สวัสดีค่ะพี่ๆ ชาวพันทิปทุกคน ขออนุญาตตั้งกระทู้นี้เพื่อขอคำชี้แนะและมุมมองจากพี่ๆ วัยทำงาน หรือน้องๆ ที่กำลังเรียนอยู่ เพื่อประกอบการตัดสินใจครั้งใหญ่ในชีวิตค่ะ
ปูพื้นเพเดิม จขกท. เป็นเด็กปี 63 (รุ่นโควิด) เคยสอบติดคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ (หลักสูตรนานาชาติ) ของมหาวิทยาลัยรัฐชื่อดังแห่งหนึ่งค่ะ ช่วงปี 1 แม้จะต้องปรับตัวกับการมาอยู่หอคนเดียวและมีอาการซึมเศร้าเดิมอยู่บ้าง แต่ผลการเรียนถือว่าดีมาก (เกรด A ในวิชาออกแบบ และได้เป็นตัวแทน Sec พรีเซนต์งาน) เพราะโชคดีที่เจออาจารย์ที่ปรึกษาที่เข้าใจและช่วยประคองกันมาค่ะ
จุดเปลี่ยนของชีวิต ปัญหาเริ่มเกิดช่วงปี 2 เทอม 1 ที่ต้องเจอกับวิชา Design ตัวหลัก ซึ่งเรามีปัญหาเรื่องการสื่อสารกับอาจารย์ผู้สอน (Chemistry ไม่ตรงกันอย่างรุนแรง) งานโดนแก้ใหม่หมดทุกคาบ ประกอบกับช่วงนั้นวินัยการรักษาซึมเศร้าเราไม่ดี อาการเลยดิ่งลงมาก
ผลคือ: เราเกิด Trauma (ปมในใจ) กลัวการตรวจแบบ กลัวการพรีเซนต์ จนต้องลงเรียนวิชา Design ตัวเดิมซ้ำถึง 3 รอบ (กินเวลา 3 ปี) สุดท้ายเมื่อขึ้นปี 4 เราประเมินแล้วว่าเรียนต่อก็ไม่จบตามเกณฑ์ และไม่อยากให้ที่บ้านต้องแบกรับค่าเทอมอินเตอร์ที่สูงอีกต่อไป จึงตัดสินใจ
"ลาออก" เพื่อมารักษาตัวอย่างจริงจังค่ะ
สถานการณ์ปัจจุบัน (Recovery) หลังจากลาออกมา 1 ปีเต็ม เพื่อโฟกัสกับการรักษา ตอนนี้สภาพจิตใจดีขึ้นมาก (Stable) เราจัดการความเครียดและอารมณ์ได้ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด มีความเข้าใจตัวเอง (Self-Awareness) มากขึ้น และมั่นใจว่าภูมิต้านทานทางใจเราดีกว่าเมื่อก่อนมาก
ความกังวลและสิ่งที่อยากปรึกษา พอใจนิ่ง "ไฟ" มันก็กลับมาค่ะ เราค้นพบว่ายังรักงานสายออกแบบและโครงสร้างอยู่ โดยเป้าหมายรอบนี้ชัดเจนว่าเป็น
"สาขาวิชาสถาปัตยกรรมผังเมือง (Urban Architecture)" ค่ะ
แต่สิ่งที่ยังติดอยู่ในใจคือเรื่อง
"ต้นทุนเวลา" ค่ะ
อายุ: ตอนนี้เราอายุ 23 กำลังจะ 24 ถ้ากลับไปเริ่มปี 1 ใหม่ กว่าจะจบก็อายุเกือบ 29-30 ปี ในขณะที่เพื่อนรุ่นเดียวกันเริ่มทำงานกันหมดแล้ว
สายงาน: ในสายงานออกแบบ/ผังเมือง การจบช้ากว่าเกณฑ์ หรือเริ่มงานตอนอายุเกือบ 30 จะเป็นอุปสรรคในการหางาน หรือการเติบโตในสายอาชีพมากน้อยแค่ไหนคะ?
ความคุ้มค่า: ในมุมมองของพี่ๆ การลงทุนเวลาอีก 4-5 ปี เพื่อแลกกับการได้ทำงานที่รัก (และสภาพจิตใจที่พร้อมกว่าเดิม) ถือว่าคุ้มค่าไหมคะ หรือควรไปเรียนคอร์สระยะสั้น/ทำงานด้านอื่นแทน?
