนซื้อหามาด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง ริมฝีปากบางยังคงพึมพำไม่หยุดถึงใครบางคนที่ปล่อยให้หล่อนรอตั้งแต่เมื่อบ่าย
“รัณย์บ้า...ไหนบอกจะมาเจอกันที่ 321 คาเฟ่ วันที่ 3 เดือน 2 อีก 1 ปีไง ก็วันนี้ไม่ใช่เหรอแล้วทำไมไม่มา เมไม่เคยรอใครนานขนาดนี้มาก่อนเลยนะ จะตีหนึ่งแล้วด้วย เกินไปรึเปล่า มาไม่ได้ไม่ต้องมานัดเราสิ”
เมยาบ่นพึมพำมาตลอดทางอย่างหมดหวังที่จะเจอสารัณย์เพื่อนรักในวัยเด็ก คนที่หล่อนแอบหลงรักมานาน ความฝันที่ตั้งใจว่าจะบอกคำรักเขาออกไปในวันนี้ที่จะได้เจอกันอีกครั้งมีอันสูญสลายไปภายในพริบตา เพราะ ‘เขา’ ไม่มา
ที่ตรงข้ามฝั่งถนน ใครบางคนกำลังจ้องมองเมยาอยู่โดยที่หล่อนไม่รู้ตัว เพราะรถติดไฟแดงอยู่ทำให้ไม่สามารถลงไปทักทายหล่อนได้อย่างใจคิด จึงได้แต่มองตามไปอย่างลืมตัว ทำเอารถที่จอดติดไฟแดงอยู่ด้านหลังกดแตรส่งเสียงเตือนลั่น
“ก็ได้ ก็ได้ จะบีบอะไรกันนักกันหนา รู้แล้ว” พีรัช...สบถอย่างหงุดหงิดก่อนจะเร่งเครื่องขับออกไปอย่างรวดเร็ว แต่สายตาก็ยังมองกระจกมองหลังจนใครบางคนลับสายตาไปด้วยความสงสัย
“กลับมาเมื่อไหร่กันนะ”
******************************************************
ทางเดินบนชั้น 31 วันนี้ดูยาวไกลกว่าปกติ เมยาก้าวเร็วด้วยจิตใจกระวนกระวายอย่างไม่รู้สาเหตุตั้งแต่ออกจากลิฟท์ แล้วหญิงสาวก็ชะงักฝีเท้าโดยพลันทันทีที่เห็นภาพของใครบางคนนั่งชันเข่าฟุบอยู่หน้าห้องพักของหล่อน ที่ห้อง 321 ท่าทางที่อิดโรยของเขาทำให้เมยาน้ำตารื้นขึ้นมาอย่างกลั้นไม่อยู่เมื่อรู้ว่าใครคนนั้นคือ...สารัณย์
“รัณย์!!..ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้ ทำไมไม่ไปที่ที่เรานัดกันล่ะ” เมยาคุกเข่าลงตรงหน้าสารัณย์เพื่อนรักในทันที ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาสบตาเมยาที่หน้าซีดเซียวด้วยความเป็นห่วง ใบหน้าคมเข้มมีไรหนวดนิดๆ ยังคงดูดีอยู่เสมอ รวมไปถึงรอยยิ้มจางยังคงดูอบอุ่นเช่นทุกครั้ง ไม่ต่างไปจากเดิม
“เม..มาแล้วเหรอ” สารัณย์เอ่ยเสียงอ่อนแรง หน้าตาหล่อเหลาผิวขาวมีแววซีดเซียวคล้ายอดหลับอดนอนมาหลายวัน
“ไหนว่านัดกัน วันที่ 3 เดือน 2 อีก 1 ปีไง รู้มั๊ยวันนี้เมรอตั้งแต่บ่ายโมงจนเกือบห้าทุ่ม คิดดูสิ เมไม่เคยรอใครนานเท่ารอรัณย์เลยนะ โทรศัพท์ก็มีโทรบอกหน่อยก็ไม่ได้ ลืมเบอร์เมแล้วรึไง” เมยาน้ำเสียงกระเง้ากระงอดเอาแต่ใจเหมือนเช่นเคย ก็น่าจะให้หล่อนโกรธอยู่หรอก
