ผมเป็นลํกคนเล็กสุด อายุ 21 แต่ผมโดนบอกว่าเอาแต่เล่นเกมอยู่บ้านไม่ออกไปทำงาน ซึ่งผมยอมรับนะครับ ว่าเล่นทั้งวันจริงๆ แต่ไม่ใช่ทุกวัน และผมยังเรียนอยู่ด้วย ผมรู้สึกว่าช่วงวัยนี้ควรค่อยๆหามากกว่ารีบทำนั้นนี้ครับ ที่ผมบอกว่าไม่ได้เล่นทุกวันเพราะผมมีงานที่ทำไปด้วยซึ่งมันเป็นงานที่ทำได้ทุดเวลาผมเลยเลือกทำวันเว้นวัน ช่วงปิดเทอมของผมผมเลยเลือกทำแบบนี้แต่ซึ่งพ่อแม่ของผมไม่เข้าใจ เขาอยากให้ผมทำงานทุกวัน เก็บเงินมาเลี้ยงพวกเขา และทั้งค่าเล่าเรียนของผมเองด้วยเขาอยากให้ผมเก็บเงินจากการทำงานมาช่วยในค่าเทอมของผมผมเข้าใจเรื่องค่าเรียน แต่ว่าผมก็มีค่าของตัวเอง อย่างค่าข้าวค่าน้ำมันไหนจะค่าที่ออกไปทำงานด้วย มันไม่ได้เยอะก็จริงสำหรับค่าของของผมแต่ผมก็อยากใว้ใช้กับความสุขของผมผมอยากที่จะเติมเกมบ้างออกไปเที่ยวกับเพื่อนๆบ้าง เงินเก็บผมก็มีเช่นกัน แต่พวกเขาก็ไม่เข้าใจเลย ผมเป็นลูกคนเล็กสุด เขาจะชอบเปรียบเทียบกับคนอื่นๆที่อายุเท่าๆกัน ผมรู้สึกท้อกับชีวิตมากครับ