ผมเป็นลูกคนที่สามของครอบครัวพ่ออายุ 69+
แม่55 ทั้งคู่ทะเลาะกันช่วงที่ผมอยู่ประถมทั้ง9 ปีเลยรวมอนุบาล ปัจจุบันอยู่กับแม่ มีพี่ 2 คน ผมระบายกับใครไม่ได้เลยช่วงประถมผมจำอะไรแทบไม่ได้เลย ตอนนี้อยู่ม.4 ก็นี่เริ่มจำตอนม.ต้นไม่ได้แล้วเหมือน. ที่ว่าอยาด kill
พ่อ ก็เพราะพ่อเป็นคน
ทุกอย่างนิสัยก็ชอบโอ้อวดไปทั่วทำตัวกร่างตอนเลี้ยงผมตอนเด็กๆก็ไม่ดูเอาใจใส่แค่ให้ข้าวแล้วก็ปล่อยเล่นโทรศัพทร์ไม่สนว่ายุงจะกัดหรือจะมีอันตรายเลยเลี้ยงแบบปล่อยๆชอบไปโม้ว่าทำดีอย่างงู้นอย่างงี้กับเมียแต่เมียไม่ชอบเลยออกมาเองความจริงก็คือตอนอยู่บ้านบ้านผมเป็นร้านค้าแล้วทีนี้แม่ผมคือจะไปสระผมก็เลยให้พ่อเฝ้าหน้าร้านแทนแต่สิ่งที่เขาทำคือนอนพอลูกค้ามาก็ให้มาหยิบของจากหลังตู้เองทอนตังเองซึ่งไม่ควรเลยส่วน
แม่ ก็ไม่ได้ดีไปกว่าพ่อเลยตอนเด็กผมแค่หัวเราะกับน้องตอนสวดมนต์ก็ต่อยหน้าผากผมจนล้มหัวแตกเลยแต่หลายๆครั้งก็มีซื้อของเล่นให้หลักๆก็คือเลี้ยงคล้ายๆพ่อแต่ดูแลดีกว่าเอามุ้งมากางให้เรียกกินข้าวให้แต่แม่ไม่เคยสนับสนุนความฝันของผมเลยแม้แต่น้อยเอาแต่พูดว่าใครจะดูแลแม่ตอนแก่หล่ะทั้งที่ผมไม่ได้สนใจจะดูแลด้วยซ้ำถึงผมจะอยู่กับแม่ทั้งวันแต่ก็แทบไม่ได้คุยกันเลยถ้าแม่เห็นว่าผมนอนเขาก็จะว่าแล้วก็พยายามใช้ผมให้ได้ทีตอนผมเลยลองทำงานในบ้านทุกอย่างทั้งวันเลยไม่ได้ฟังเพลงหรือดูมือถือด้วยซ้ำแต่แม่ก็ไม่ได้สนใจเลยว่าผมพยายามทำตัวดีขึ้นผมก็เลยตัดสินใจได้ละว่าพ่อกับแม่ไม่ได้รักผมจากใจจริงทั้งคู่เลย.
ผมไม่เข้าใจตอนเขาก็อายุเยอะกันแล้วตอนจะมีผมแต่ก็เลือกจะมีทำให้ผมเกิดมาทรมานแบบนี้ทำไม.
ตอนช่วงประถมขึ้นมัธยมผมเอาแต่คิดจะ ต า ย ผมไม่มีความคิดที่จะ kill ตัวเองแค่รอวัน ต า ย มันก็แค่นั้นแต่พอขึ้นม.ปลายผมก็นึกขึ้นได้ว่าชีวิตเราตัวเราใครก็ไม่มีสิทมาบังคับผมก็เลยรอเรียนจบผมจะออกจากบ้านให้ได้ไม่ว่าเหตุผลอะไรก็ตาม ทุกวันมันจะมีความคิดที่เป็นไปไม่ได้ผุดขึ้นมาจากก้นบึ้งทุกวันเช่น พ่อแม่จะแอบรักกันตอนผมไม่อยู่ไรงี้เหมือนกับสมองของผมพยายามเลี่ยงความจริงอันแสนเศร้าน่ารังเกลียดและไม่ยุติธรรมนี้มาตลอด
แค่อยากระบาย
ผมเกลียดพ่อกับแม่ตัวเองจนหลายๆครั้งก็อยากจะ kill ทิ้งให้มันจบๆไปเลย555
แม่55 ทั้งคู่ทะเลาะกันช่วงที่ผมอยู่ประถมทั้ง9 ปีเลยรวมอนุบาล ปัจจุบันอยู่กับแม่ มีพี่ 2 คน ผมระบายกับใครไม่ได้เลยช่วงประถมผมจำอะไรแทบไม่ได้เลย ตอนนี้อยู่ม.4 ก็นี่เริ่มจำตอนม.ต้นไม่ได้แล้วเหมือน. ที่ว่าอยาด kill
พ่อ ก็เพราะพ่อเป็นคน
แม่ ก็ไม่ได้ดีไปกว่าพ่อเลยตอนเด็กผมแค่หัวเราะกับน้องตอนสวดมนต์ก็ต่อยหน้าผากผมจนล้มหัวแตกเลยแต่หลายๆครั้งก็มีซื้อของเล่นให้หลักๆก็คือเลี้ยงคล้ายๆพ่อแต่ดูแลดีกว่าเอามุ้งมากางให้เรียกกินข้าวให้แต่แม่ไม่เคยสนับสนุนความฝันของผมเลยแม้แต่น้อยเอาแต่พูดว่าใครจะดูแลแม่ตอนแก่หล่ะทั้งที่ผมไม่ได้สนใจจะดูแลด้วยซ้ำถึงผมจะอยู่กับแม่ทั้งวันแต่ก็แทบไม่ได้คุยกันเลยถ้าแม่เห็นว่าผมนอนเขาก็จะว่าแล้วก็พยายามใช้ผมให้ได้ทีตอนผมเลยลองทำงานในบ้านทุกอย่างทั้งวันเลยไม่ได้ฟังเพลงหรือดูมือถือด้วยซ้ำแต่แม่ก็ไม่ได้สนใจเลยว่าผมพยายามทำตัวดีขึ้นผมก็เลยตัดสินใจได้ละว่าพ่อกับแม่ไม่ได้รักผมจากใจจริงทั้งคู่เลย.
ผมไม่เข้าใจตอนเขาก็อายุเยอะกันแล้วตอนจะมีผมแต่ก็เลือกจะมีทำให้ผมเกิดมาทรมานแบบนี้ทำไม.
ตอนช่วงประถมขึ้นมัธยมผมเอาแต่คิดจะ ต า ย ผมไม่มีความคิดที่จะ kill ตัวเองแค่รอวัน ต า ย มันก็แค่นั้นแต่พอขึ้นม.ปลายผมก็นึกขึ้นได้ว่าชีวิตเราตัวเราใครก็ไม่มีสิทมาบังคับผมก็เลยรอเรียนจบผมจะออกจากบ้านให้ได้ไม่ว่าเหตุผลอะไรก็ตาม ทุกวันมันจะมีความคิดที่เป็นไปไม่ได้ผุดขึ้นมาจากก้นบึ้งทุกวันเช่น พ่อแม่จะแอบรักกันตอนผมไม่อยู่ไรงี้เหมือนกับสมองของผมพยายามเลี่ยงความจริงอันแสนเศร้าน่ารังเกลียดและไม่ยุติธรรมนี้มาตลอด
แค่อยากระบาย