“ขอโทษนะ..แต่รัณย์ก็มาแล้วไง ไหนดูซิไม่เจอกันปีนึงเด็กขี้แยของรัณย์เป็นสาวสวยรึยัง” สารัณย์เอื้อมมือมาจับศีรษะเมยาโคลงเบาๆเหมือนเช่นสมัยเด็ก
เมยาปัดมือสารัณย์ออกเช่นเคยเหมือนในตอนเด็กที่เขามักทำอย่างนี้อยู่เสมอและหล่อนก็จะต้องปัดมือเขาอย่างรำคาญใจอยู่เสมอเช่นกัน แล้วหญิงสาวก็ถึงกับชะงัก สีหน้าเคลือบแคลงสงสัยจนต้องถามออกไปด้วยความเป็นห่วง
“รัณย์..ไม่สบายแน่ๆเลย รอเมนานใช่มั๊ย ทำไมตัวเย็นจังเลย” เมยาอังหลังมือเข้ากับหน้าผากชายหนุ่มทันที แล้วหญิงสาวก็ต้องรีบชักมือกลับแทบไม่ทันก่อนจะรีบลุกขึ้นควานหากุญแจห้องรีบเปิดประตูเร็วพลัน มือไม้ที่ไขกุญแจสั่นเทาด้วยความเป็นห่วงชายหนุ่ม
“ไม่ไหวเลยรัณย์ ไม่สบายไม่รู้จักดูแลตัวเอง ลุกขึ้นเถอะเข้ามาในห้องเมก่อน”
“รัณย์สบายดี ไม่เป็นไรหรอก..เม แค่มาเจอเม รัณย์ก็ดีใจมากพอแล้ว” สารัณย์ลุกขึ้นยืนอยู่หน้าห้องอย่างเก้ๆกังๆ เมยารีบเปิดไฟห้องปากก็ยังคงพร่ำเรียกสารัณย์ให้เข้ามาในห้องไม่หยุด
“เข้ามาสิ..รัณย์ เดี๋ยวเมชงโกโก้ร้อนที่รัณย์ชอบให้นะ จะได้ตัวอุ่นๆ เมชงรสชาติของ 321 คาเฟ่เป็นแล้วนะ แอบจำมาเพื่อรัณย์โดยเฉพาะเลยล่ะ คืนนี้ค้างที่นี่เถอะนะ..รัณย์...รัณย์” เมยาร้องเรียกเพื่อนรักที่ยังคงไม่เข้ามาในห้องเสียที
“ทำอะไรอยู่เนี่ย..ชักช้าเป็นเต่าเหมือนเดิมเลยนะรัณย์บ้า”
เมยาวางแก้วโกโก้ร้อนสองแก้วไว้บนโต๊ะทานข้าวตามเดิมก่อนจะออกไปตามสารัณย์ที่หน้าห้อง แล้วหญิงสาวก็ต้องฉงนใจ
“อ้าว..รัณย์ ไปไหนซะแล้วล่ะ รัณย์..รัณย์”
เมยาถึงกับหน้าเสีย ตะโกนเรียกเพื่อนรักที่เมื่อครู่ยังยืนอยู่หน้าห้อง แต่บัดนี้กลับหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับใดๆกลับมา ทันใดนั้นประตูห้องข้างๆกันก็เปิดออกมาทำเอาเมยาถึงกับสะดุ้ง หญิงวัยกลางคนเดินงัวเงียเข้ามาหาเมยา ในมือมีกล่องกระดาษแบบมีฝาปิดมายื่นให้หล่อนก่อนจะหาวหวอด
“หนูเม..วันนี้กลับดึกจังเลยนะจ้ะ ป้าได้ยินเสียงเอะอะเลยนึกได้ว่ามีพัสดุส่งมาให้หนูตั้งหลายวันแล้ว ลูกป้ารับไว้ไม่ได้บอกป้าเลยเพิ่งได้เอามาให้หนูจ้ะ”
หญิงวัยกลางคนยิ้มแย้มอย่างเอื้อเฟื้อแล้วเดินกลับห้องไป ก่อนไปยังหันมายิ้มแย้มผ่านไปให้ใครบางคนที่อยู่ด้านหลังเมยา
"ขอบคุณค่ะ คุณป้า ที่จริงพรุ่งนี้ก็ได้ เมเกรงใจจัง”
เมยาได้แต่ขอบคุณและรับกล่องมาถือไว้อย่างงุนงง ก่อนจะเปิดมันออกช้าๆ ภายในกล่องมีบางสิ่งบางอย่างที่เมยารับรู้เกี่ยวกับสารัณย์ หญิงสาวได้แต่เข่าอ่อนทรุดลงหน้าประตูอย่างหมดแรง เข้าใจแล้วว่าทำไม ‘เขา’ ถึงไม่มา...สารัณย์ไม่มา ไม่มีวันมาได้อีกต่อไป..
