สวัสดีครับเพื่อนๆ ชาวพันทิป
ช่วงนี้เห็นข่าวเรื่องการเคลมวัฒนธรรมบ้าง ประเด็นเรื่องพื้นที่ทับซ้อนบ้าง หรือท่าทีของชาวเน็ตกัมพูชาที่มีต่อประเทศไทยแล้ว ผมอดรู้สึกจุกในอกไม่ได้ ในฐานะคนไทยคนหนึ่งที่รับรู้ประวัติศาสตร์มาว่า "เราช่วยเขาไว้เยอะมาก" แต่ทำไมผลลัพธ์ที่ได้กลับมาถึงเป็นแบบนี้?
ผมลองรวบรวมประเด็นที่ไทยเคยช่วยเหลือเขมรไว้หลักๆ เผื่อใครลืมไปแล้ว
1. สมัยเขมรแดง (ที่พักพิงและความตาย)
ในวันที่กัมพูชาลุกเป็นไฟจากการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ ไทยคือประเทศที่เปิดประตูรับผู้อพยพชาวกัมพูชานับแสนๆ คน (เช่น ค่ายเขาอีด่าง) เราให้ที่พัก ให้ข้าว ให้ปลา ยอมแบกรับภาระและความเสี่ยงด้านความมั่นคงในตอนนั้นเพียงเพื่อมนุษยธรรม
2. การสร้างคนและการศึกษา
ไทยให้ทุนการศึกษาแก่เยาวชนกัมพูชามาโดยตลอด แม้แต่เชื้อพระวงศ์ของเขาก็มาศึกษาที่ไทย หลายคนเรียนจบไปเป็นระดับบริหารในประเทศเขา แต่ทำไมหลักสูตรการศึกษาในบ้านเขา ถึงยังปลูกฝังให้คนรุ่นใหม่มองไทยเป็น "ผู้รุกราน" หรือเป็นศัตรู?
3. การพัฒนาโครงสร้างพื้นฐาน
ถนนหลายสาย สะพานหลายแห่ง หรือแม้แต่ระบบไฟฟ้าและสาธารณูปโภค ไทยคือคนเข้าไปช่วยวางรากฐานให้ แต่พอมีปัญหาเรื่องการเมืองหรือการอ้างสิทธิ์ในวัฒนธรรม (เช่น มวย หรือ ชุดไทย) เขากลับเลือกที่จะ "หักหน้า" เราอย่างไม่เกรงใจ
สิ่งที่ผมสงสัยและอยากชวนคุยคือ:
ทำไมทัศนคติ "เนรคุณ" ถึงฝังรากลึก? เป็นเพราะการเมืองภายในของเขาที่ต้องสร้างศัตรูปลอมๆ ขึ้นมาเพื่อดึงความสนใจจากปัญหาในประเทศตัวเองหรือเปล่า?
หรือความผิดอยู่ที่เรา? ที่ใจดีเกินไป เป็น "พี่ใหญ่สายเปย์" ที่ยอมให้เขาจนเขาเคยตัว และคิดว่าเราเป็นของตาย?
ถึงเวลาหรือยังที่ไทยควร "ทบทวน" ความสัมพันธ์ใหม่? เลิกเกรงใจในสิ่งที่ควรทวงคืน และเน้นผลประโยชน์ของคนไทยเป็นที่หนึ่งจริงๆ เสียที
เพื่อนๆ คิดเห็นอย่างไรครับ? เราควรจัดการกับความสัมพันธ์ "รักข้างเดียว" แบบนี้ต่อไปยังไงดี?
#ไทยกัมพูชา #ประวัติศาสตร์ #การเมืองระหว่างประเทศ #เขมรแดง #SoftPower
สงสัยมานาน... ทำไมกัมพูชาถึงดูเหมือน "เนรคุณ" ไทย ทั้งที่เราช่วยเขามามหาศาลตั้งแต่สมัยเขมรแดง?
ช่วงนี้เห็นข่าวเรื่องการเคลมวัฒนธรรมบ้าง ประเด็นเรื่องพื้นที่ทับซ้อนบ้าง หรือท่าทีของชาวเน็ตกัมพูชาที่มีต่อประเทศไทยแล้ว ผมอดรู้สึกจุกในอกไม่ได้ ในฐานะคนไทยคนหนึ่งที่รับรู้ประวัติศาสตร์มาว่า "เราช่วยเขาไว้เยอะมาก" แต่ทำไมผลลัพธ์ที่ได้กลับมาถึงเป็นแบบนี้?
ผมลองรวบรวมประเด็นที่ไทยเคยช่วยเหลือเขมรไว้หลักๆ เผื่อใครลืมไปแล้ว
1. สมัยเขมรแดง (ที่พักพิงและความตาย)
ในวันที่กัมพูชาลุกเป็นไฟจากการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ ไทยคือประเทศที่เปิดประตูรับผู้อพยพชาวกัมพูชานับแสนๆ คน (เช่น ค่ายเขาอีด่าง) เราให้ที่พัก ให้ข้าว ให้ปลา ยอมแบกรับภาระและความเสี่ยงด้านความมั่นคงในตอนนั้นเพียงเพื่อมนุษยธรรม
2. การสร้างคนและการศึกษา
ไทยให้ทุนการศึกษาแก่เยาวชนกัมพูชามาโดยตลอด แม้แต่เชื้อพระวงศ์ของเขาก็มาศึกษาที่ไทย หลายคนเรียนจบไปเป็นระดับบริหารในประเทศเขา แต่ทำไมหลักสูตรการศึกษาในบ้านเขา ถึงยังปลูกฝังให้คนรุ่นใหม่มองไทยเป็น "ผู้รุกราน" หรือเป็นศัตรู?
3. การพัฒนาโครงสร้างพื้นฐาน
ถนนหลายสาย สะพานหลายแห่ง หรือแม้แต่ระบบไฟฟ้าและสาธารณูปโภค ไทยคือคนเข้าไปช่วยวางรากฐานให้ แต่พอมีปัญหาเรื่องการเมืองหรือการอ้างสิทธิ์ในวัฒนธรรม (เช่น มวย หรือ ชุดไทย) เขากลับเลือกที่จะ "หักหน้า" เราอย่างไม่เกรงใจ
สิ่งที่ผมสงสัยและอยากชวนคุยคือ:
ทำไมทัศนคติ "เนรคุณ" ถึงฝังรากลึก? เป็นเพราะการเมืองภายในของเขาที่ต้องสร้างศัตรูปลอมๆ ขึ้นมาเพื่อดึงความสนใจจากปัญหาในประเทศตัวเองหรือเปล่า?
หรือความผิดอยู่ที่เรา? ที่ใจดีเกินไป เป็น "พี่ใหญ่สายเปย์" ที่ยอมให้เขาจนเขาเคยตัว และคิดว่าเราเป็นของตาย?
ถึงเวลาหรือยังที่ไทยควร "ทบทวน" ความสัมพันธ์ใหม่? เลิกเกรงใจในสิ่งที่ควรทวงคืน และเน้นผลประโยชน์ของคนไทยเป็นที่หนึ่งจริงๆ เสียที
เพื่อนๆ คิดเห็นอย่างไรครับ? เราควรจัดการกับความสัมพันธ์ "รักข้างเดียว" แบบนี้ต่อไปยังไงดี?
#ไทยกัมพูชา #ประวัติศาสตร์ #การเมืองระหว่างประเทศ #เขมรแดง #SoftPower