ตอนที่ 35: เทวะที่สาบสูญ (ส่วนปลาย 3/3)
http://pantip.com/topic/30203876
คุยกันก่อนนะคะ
คุณ Cool_Blue: สำหรับหนังสือเต็มภาค คนเขียนยังรออยู่เหมือนกันค่ะ (เง้อ...)
คุณ ซาลาสซา: เขาไม่ได้มาหลอกกันนา << หมายถึงมุตติ-มาลา ใช่ไหมคะ หรือจะหมายถึงหัสรังสี-บุษบรรณก็ตามแต่ หากพวกเทพตะวันออกเขาไม่ค่อยหลอกหญิงกันซึ่งถือเป็นข้อดีอย่างหนึ่ง ^^ (เพียงแต่จะแสดงออกกันละแบบเท่านั้น)
คุณน้องอัญญ์: น้องเข้าใจถูกแล้วค่ะ, สำหรับตอนนี้จะมีอารมันหรือไม่? ตอนครึ่งหลังมีแน่ๆ ค่ะ และหลังจากนั้นก็จะยืนยาวไปถึงปลายภาคทีเดียว – เหม็นหน้ากันละคราวนี้ ^^ แต่ก็จะมีเว้นเฉพาะตอนที่ป๋าวิษฯ ออกโรงค่ะ
คุณ ลูนาติก: น้องเขาเรียกตามคุณ Psycho man ค่ะ ^^ (สงสัย’ จารย์จียังตรวจข้อสอบเด็กง่วนอยู่)
คุณ kiikifon: นั่นสิคะ จะทำอย่างไรดีล่ะคราวนี้
ปล. คุณ Scottie หายไปอีกแล้วตามฤดูกาลสอบ
และขอขอบคุณ ผู้ให้ give นะคะ และบางท่านให้เกือบทุกตอนเลยขอบคุณมากๆ ค่ะ: คุณ ลูนาติก , คุณ Phoenixorus, คุณ ซาลาสซา,คุณ zoi และ น้องอัญญ์ค่ะ (หมายเลขสมาชิก 704458)
ความเดิมจากตอนที่แล้ว
บุษบามินตรากลับมาถึงป้อมนักล่าโดยปลอดภัยจนแม้แต่ตัวเธอเองยังแปลกใจว่าเรื่องที่ผ่านมาเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องหลอกกันแน่ ทว่าในตอนนั้นเองที่จ้าวแดนตะวันออกได้เดินทางมาหา เธอเห็นว่าอีกฝ่ายมาดีและไม่ต้องการรื้อฟื้นความผิดข้องหมองใจในอดีต บุษบามินตราจึงต้อนรับหัสรังสีอย่างเจ้าบ้านผู้มีน้ำใจไมตรี
36. วายุและอัคคี (1/3)
(ต่อ)
“ทหารของท่านแค่ทำหน้าที่ที่เห็นสมควรเท่านั้น หากข้าเป็นพวกเขา ก็คงทำแบบเดียวกัน” บุษบรรณแก้ต่างให้แทน ว่าแล้วจึงมองไปรอบๆ “บริเวณนี้ผู้คนจะเนืองแน่นเป็นประจำอยู่แล้วเพราะเป็นเขตชุมชนและไม่ไกลจากย่านราตรี” เธออธิบายความอย่างเจ้าบ้าน “หากเดินไปทางวิหารกลางน้ำ ริมผาพระจันทร์ ผู้คนจะน้อยลงกว่านี้ หากท่านยังไม่เบื่อเสียก่อน ข้าจะนำทางไป”
“เช่นนั้นเชิญเจ้านำไปเถอะ” หัสรังสีตกลงง่ายๆ และอนุญาตเพียงองครักษ์นายเดียวตามเขาไปเท่านั้น
ไม่นานนักทั้งหมดมาถึงบริเวณที่บุษบรรณเรียกว่าวิหารกลางน้ำ ซึ่งในช่วงน้ำแล้งจะสามารถเดินเท้าเข้าถึงวิหารกลางน้ำได้โดยสะดวก ส่วนด้านหลังของเกาะวิหารคือผาพระจันทร์ทอดตัวโค้งขวางจากชายตลิ่งของทะเลสาบแล้วเชิดหน้าเป็นทางชันบริเวณปลายหน้าผาซึ่งยื่นลึกเข้าไปในเขตทะเลสาบ