“รัณย์...ทำไมไม่รอเม แค่สามวันเอง...”
“วันที่ 3 เดือน 2 อีก 1 ปี ที่ 321 คาเฟ่ ทำไมรัณย์ไม่รอเม”
การ์ดใบเล็กร่วงหล่นจากมือเมยาลงมากองอยู่บนพื้นข้างตัวหญิงสาวที่นั่งฟุบกอดเข่าอย่างหมดแรง ข้าวของส่วนตัวบางอย่างของสารัณย์ถูกมารดาของเขาส่งต่อมาให้หญิงสาวตามคำร้องขอเป็นครั้งสุดท้ายของลูกชายก่อนที่จะเสียชีวิตเมื่อไม่กี่วันก่อน รวมทั้งภาพถ่ายขณะกำลังยิ้มกว้างมองมาอย่างมีความสุขของสารัณย์ ด้านหลังภาพถ่ายระบุไว้ชัดเจนว่า...
~~ ‘รัณย์’ รัก ‘เม’ นะ ~~
***************************************************
บนถนนสายรองยามดึกสงัดร้างไร้ผู้คนและรถรา แสงจากภายในร้าน~~321 คาเฟ่~~ สว่างไสวขึ้นมาอีกครั้งรอรับการมาเยือนของคุณตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง เสียงกระดิ่งกรุ๊งกริ๊งดังขึ้นอีกครั้งท่ามกลางเสียงต้อนรับอย่างยินดีของบริกรชายที่ยังคงส่งยิ้มเย็นอย่างต่อเนื่อง...
“321 คาเฟ่ ยินดีต้อนรับครับ ต้องการโต๊ะสำหรับสองท่านใช่ไหมครับ”
ชายชราแต่งกายปอนๆก้าวเข้ามาภายในร้านอย่างงกเงิ่นหันซ้ายแลขวาแล้วเอ่ยออกมาอย่างงุนงง
“มาคนเดียว”
ชายชราตอบห้วนไปยังบริกรที่ยังคงส่งยิ้มเย็นอย่างต่อเนื่อง เบื้องหลังของชายชรามีใครบางคนก้าวตามเขาเข้ามาอย่างไม่ลดละราวกับเงาก็ไม่ปาน แล้วบริกรหนุ่มก็ส่งยิ้มเย็นเช่นเคยให้กับใครคนนั้นอย่างยินดีแล้วเอ่ยออกมาเบาๆ
“321 คาเฟ่ ยินดีต้อนรับครับ”
****************************************************************************************
"อย่ารอให้สายเกินไป...