เราไม่ได้กังวลเรื่องการกลับไปเรียนแล้วจะเจอความกดดันแบบเดิม เพราะมั่นใจว่า "เราไม่ใช่คนเดิมที่เปราะบางคนนั้นแล้ว" แต่กังวลเรื่อง
Social Expectation และ
Career Path ในอนาคตมากกว่าค่ะ
รบกวนขอคำแนะนำ หรือใครมีประสบการณ์ซิ่ว/เริ่มต้นใหม่ในวัยทำงาน มาแชร์เพื่อเป็นวิทยาทานด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ 🙏
หมายเหตุ กระทู้นี้มีการเรียบเรียงใหม่โดยเครื่องมือ AI (Gemini) เพื่อตัดส่วนที่เป็นข้อมูลส่วนตัวออกค่ะ
[ปรึกษา] ลาออกตอนปี 4 เพราะปัญหาสุขภาพจิต ตอนนี้รักษาหายแล้ว อยากกลับไปเรียนใหม่สาย 'ผังเมือง' ในวัย 23+ จะช้าไปไหม
ปูพื้นเพเดิม จขกท. เป็นเด็กปี 63 (รุ่นโควิด) เคยสอบติดคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ (หลักสูตรนานาชาติ) ของมหาวิทยาลัยรัฐชื่อดังแห่งหนึ่งค่ะ ช่วงปี 1 แม้จะต้องปรับตัวกับการมาอยู่หอคนเดียวและมีอาการซึมเศร้าเดิมอยู่บ้าง แต่ผลการเรียนถือว่าดีมาก (เกรด A ในวิชาออกแบบ และได้เป็นตัวแทน Sec พรีเซนต์งาน) เพราะโชคดีที่เจออาจารย์ที่ปรึกษาที่เข้าใจและช่วยประคองกันมาค่ะ
จุดเปลี่ยนของชีวิต ปัญหาเริ่มเกิดช่วงปี 2 เทอม 1 ที่ต้องเจอกับวิชา Design ตัวหลัก ซึ่งเรามีปัญหาเรื่องการสื่อสารกับอาจารย์ผู้สอน (Chemistry ไม่ตรงกันอย่างรุนแรง) งานโดนแก้ใหม่หมดทุกคาบ ประกอบกับช่วงนั้นวินัยการรักษาซึมเศร้าเราไม่ดี อาการเลยดิ่งลงมาก ผลคือ: เราเกิด Trauma (ปมในใจ) กลัวการตรวจแบบ กลัวการพรีเซนต์ จนต้องลงเรียนวิชา Design ตัวเดิมซ้ำถึง 3 รอบ (กินเวลา 3 ปี) สุดท้ายเมื่อขึ้นปี 4 เราประเมินแล้วว่าเรียนต่อก็ไม่จบตามเกณฑ์ และไม่อยากให้ที่บ้านต้องแบกรับค่าเทอมอินเตอร์ที่สูงอีกต่อไป จึงตัดสินใจ "ลาออก" เพื่อมารักษาตัวอย่างจริงจังค่ะ
สถานการณ์ปัจจุบัน (Recovery) หลังจากลาออกมา 1 ปีเต็ม เพื่อโฟกัสกับการรักษา ตอนนี้สภาพจิตใจดีขึ้นมาก (Stable) เราจัดการความเครียดและอารมณ์ได้ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด มีความเข้าใจตัวเอง (Self-Awareness) มากขึ้น และมั่นใจว่าภูมิต้านทานทางใจเราดีกว่าเมื่อก่อนมาก
ความกังวลและสิ่งที่อยากปรึกษา พอใจนิ่ง "ไฟ" มันก็กลับมาค่ะ เราค้นพบว่ายังรักงานสายออกแบบและโครงสร้างอยู่ โดยเป้าหมายรอบนี้ชัดเจนว่าเป็น "สาขาวิชาสถาปัตยกรรมผังเมือง (Urban Architecture)" ค่ะ
แต่สิ่งที่ยังติดอยู่ในใจคือเรื่อง "ต้นทุนเวลา" ค่ะ
อายุ: ตอนนี้เราอายุ 23 กำลังจะ 24 ถ้ากลับไปเริ่มปี 1 ใหม่ กว่าจะจบก็อายุเกือบ 29-30 ปี ในขณะที่เพื่อนรุ่นเดียวกันเริ่มทำงานกันหมดแล้ว
สายงาน: ในสายงานออกแบบ/ผังเมือง การจบช้ากว่าเกณฑ์ หรือเริ่มงานตอนอายุเกือบ 30 จะเป็นอุปสรรคในการหางาน หรือการเติบโตในสายอาชีพมากน้อยแค่ไหนคะ?
ความคุ้มค่า: ในมุมมองของพี่ๆ การลงทุนเวลาอีก 4-5 ปี เพื่อแลกกับการได้ทำงานที่รัก (และสภาพจิตใจที่พร้อมกว่าเดิม) ถือว่าคุ้มค่าไหมคะ หรือควรไปเรียนคอร์สระยะสั้น/ทำงานด้านอื่นแทน?
เราไม่ได้กังวลเรื่องการกลับไปเรียนแล้วจะเจอความกดดันแบบเดิม เพราะมั่นใจว่า "เราไม่ใช่คนเดิมที่เปราะบางคนนั้นแล้ว" แต่กังวลเรื่อง Social Expectation และ Career Path ในอนาคตมากกว่าค่ะ
รบกวนขอคำแนะนำ หรือใครมีประสบการณ์ซิ่ว/เริ่มต้นใหม่ในวัยทำงาน มาแชร์เพื่อเป็นวิทยาทานด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ 🙏
หมายเหตุ กระทู้นี้มีการเรียบเรียงใหม่โดยเครื่องมือ AI (Gemini) เพื่อตัดส่วนที่เป็นข้อมูลส่วนตัวออกค่ะ