ฝนพรำในค่ำวันนั้น

เสียงฝนกระทบหลังคาสังกะสีหน้าร้านกาแฟ เมษานั่งกอดแก้วโกโก้ร้อน พลางมองสายฝนที่เทลงมาไม่หยุด เธอวิ่งเข้ามาหลบฝนโดยบังเอิญ

“เปียกหมดเลยครับ”
ชายหนุ่มที่เคาน์เตอร์ยิ้มบาง ๆ ยื่นผ้าขนหนูให้ เธอเงยหน้าขึ้นสบตา เหมือนเวลาหยุดนิ่ง

เขาชื่อ “นที” เจ้าของร้านกาแฟ ทั้งสองพูดคุยเพียงเล็กน้อย เรื่องฝน เรื่องเพลง เรื่องรสชาติที่ต่างกัน เมษายิ้มอย่างที่ไม่ได้ยิ้มมานาน

ก่อนกลับ นทีส่งกระดาษแผ่นเล็กให้ “ไว้แวะมาอีกนะครับ ฝนไม่ต้องรอก็ได้”

คืนนั้นเมษานอนคิดถึงแต่รอยยิ้มของเขา วันต่อมาเธอกลับมาที่ร้านอีก แต่ประตูถูกปิดล็อก ป้าย “ให้เช่า” แขวนอยู่หน้าร้าน เพื่อนบ้านบอกว่า—ร้านนี้ปิดมานานแล้ว หลังเจ้าของเสียชีวิตไปตั้งแต่ปีก่อน

เมษามองกระดาษที่ยังอยู่ในมือ ลายมือบนแผ่นนั้นยังชัดเจน ไม่เลอะเลือนเหมือนรอยฝน

เธอไม่เคยเจอเขาอีกเลย แต่ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ทุกครั้งที่ฝนตก เมษาจะเดินผ่านหน้าร้านเก่าเสมอ…พร้อมรอยยิ้มบาง ๆ ที่ไม่รู้ว่าเกิดจากความคิดถึง หรือจากการได้ตกหลุมรักใครสักคนที่ไม่อาจหวนคืนมา