เพราะถ้าสายเกินไป ~~321 คาเฟ่~~ จะตามมาบริการ..คุณ"
****************************************************************************************
ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ ^^
กำลังคิดว่าจะให้มีเรื่องสั้นหลายแนวภายใต้คอนเซ็ปต์ "หลอน"
ที่เกิดขึ้นจากความร่วมมือของ ~~321 คาเฟ่~~ ค่ะ
อาจจะหลอนมากหลอนน้อยหรือหลอนขึ้นเรื่อยๆ
ให้สมกับที่นุ่นกลัวมันซะให้เข็ด แบบว่าแต่งเรื่องสั้นแนวหลอนถอนความกลัวให้ตัวเอง อิอิ
~~ 321 คาเฟ่ ~~
วันนี้มีเรื่องสั้นภายใต้คอนเซ็ปต์ "หลอน" มาให้พี่ๆลองอ่านค่ะ
~~321 คาเฟ่~~
เป็นเรื่องสั้นที่ต่อยอดมาจากโจทย์ตะพาบ 76 หัวข้อ 321
ที่แต่งในบล็อคเป็นครั้งแรกค่ะ
ยังไม่แน่ใจชื่อเรื่องเลยค่ะ ^^
************************************************************************
~~321 คาเฟ่~~
'รอคอย'
ท่ามกลางการจราจรบางตาในยามค่ำคืนของถนนสายรองที่ร้างไร้ผู้คนและยานพาหนะ ยังมีร้านกาแฟเล็กๆแห่งหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ท่ามกลางแสงสลัวของไฟทางเดินที่ติดบ้างดับบ้างเป็นระยะ บรรยากาศภายในร้านดูเงียบเหงาวังเวงแต่ก็ยังเปิดรอคอยการมาเยือนของคุณตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงทุกวันไม่มีวันหยุด ร้านกาแฟแห่งนี้มีชื่อว่า....~~321คาเฟ่~~
“321 คาเฟ่ ยินดีต้อนรับครับ”
เสียงกระดิ่งกรุ๊งกริ๊งกังวานของร้าน 321 คาเฟ่ ดังไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งในรอบวัน เสียงบริกรหนุ่มยังคงเจรจาอ่อนน้อมต้อนรับแขกที่มาเยือนคาเฟ่แห่งนี้อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยและขยันขันแข็ง
เมยา..ถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยของวันกับการรอคอยการมาเยือนของใครบางคนอย่างใจจดใจจ่อ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่มา
“รับอะไรเพิ่มมั๊ยครับ”
เสียงบริกรชายรุ่นราวคราวเดียวกันกับเมยาเอ่ยถามอย่างเกรงใจ หลังจากกาแฟแก้วที่สี่ที่เหลืออยู่ค่อนแก้วเย็นชืดไปแล้ว เมยาได้แต่ยิ้มรับไม่ตอบรับและไม่ปฏิเสธ ดวงตากลมโตยังคงมองไปยังประตูร้าน 321 คาเฟ่ อย่างใจจดใจจ่อ เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าเหมือนหญิงสาวที่นั่งรอใครบางคนอยู่ริมหน้าต่างร้านด้วยจิตใจล่องลอย
“เขาคงไม่มาแล้วมั้งครับ หรือบางทีเขาอาจจะมาแล้วก็ได้ นี่ก็เกือบห้าทุ่มแล้วร้านก็ใกล้จะปิดแล้วด้วยนะครับ”