ยังคงมีผู้คนอยู่ในบริเวณนี้หากไม่เนืองแน่นเท่าเขตท่าน้ำที่เพิ่งผ่านมา หัสรังสีหันไปสั่งความเบาๆ กับองครักษ์ของตน ไม่นานนักข้ารับใช้คนหนึ่งจึงเดินถือพานดอกไม้มาให้บุษบรรณ เธอเห็นว่าไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้จึงต้องหยิบขึ้นมาช่อหนึ่ง
บุษบรรณเลือกช่อดอกสีขาว ส่วนหัสรังสีหยิบช่อเสมาทองสีเหลืองอ่อน
บาลานทำท่าต้อมๆ มองๆ กำลังจะเอื้อมมือไปหยิบช่อที่เหลือเพื่อป่วนเล่นๆ หากทว่าถูกสายตาของน้องสาวจ้องมองอย่างตำหนิ บาลานจึงหดมือกลับ เสเดินแก้เก้อมายืนเคียงข้างน้องสาวที่ปลายท่าน้ำ กันท่าเสียอย่างนั้น แต่หัสรังสีไม่ได้สนใจพี่ชายของเธอมากนัก
“เชิญเจ้าเริ่มก่อน” จ้าววังสุริยันเอ่ย
“นี่เป็นการลอยมาลัยหรือดอกไม้เสกของทางป้อมนักล่าก็เหมือนข้าเป็นเจ้าภาพ จะเริ่มก่อนแขกคงไม่สมควร”
หัสรังสีเพียงแค่เหยียดยิ้มออกมาเล็กน้อยคล้ายรู้ตัวว่าผู้เริ่มเสกมาลัยก่อนจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ทว่าเขาไม่ได้ต่อล้อต่อเถียงคืน คล้ายจะยอมรับความเห็นของเทพีแห่งอุตราทิศจากนั้นเขาจึงเหยียดแขนตรง ยื่นช่อเสมาทองของตนแล้วเอ่ยเวท ช่อดอกไม้ลอยขึ้นไปบนอากาศเหนือท้องน้ำมโหฆะ จากนั้นดอกไม้สีเหลืองของหัสรังสีพลันดีดตัวพุ่งขึ้นบนอากาศ และแปรร่างดอกไม้ไร้ชีวิตของตนกลายเป็นนกราตรีสีทองเหนือท้องน้ำ มนตราอันสวยงามถึงกับทำให้ผู้ที่ยืนคอยบนท่าน้ำรอบๆ ถึงกับร้องออกมาด้วยความตื่นเต้นระคนชื่มชน
ส่วนบุษบรรณโยนช่อสีขาวของเธอขึ้นฟ้า หากสิ่งที่ตกลงมาในมือทั้งสองของเธอคือคันศรสีขาวและลูกศรเรืองแสงสะท้อน เทพทิศเหนือทาบศรเสกที่เกิดจากมาลัยจากนั้นเธอปล่อยให้ลูกศรพุ่งเหนือน้ำไปยังนกราตรีสีทองที่กำลังถลาร่อนอยู่กลางทะเลสาบ นกราตรีขยับปีกหันเหทิศทางอย่างรวดเร็ว ลูกศรสีขาวจึงไม่ได้แตะถูกตัวมัน ศรเวทจึงสลายร่างกลางอากาศและตกสู่ผิวน้ำด้วยสภาพดอกสีขาวและจมลงสู่ก้นทะเลสาบในเวลาต่อมา บาลานมองมาลัยเสกด้วยความแปลกใจ เขากระซิบข้างหูของน้องสาว
“ฝีมือตกหรือน้องเจ็ด”
ทว่ายังไม่ทันที่บุษบรรณจะตอบ หัสรังสีจึงเป็นผู้เอ่ยปากก่อน “ขอบใจที่ออมฝีมือให้ศัตรูเก่า”
นกราตรีสีทองของหัสรังสีอันเกิดจากมาลัยเสกลอยบินเรี่ยผิวน้ำเป็นระยะเวลานานกว่ามาลัยเสกโดยทั่วไปอย่างชัดเจนเพราะบัดนี้มันยังสยายปีกถลาร่อนไปทั่วเขตท้องน้ำสร้างความตื่นตาตื่นใจแก่ผู้คนโดยรอบ ในวาระที่บุษบรรณลอบผ่อนลมหายใจยาวพลางคิดในใจว่า หมดหน้าที่เสียที จึงได้ยินหัสรังสีถามขึ้นเบาๆ คล้ายเขารอคอยจังหวะที่ดีที่สุด เนื่องจากเป็นช่วงที่บาลานเดินผละออกไปยืนดูมาลัยเวทของคู่อื่นที่อยู่รอบๆ บริเวณ
“เจ้ารู้ไหมว่า..มัส...เธอเป็นอย่างไรบ้าง?”
