ผมมีเพื่อนอยุ่คนนึง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเรียกว่าเพื่อนได้ไหม ผมขอให้คนนี้ชื่อว่า P นะครับ
ช่วงแรก P ก็เป็นเพื่อนที่ดีมาดีครับ คอยสนับสนุนผมตลอด แต่พอช่วงหลัง ๆ ที่ผมเพ้อถึงคนเก่าให้ P ฟังเขาก้เริ่มตะลงโน๊ตด่า ลงแซะ หรือไม่ก้ลงทุกอย่างที่ไปทางด้านลบครับ ตอนแรกผมก้ไม่ได้อ่ะไรเพราะคิดว่าเขาอาจจะลงถึงคนอื่น ผมไม่อยากเอาหน้าไปรับคำด่าพวกนั้นด้วย แต่หลัง ๆ มันก้เริ่มชัดขึ้นเรื่อย ๆ ว่าเขาลงถึง ผมนี่แหละ แต่ด้วยความที่ผมกลัวเสียเพื่อน ผมเลยอยู่เฉย ๆ ทำเป้นไม่รู้แล้วปล่อย P ไป จนพอผ่านไปตอนช่วงปิดเทอม ผมได้คุยบางเรื่องกับ P ผมไม่ปน่ใจหัวข้อที่คุยเลยเพราะมันผ่านมานานมาก ๆ ๆ แล้ว ตอนคุยครั้งนั้ทำให้ P เปิดใจบอกผมออกมาตรง ๆ ว่าดขาชอบผมครับ ตอนนั้นผมช้อคมาก ๆ เพราะไม่เข้าใจแะไรเลยจนมันเกิดคำถามมาในหัวผมเลยครับว่าเขาเคยเห้นผมเป้นเพื่อนบ้างมั้ย หรือเข้ามาคุยกับผมเพราะอยากจีบมาตลอด ผมไม่ได้คิดเรื่องความคิดที่เป็นแบบ เพื่อน สู่ แอบชอบเลยครับ เพราะเขาเคยบอกผมมาว่าเขาชอบผมมาตลอดเลยตั้งแต่ครั้งแรก ๆ ที่ได้เจอ แต่เขาไม่กล้าเข้ามาคุย ก็นั่นแหละครับผมก้ปฏิเสธ P ไปเพราะผมเห้นเขาเป่นเพื่อนครับ ผมไม่เคยมองเขาด้วยมุมอื่นเลยครับ แล้วพอกลับมาช่วงเปิดเทอมผมได้เจอรุ่นพี่คนนึงครับ ซึ่งรุ่นพี่คนนั้นก้จะมาเป้นแฟนผมเองแหละครับ ( แฟนผมน่ารักมาก ) ผมไม่ได้บอก P เรื่องที่คบกับรุ่นพี่เลยครับ เพราะตอนนั้นเราเริ่มห่างเหินกันไป พอ P มารุ้ทีหลังว่าผมมีแฟนแล้ว เขาก้เริ่มมาระบายความรู้สึกให้ผมฟังอีกครับ ว่าเขาชอบผมแค่ไหน ทำไมถึงไม่ใช่เขา ทำไมเป้นเขาตลอดที่ถูกทิ้ง ผมก้ได้แค่รับฟังครับ ผมเหนื่อยที่จะคุยกับเขาแล้ว ผมเลยบล้อกเขาไป พยายามหลบหน้าเขา ผมพอแล้ว แล้วพอเพื่อนหรือคนรอบตัว P รู้ว่าผมหลบหน้าเขา ทุกคนก้พากันมาด่าผมครับ บอกผมเป่นต้นตอที่ทำให้ P เศร้าและกำลังจะเป็นซึมเศร้าให้ผมไปขอโทษเขา ผมก้เลือกที่จะไปขอโทษแล้วนะครับ แต่เขาก้ไม่อภัยผมอยู่ดี บอกว่าผมเป่นคนผิด ผิดทุกอย่าง เขาจะไม่รับคำขอโทษจากผมครับ คือผมผิดมากหรอ ?