ได้ผลชะงัดจากคำกล่าวอ้างถึง ‘เขา’ คนที่เมยาตั้งตารอคอย หญิงสาวหันมาส่งยิ้มแก้เก้อก่อนจะเรียกบริกรชายคนนั้นให้เช็คบิลในทันที แต่ก็ยังไม่วายเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“เดี๋ยวนี้ไม่เปิดยี่สิบสี่ชั่วโมงเหมือนเมื่อก่อนแล้วเหรอ” สีหน้าสงสัยของเมยายามรับเงินทอนจากบริกร ทำเอาบริกรหนุ่มยิ้มเย็นก่อนจะตอบข้อสงสัยให้เมยาหายข้องใจ
“วันนี้ภารกิจเรียบร้อยแล้วครับ ได้เวลาปิดบริการเสียที”
รอยยิ้มเย็นของบริกรหนุ่มทำให้เมยารู้สึกขนลุกซู่อย่างไม่มีสาเหตุ ทันทีที่เหลียวมองรอบกายแล้วพบว่าเหลือเพียงตนเองนั่งอยู่เพียงลำพังในร้านกาแฟเล็กๆแห่งนี้ เมยารีบลุกขึ้นแล้วผลุนผลันออกไปจากร้านด้วยความรู้สึกหวาดหวั่นผิดไปจากที่เคย
************************************************
“เม..วันที่ 3 เดือน 2 อีก 1 ปี นับจากนี้ เรามาเจอกันนะ รัณย์จะกลับมา” เมยาร้องห่มร้องไห้กับสัญญาของเพื่อนสนิทเพียงคนเดียว คนที่หล่อนแอบรัก คนที่กำลังจะเดินทางไปเป็นอาสาสมัครไกลถึงแอฟริกาใต้ในอีกไม่กี่วันนับจากนี้
“ทำไมต้องไปด้วยรัณย์ ตั้งปีนึงนะ แล้วเมล่ะ” เมยายังคงร้องไห้ไม่หยุด ทำเอาสารัณย์ใจเสียอยากจะล้มเลิกความคิดที่จะไปเสียเดี๋ยวนั้น แต่ก็ไม่สามารถทำได้เพราะตั้งใจไว้แล้วว่าอยากจะช่วยเหลือคนเจ็บไข้ได้ป่วยในแถบทุรกันดาร
“เอาน่า..เม 1 ปี แป๊บเดียวก็ถึง แล้วเรามาเจอกันที่ร้านประจำของเรานะ” สารัณย์ปลอบใจเมยาด้วยการตบไหล่หญิงสาวเบาๆ เป็นการปลอบโยนจนเมยาหยุดร้องไห้ในที่สุด
“ในเมื่อเป็นความตั้งใจของรัณย์ เมจะว่าอะไรได้ อย่าลืมนะว่ารัณย์นัดกับเมไว้วันที่ 3 เดือน 2 อีก 1 ปีนับจากนี้”
“โอเค..วันที่ 3 เดือน 2 อีก 1 ปี แถมให้ด้วยว่าเวลาบ่ายโมง รอรัณย์ที่ 321 คาเฟ่ ร้านประจำของเรานะ”
**************************************************************************************
นั่นเป็นเหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อหนึ่งปีที่แล้ว...
หลังออกมาจาก 321 คาเฟ่ เมยาก้าวข้ามผ่านถนนสายรองเดินตัดเข้าซอยเล็กตรงข้ามร้านกาแฟเพื่อลัดเลาะออกไปยังถนนสายหลักด้วยความเคยชิน สองข้างทางในซอยเล็กเป็นร้านขายของกระจุกกระจิกที่เดินลัดผ่านแล้วไม่ทำให้รู้สึกกลัวแต่อย่างใด ทั้งที่ใช้เส้นทางนี้อยู่เป็นประจำแต่วันนี้เมยากลับรู้สึกหนาวยะเยือกเป็นระยะอย่างไม่มีสาเหตุอีกแล้ว
บนถนนสายหลักที่มีผู้คนและรถราขวักไขว่พลุกพล่าน เมยาสาวเท้าอย่างเร่งรีบเพื่อไปให้ถึงเป้าหมายคือคอนโดมิเนียมสร้างใหม่ติดถนนใหญ่ที่หล่อนซื้อหามาด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง ริมฝีปากบางยังคงพึมพำไม่หยุดถึงใครบางคนที่ปล่อยให้หล่อนรอตั้งแต่เมื่อบ่าย