จ้าวจตุรทิศ ภาคจัณฑวาตา: ตอนที่ 36 วายุและอัคคี (ส่วนแรก 1/3)
คุยกันก่อนนะคะ
คุณ Cool_Blue: สำหรับหนังสือเต็มภาค คนเขียนยังรออยู่เหมือนกันค่ะ (เง้อ...)
คุณ ซาลาสซา: เขาไม่ได้มาหลอกกันนา << หมายถึงมุตติ-มาลา ใช่ไหมคะ หรือจะหมายถึงหัสรังสี-บุษบรรณก็ตามแต่ หากพวกเทพตะวันออกเขาไม่ค่อยหลอกหญิงกันซึ่งถือเป็นข้อดีอย่างหนึ่ง ^^ (เพียงแต่จะแสดงออกกันละแบบเท่านั้น)
คุณน้องอัญญ์: น้องเข้าใจถูกแล้วค่ะ, สำหรับตอนนี้จะมีอารมันหรือไม่? ตอนครึ่งหลังมีแน่ๆ ค่ะ และหลังจากนั้นก็จะยืนยาวไปถึงปลายภาคทีเดียว – เหม็นหน้ากันละคราวนี้ ^^ แต่ก็จะมีเว้นเฉพาะตอนที่ป๋าวิษฯ ออกโรงค่ะ
คุณ ลูนาติก: น้องเขาเรียกตามคุณ Psycho man ค่ะ ^^ (สงสัย’ จารย์จียังตรวจข้อสอบเด็กง่วนอยู่)
คุณ kiikifon: นั่นสิคะ จะทำอย่างไรดีล่ะคราวนี้
ปล. คุณ Scottie หายไปอีกแล้วตามฤดูกาลสอบ
และขอขอบคุณ ผู้ให้ give นะคะ และบางท่านให้เกือบทุกตอนเลยขอบคุณมากๆ ค่ะ: คุณ ลูนาติก , คุณ Phoenixorus, คุณ ซาลาสซา,คุณ zoi และ น้องอัญญ์ค่ะ (หมายเลขสมาชิก 704458)
ความเดิมจากตอนที่แล้ว
บุษบามินตรากลับมาถึงป้อมนักล่าโดยปลอดภัยจนแม้แต่ตัวเธอเองยังแปลกใจว่าเรื่องที่ผ่านมาเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องหลอกกันแน่ ทว่าในตอนนั้นเองที่จ้าวแดนตะวันออกได้เดินทางมาหา เธอเห็นว่าอีกฝ่ายมาดีและไม่ต้องการรื้อฟื้นความผิดข้องหมองใจในอดีต บุษบามินตราจึงต้อนรับหัสรังสีอย่างเจ้าบ้านผู้มีน้ำใจไมตรี
36. วายุและอัคคี (1/3)
(ต่อ)
“ทหารของท่านแค่ทำหน้าที่ที่เห็นสมควรเท่านั้น หากข้าเป็นพวกเขา ก็คงทำแบบเดียวกัน” บุษบรรณแก้ต่างให้แทน ว่าแล้วจึงมองไปรอบๆ “บริเวณนี้ผู้คนจะเนืองแน่นเป็นประจำอยู่แล้วเพราะเป็นเขตชุมชนและไม่ไกลจากย่านราตรี” เธออธิบายความอย่างเจ้าบ้าน “หากเดินไปทางวิหารกลางน้ำ ริมผาพระจันทร์ ผู้คนจะน้อยลงกว่านี้ หากท่านยังไม่เบื่อเสียก่อน ข้าจะนำทางไป”
“เช่นนั้นเชิญเจ้านำไปเถอะ” หัสรังสีตกลงง่ายๆ และอนุญาตเพียงองครักษ์นายเดียวตามเขาไปเท่านั้น
ไม่นานนักทั้งหมดมาถึงบริเวณที่บุษบรรณเรียกว่าวิหารกลางน้ำ ซึ่งในช่วงน้ำแล้งจะสามารถเดินเท้าเข้าถึงวิหารกลางน้ำได้โดยสะดวก ส่วนด้านหลังของเกาะวิหารคือผาพระจันทร์ทอดตัวโค้งขวางจากชายตลิ่งของทะเลสาบแล้วเชิดหน้าเป็นทางชันบริเวณปลายหน้าผาซึ่งยื่นลึกเข้าไปในเขตทะเลสาบ
