จากคนไม่คิดจะเลี้ยงหมา สู่การมีหมาเป็นเจ้านาย

ต้องขอเกริ่นก่อนเลยครับ ว่าผมเป็นคนหนึ่งที่เคยพูดเต็มปากเต็มคำว่าไม่เลี้ยงหมาเด็ดขาด
รู้สึกว่ามันต้องดูแลเยอะ ชีวิตน่าจะวุ่นวาย แล้วผมก็น่าจะไม่เหมาะกับบทบาทนั้น
แต่ไม่รู้ว่าโชคชะตาหรือความซุ่มซ่ามของตัวเอง พาหมาเข้ามาอยู่ในชีวิตแบบงงๆ
จากที่คิดว่าแค่ดูแลชั่วคราว กลายเป็นว่ามันเริ่มจัดตารางชีวิตให้ผมแทน
ตื่นสายไม่ได้ เพราะจะมีเสียงเดินไปเดินมาพร้อมสายตากดดัน
จะออกจากบ้านต้องโดนมองเหมือนผมกำลังจะหายไปทั้งชาติ
กลับบ้านช้าก็เหมือนโดนสอบสวนด้วยสายตาเงียบๆ
ผมเริ่มรู้สึกผิดถ้านั่งเฉยๆ แล้วมันยังไม่ได้ทำอะไร
ที่นอนที่เคยเป็นของผม ตอนนี้เหลือพื้นที่ประมาณครึ่งเดียว
จากคนที่เคยคิดว่าตัวเองอิสระ ตอนนี้ต้องขออนุญาตหมาก่อนทำทุกอย่าง
ไม่รู้ว่านี่เรียกว่าการเลี้ยงหมา หรือการถูกหมาเลือกกันแน่
แต่ยอมรับว่าชีวิตมันมีเสียงหัวเราะมากขึ้นจริงๆ ครับ