“รัณย์บ้า...ไหนบอกจะมาเจอกันที่ 321 คาเฟ่ วันที่ 3 เดือน 2 อีก 1 ปีไง ก็วันนี้ไม่ใช่เหรอแล้วทำไมไม่มา เมไม่เคยรอใครนานขนาดนี้มาก่อนเลยนะ จะตีหนึ่งแล้วด้วย เกินไปรึเปล่า มาไม่ได้ไม่ต้องมานัดเราสิ”
เมยาบ่นพึมพำมาตลอดทางอย่างหมดหวังที่จะเจอสารัณย์เพื่อนรักในวัยเด็ก คนที่หล่อนแอบหลงรักมานาน ความฝันที่ตั้งใจว่าจะบอกคำรักเขาออกไปในวันนี้ที่จะได้เจอกันอีกครั้งมีอันสูญสลายไปภายในพริบตา เพราะ ‘เขา’ ไม่มา
ที่ตรงข้ามฝั่งถนน ใครบางคนกำลังจ้องมองเมยาอยู่โดยที่หล่อนไม่รู้ตัว เพราะรถติดไฟแดงอยู่ทำให้ไม่สามารถลงไปทักทายหล่อนได้อย่างใจคิด จึงได้แต่มองตามไปอย่างลืมตัว ทำเอารถที่จอดติดไฟแดงอยู่ด้านหลังกดแตรส่งเสียงเตือนลั่น
“ก็ได้ ก็ได้ จะบีบอะไรกันนักกันหนา รู้แล้ว” พีรัช...สบถอย่างหงุดหงิดก่อนจะเร่งเครื่องขับออกไปอย่างรวดเร็ว แต่สายตาก็ยังมองกระจกมองหลังจนใครบางคนลับสายตาไปด้วยความสงสัย
“กลับมาเมื่อไหร่กันนะ”
******************************************************
ทางเดินบนชั้น 31 วันนี้ดูยาวไกลกว่าปกติ เมยาก้าวเร็วด้วยจิตใจกระวนกระวายอย่างไม่รู้สาเหตุตั้งแต่ออกจากลิฟท์ แล้วหญิงสาวก็ชะงักฝีเท้าโดยพลันทันทีที่เห็นภาพของใครบางคนนั่งชันเข่าฟุบอยู่หน้าห้องพักของหล่อน ที่ห้อง 321 ท่าทางที่อิดโรยของเขาทำให้เมยาน้ำตารื้นขึ้นมาอย่างกลั้นไม่อยู่เมื่อรู้ว่าใครคนนั้นคือ...สารัณย์
“รัณย์!!..ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้ ทำไมไม่ไปที่ที่เรานัดกันล่ะ” เมยาคุกเข่าลงตรงหน้าสารัณย์เพื่อนรักในทันที ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาสบตาเมยาที่หน้าซีดเซียวด้วยความเป็นห่วง ใบหน้าคมเข้มมีไรหนวดนิดๆ ยังคงดูดีอยู่เสมอ รวมไปถึงรอยยิ้มจางยังคงดูอบอุ่นเช่นทุกครั้ง ไม่ต่างไปจากเดิม
“เม..มาแล้วเหรอ” สารัณย์เอ่ยเสียงอ่อนแรง หน้าตาหล่อเหลาผิวขาวมีแววซีดเซียวคล้ายอดหลับอดนอนมาหลายวัน
“ไหนว่านัดกัน วันที่ 3 เดือน 2 อีก 1 ปีไง รู้มั๊ยวันนี้เมรอตั้งแต่บ่ายโมงจนเกือบห้าทุ่ม คิดดูสิ เมไม่เคยรอใครนานเท่ารอรัณย์เลยนะ โทรศัพท์ก็มีโทรบอกหน่อยก็ไม่ได้ ลืมเบอร์เมแล้วรึไง” เมยาน้ำเสียงกระเง้ากระงอดเอาแต่ใจเหมือนเช่นเคย ก็น่าจะให้หล่อนโกรธอยู่หรอก