ผมผิดไหม
ช่วงแรก P ก็เป็นเพื่อนที่ดีมาดีครับ คอยสนับสนุนผมตลอด แต่พอช่วงหลัง ๆ ที่ผมเพ้อถึงคนเก่าให้ P ฟังเขาก้เริ่มตะลงโน๊ตด่า ลงแซะ หรือไม่ก้ลงทุกอย่างที่ไปทางด้านลบครับ ตอนแรกผมก้ไม่ได้อ่ะไรเพราะคิดว่าเขาอาจจะลงถึงคนอื่น ผมไม่อยากเอาหน้าไปรับคำด่าพวกนั้นด้วย แต่หลัง ๆ มันก้เริ่มชัดขึ้นเรื่อย ๆ ว่าเขาลงถึง ผมนี่แหละ แต่ด้วยความที่ผมกลัวเสียเพื่อน ผมเลยอยู่เฉย ๆ ทำเป้นไม่รู้แล้วปล่อย P ไป จนพอผ่านไปตอนช่วงปิดเทอม ผมได้คุยบางเรื่องกับ P ผมไม่ปน่ใจหัวข้อที่คุยเลยเพราะมันผ่านมานานมาก ๆ ๆ แล้ว ตอนคุยครั้งนั้ทำให้ P เปิดใจบอกผมออกมาตรง ๆ ว่าดขาชอบผมครับ ตอนนั้นผมช้อคมาก ๆ เพราะไม่เข้าใจแะไรเลยจนมันเกิดคำถามมาในหัวผมเลยครับว่าเขาเคยเห้นผมเป้นเพื่อนบ้างมั้ย หรือเข้ามาคุยกับผมเพราะอยากจีบมาตลอด ผมไม่ได้คิดเรื่องความคิดที่เป็นแบบ เพื่อน สู่ แอบชอบเลยครับ เพราะเขาเคยบอกผมมาว่าเขาชอบผมมาตลอดเลยตั้งแต่ครั้งแรก ๆ ที่ได้เจอ แต่เขาไม่กล้าเข้ามาคุย ก็นั่นแหละครับผมก้ปฏิเสธ P ไปเพราะผมเห้นเขาเป่นเพื่อนครับ ผมไม่เคยมองเขาด้วยมุมอื่นเลยครับ แล้วพอกลับมาช่วงเปิดเทอมผมได้เจอรุ่นพี่คนนึงครับ ซึ่งรุ่นพี่คนนั้นก้จะมาเป้นแฟนผมเองแหละครับ ( แฟนผมน่ารักมาก ) ผมไม่ได้บอก P เรื่องที่คบกับรุ่นพี่เลยครับ เพราะตอนนั้นเราเริ่มห่างเหินกันไป พอ P มารุ้ทีหลังว่าผมมีแฟนแล้ว เขาก้เริ่มมาระบายความรู้สึกให้ผมฟังอีกครับ ว่าเขาชอบผมแค่ไหน ทำไมถึงไม่ใช่เขา ทำไมเป้นเขาตลอดที่ถูกทิ้ง ผมก้ได้แค่รับฟังครับ ผมเหนื่อยที่จะคุยกับเขาแล้ว ผมเลยบล้อกเขาไป พยายามหลบหน้าเขา ผมพอแล้ว แล้วพอเพื่อนหรือคนรอบตัว P รู้ว่าผมหลบหน้าเขา ทุกคนก้พากันมาด่าผมครับ บอกผมเป่นต้นตอที่ทำให้ P เศร้าและกำลังจะเป็นซึมเศร้าให้ผมไปขอโทษเขา ผมก้เลือกที่จะไปขอโทษแล้วนะครับ แต่เขาก้ไม่อภัยผมอยู่ดี บอกว่าผมเป่นคนผิด ผิดทุกอย่าง เขาจะไม่รับคำขอโทษจากผมครับ คือผมผิดมากหรอ ?