ยังคงมีผู้คนอยู่ในบริเวณนี้หากไม่เนืองแน่นเท่าเขตท่าน้ำที่เพิ่งผ่านมา หัสรังสีหันไปสั่งความเบาๆ กับองครักษ์ของตน ไม่นานนักข้ารับใช้คนหนึ่งจึงเดินถือพานดอกไม้มาให้บุษบรรณ เธอเห็นว่าไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้จึงต้องหยิบขึ้นมาช่อหนึ่ง
บุษบรรณเลือกช่อดอกสีขาว ส่วนหัสรังสีหยิบช่อเสมาทองสีเหลืองอ่อน
บาลานทำท่าต้อมๆ มองๆ กำลังจะเอื้อมมือไปหยิบช่อที่เหลือเพื่อป่วนเล่นๆ หากทว่าถูกสายตาของน้องสาวจ้องมองอย่างตำหนิ บาลานจึงหดมือกลับ เสเดินแก้เก้อมายืนเคียงข้างน้องสาวที่ปลายท่าน้ำ กันท่าเสียอย่างนั้น แต่หัสรังสีไม่ได้สนใจพี่ชายของเธอมากนัก
“เชิญเจ้าเริ่มก่อน” จ้าววังสุริยันเอ่ย
“นี่เป็นการลอยมาลัยหรือดอกไม้เสกของทางป้อมนักล่าก็เหมือนข้าเป็นเจ้าภาพ จะเริ่มก่อนแขกคงไม่สมควร”
หัสรังสีเพียงแค่เหยียดยิ้มออกมาเล็กน้อยคล้ายรู้ตัวว่าผู้เริ่มเสกมาลัยก่อนจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ทว่าเขาไม่ได้ต่อล้อต่อเถียงคืน คล้ายจะยอมรับความเห็นของเทพีแห่งอุตราทิศจากนั้นเขาจึงเหยียดแขนตรง ยื่นช่อเสมาทองของตนแล้วเอ่ยเวท ช่อดอกไม้ลอยขึ้นไปบนอากาศเหนือท้องน้ำมโหฆะ จากนั้นดอกไม้สีเหลืองของหัสรังสีพลันดีดตัวพุ่งขึ้นบนอากาศ และแปรร่างดอกไม้ไร้ชีวิตของตนกลายเป็นนกราตรีสีทองเหนือท้องน้ำ มนตราอันสวยงามถึงกับทำให้ผู้ที่ยืนคอยบนท่าน้ำรอบๆ ถึงกับร้องออกมาด้วยความตื่นเต้นระคนชื่มชน
ส่วนบุษบรรณโยนช่อสีขาวของเธอขึ้นฟ้า หากสิ่งที่ตกลงมาในมือทั้งสองของเธอคือคันศรสีขาวและลูกศรเรืองแสงสะท้อน เทพทิศเหนือทาบศรเสกที่เกิดจากมาลัยจากนั้นเธอปล่อยให้ลูกศรพุ่งเหนือน้ำไปยังนกราตรีสีทองที่กำลังถลาร่อนอยู่กลางทะเลสาบ นกราตรีขยับปีกหันเหทิศทางอย่างรวดเร็ว ลูกศรสีขาวจึงไม่ได้แตะถูกตัวมัน ศรเวทจึงสลายร่างกลางอากาศและตกสู่ผิวน้ำด้วยสภาพดอกสีขาวและจมลงสู่ก้นทะเลสาบในเวลาต่อมา บาลานมองมาลัยเสกด้วยความแปลกใจ เขากระซิบข้างหูของน้องสาว
“ฝีมือตกหรือน้องเจ็ด”
ทว่ายังไม่ทันที่บุษบรรณจะตอบ หัสรังสีจึงเป็นผู้เอ่ยปากก่อน “ขอบใจที่ออมฝีมือให้ศัตรูเก่า”
นกราตรีสีทองของหัสรังสีอันเกิดจากมาลัยเสกลอยบินเรี่ยผิวน้ำเป็นระยะเวลานานกว่ามาลัยเสกโดยทั่วไปอย่างชัดเจนเพราะบัดนี้มันยังสยายปีกถลาร่อนไปทั่วเขตท้องน้ำสร้างความตื่นตาตื่นใจแก่ผู้คนโดยรอบ ในวาระที่บุษบรรณลอบผ่อนลมหายใจยาวพลางคิดในใจว่า หมดหน้าที่เสียที จึงได้ยินหัสรังสีถามขึ้นเบาๆ คล้ายเขารอคอยจังหวะที่ดีที่สุด เนื่องจากเป็นช่วงที่บาลานเดินผละออกไปยืนดูมาลัยเวทของคู่อื่นที่อยู่รอบๆ บริเวณ
“เจ้ารู้ไหมว่า..มัส...เธอเป็นอย่างไรบ้าง?”