“ขอโทษนะ..แต่รัณย์ก็มาแล้วไง ไหนดูซิไม่เจอกันปีนึงเด็กขี้แยของรัณย์เป็นสาวสวยรึยัง” สารัณย์เอื้อมมือมาจับศีรษะเมยาโคลงเบาๆเหมือนเช่นสมัยเด็ก
เมยาปัดมือสารัณย์ออกเช่นเคยเหมือนในตอนเด็กที่เขามักทำอย่างนี้อยู่เสมอและหล่อนก็จะต้องปัดมือเขาอย่างรำคาญใจอยู่เสมอเช่นกัน แล้วหญิงสาวก็ถึงกับชะงัก สีหน้าเคลือบแคลงสงสัยจนต้องถามออกไปด้วยความเป็นห่วง
“รัณย์..ไม่สบายแน่ๆเลย รอเมนานใช่มั๊ย ทำไมตัวเย็นจังเลย” เมยาอังหลังมือเข้ากับหน้าผากชายหนุ่มทันที แล้วหญิงสาวก็ต้องรีบชักมือกลับแทบไม่ทันก่อนจะรีบลุกขึ้นควานหากุญแจห้องรีบเปิดประตูเร็วพลัน มือไม้ที่ไขกุญแจสั่นเทาด้วยความเป็นห่วงชายหนุ่ม
“ไม่ไหวเลยรัณย์ ไม่สบายไม่รู้จักดูแลตัวเอง ลุกขึ้นเถอะเข้ามาในห้องเมก่อน”
“รัณย์สบายดี ไม่เป็นไรหรอก..เม แค่มาเจอเม รัณย์ก็ดีใจมากพอแล้ว” สารัณย์ลุกขึ้นยืนอยู่หน้าห้องอย่างเก้ๆกังๆ เมยารีบเปิดไฟห้องปากก็ยังคงพร่ำเรียกสารัณย์ให้เข้ามาในห้องไม่หยุด
“เข้ามาสิ..รัณย์ เดี๋ยวเมชงโกโก้ร้อนที่รัณย์ชอบให้นะ จะได้ตัวอุ่นๆ เมชงรสชาติของ 321 คาเฟ่เป็นแล้วนะ แอบจำมาเพื่อรัณย์โดยเฉพาะเลยล่ะ คืนนี้ค้างที่นี่เถอะนะ..รัณย์...รัณย์” เมยาร้องเรียกเพื่อนรักที่ยังคงไม่เข้ามาในห้องเสียที
“ทำอะไรอยู่เนี่ย..ชักช้าเป็นเต่าเหมือนเดิมเลยนะรัณย์บ้า”
เมยาวางแก้วโกโก้ร้อนสองแก้วไว้บนโต๊ะทานข้าวตามเดิมก่อนจะออกไปตามสารัณย์ที่หน้าห้อง แล้วหญิงสาวก็ต้องฉงนใจ
“อ้าว..รัณย์ ไปไหนซะแล้วล่ะ รัณย์..รัณย์”
เมยาถึงกับหน้าเสีย ตะโกนเรียกเพื่อนรักที่เมื่อครู่ยังยืนอยู่หน้าห้อง แต่บัดนี้กลับหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับใดๆกลับมา ทันใดนั้นประตูห้องข้างๆกันก็เปิดออกมาทำเอาเมยาถึงกับสะดุ้ง หญิงวัยกลางคนเดินงัวเงียเข้ามาหาเมยา ในมือมีกล่องกระดาษแบบมีฝาปิดมายื่นให้หล่อนก่อนจะหาวหวอด
“หนูเม..วันนี้กลับดึกจังเลยนะจ้ะ ป้าได้ยินเสียงเอะอะเลยนึกได้ว่ามีพัสดุส่งมาให้หนูตั้งหลายวันแล้ว ลูกป้ารับไว้ไม่ได้บอกป้าเลยเพิ่งได้เอามาให้หนูจ้ะ”
หญิงวัยกลางคนยิ้มแย้มอย่างเอื้อเฟื้อแล้วเดินกลับห้องไป ก่อนไปยังหันมายิ้มแย้มผ่านไปให้ใครบางคนที่อยู่ด้านหลังเมยา
"ขอบคุณค่ะ คุณป้า ที่จริงพรุ่งนี้ก็ได้ เมเกรงใจจัง”
เมยาได้แต่ขอบคุณและรับกล่องมาถือไว้อย่างงุนงง ก่อนจะเปิดมันออกช้าๆ ภายในกล่องมีบางสิ่งบางอย่างที่เมยารับรู้เกี่ยวกับสารัณย์ หญิงสาวได้แต่เข่าอ่อนทรุดลงหน้าประตูอย่างหมดแรง เข้าใจแล้วว่าทำไม ‘เขา’ ถึงไม่มา...สารัณย์ไม่มา ไม่มีวันมาได้อีกต่อไป..
“รัณย์...ทำไมไม่รอเม แค่สามวันเอง...”
“วันที่ 3 เดือน 2 อีก 1 ปี ที่ 321 คาเฟ่ ทำไมรัณย์ไม่รอเม”
การ์ดใบเล็กร่วงหล่นจากมือเมยาลงมากองอยู่บนพื้นข้างตัวหญิงสาวที่นั่งฟุบกอดเข่าอย่างหมดแรง ข้าวของส่วนตัวบางอย่างของสารัณย์ถูกมารดาของเขาส่งต่อมาให้หญิงสาวตามคำร้องขอเป็นครั้งสุดท้ายของลูกชายก่อนที่จะเสียชีวิตเมื่อไม่กี่วันก่อน รวมทั้งภาพถ่ายขณะกำลังยิ้มกว้างมองมาอย่างมีความสุขของสารัณย์ ด้านหลังภาพถ่ายระบุไว้ชัดเจนว่า...
~~ ‘รัณย์’ รัก ‘เม’ นะ ~~
***************************************************
บนถนนสายรองยามดึกสงัดร้างไร้ผู้คนและรถรา แสงจากภายในร้าน~~321 คาเฟ่~~ สว่างไสวขึ้นมาอีกครั้งรอรับการมาเยือนของคุณตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง เสียงกระดิ่งกรุ๊งกริ๊งดังขึ้นอีกครั้งท่ามกลางเสียงต้อนรับอย่างยินดีของบริกรชายที่ยังคงส่งยิ้มเย็นอย่างต่อเนื่อง...
“321 คาเฟ่ ยินดีต้อนรับครับ ต้องการโต๊ะสำหรับสองท่านใช่ไหมครับ”
ชายชราแต่งกายปอนๆก้าวเข้ามาภายในร้านอย่างงกเงิ่นหันซ้ายแลขวาแล้วเอ่ยออกมาอย่างงุนงง
“มาคนเดียว”
ชายชราตอบห้วนไปยังบริกรที่ยังคงส่งยิ้มเย็นอย่างต่อเนื่อง เบื้องหลังของชายชรามีใครบางคนก้าวตามเขาเข้ามาอย่างไม่ลดละราวกับเงาก็ไม่ปาน แล้วบริกรหนุ่มก็ส่งยิ้มเย็นเช่นเคยให้กับใครคนนั้นอย่างยินดีแล้วเอ่ยออกมาเบาๆ
“321 คาเฟ่ ยินดีต้อนรับครับ”
****************************************************************************************
"อย่ารอให้สายเกินไป...
เพราะถ้าสายเกินไป ~~321 คาเฟ่~~ จะตามมาบริการ..คุณ"
****************************************************************************************
ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ ^^
กำลังคิดว่าจะให้มีเรื่องสั้นหลายแนวภายใต้คอนเซ็ปต์ "หลอน"
ที่เกิดขึ้นจากความร่วมมือของ ~~321 คาเฟ่~~ ค่ะ
อาจจะหลอนมากหลอนน้อยหรือหลอนขึ้นเรื่อยๆ
ให้สมกับที่นุ่นกลัวมันซะให้เข็ด แบบว่าแต่งเรื่องสั้นแนวหลอนถอนความกลัวให้ตัวเอง อิอิ