ผมเป็นแค่คนรุ่นหลังที่เกิดมาในช่วงเวลาที่เหตุการณ์สึนามินั้นผ่านพ้นไปแล้วหลายปีแล้วครับ แต่ก็ไม่รู้ทำไมเรื่องนี้มันชอบฝังอยู่ในหัวผมมาตลอดตั้งแต่ยังเด็กยันโตทั้งๆที่ผมไม่เคยอยู่ในเหตุการณ์นั้นและไม่รู้จักคำว่าสึนามิเลยด้วยซ้ำแม้กระทั้งภาพจริงผมก็ไม่เคยเห็นด้วยตาของตัวเองรู้จักแค่เพียงจากข่าวจากคำบอกเล่าก็เท่านั้น
ตั้งแต่ผมจำความได้ผมจะชอบฝันถึงภาพเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่าทุกคืนส่วนใหญ่ผมจะชอบฝันว่าตัวเองยืนอยู่บนชายหาดกำลังวิ่งหนีคลื่นอะไรก็ไม่รู้เหมือนกำแพงอะไรสักอย่างมันซัดเข้ามาใส่ชายหาดจนกระทั้งในฝันผมฝันว่าตัวเองกำลังวิ่งไปทางสะพานจุดหนึ่งก่อนที่ภาพทุกอย่างจะตัดหายไปฝันแบบนัมันชอบเกิดขึ้นซ้ำๆเหมือนเดิมแทบทุกคืนจนผมเครียดหนักมากโดยที่ผมก็ไม่เข้าใจเหตุผลเลยว่ามันเกิดจากอะไร
จนมาถึงวันนึงญาติๆพาผมไปเที่ยวที่อำเภอตะกั่วป่าจังหวัดพังงาซึ่งเป็นบ้านญาติฝ่ายป้าตั้งแต่ก้าวแรกที่ไปถึงผมก็รู้สึกคุ้นๆกับที่นี่แปลกๆทั้งๆที่ไม่เคยมาเลยด้วยซ้ำก่อนมันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ใจมันหวิวๆ จนกระทั้งพอผ่านไปสักพักผมก็เริ่มปรับตัวกับสถานที่ได้ จากนั้นผมก็ชวนแม่และน้องๆเดินเล่นแถวๆนั้น มันเป็นความรู้สึกที่โครตจะคุ้นเคย ผมเลยลองบอกแม่ว่า แม่ลองเดินไปทางนั้นกันไหมเพราะทางมันคล้ายกับในฝันของผมจนกระทั่งผมเดินไปพบกับสะพาน จุดนึงผมเหวอไปเลย เพราะสะพานที่อยู่ตรงหน้าเป็นสะพานเดียวกับที่ผมฝันเห็นมาตลอดตอนนั้นเป็นอะไรที่โครตจุกอกมันพูดไม่ถูกไม่สามารถอธิบายความรู้ตอนนั้นได้จู่ๆผมก็เริ่มกลัวทั้งๆที่ไม่รู้ว่าควรกลัวอะไรจะร้องให้ก็ร้องให้ไม่ออก เพราะไม่อยากให้ผู้ใหญ่เขาคิดมาก
แล้วผมก็มารู้ทีหลังว่าตัวผมนั้นเกิดหลังเหตุการณ์สึนามิได้ประมาณสามปี และในช่วงเวลาที่มีการกู้ร่างผู้เสียชีวิตช่วงนั้นแม่ของผมก็เคยไปแสดงละครเวทีในพื้นที่แถบนั้น เรื่องราวทั้งหมดอาจเป็นเพียงความบังเอิญหรืออาจเป็นเพียงเศษเสี้ยวของความทรงจำที่ผมได้รับฟังรับรู้หรือซึมซับมาโดยไม่รู้ตัวจนถึงวันนี้ ผมก็ไม่อาจอธิบายประสบการณ์นั้นได้อย่างแน่ชัดรู้แค่อย่างเดียวว่าเรื่องนี้มันทำให้ผมอยากสืบค้นอยากเรียนรู้และอยากทำความเข้าใจกับเหตุการณ์ในอดีตมาตลอด เพราะบางครั้งความทรงจำอาจไม่ได้อยู่แค่ในความทรงจำของผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์เท่านั้นหากแต่อาจส่งต่อผ่านเรื่องราวความรู้สึกและบาดแผลของประวัติศาสตร์ มาถึงคนรุ่นหลังอย่างเรา โดยที่ไม่อาจมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า.
#สึนามิ2547 #สึนามิประเทศไทย #tsunami2004 #tsunami
สวัสดีครับวันนี้ผมจะมาเล่าประสบการณ์แปลกๆทีเกิดขึ้นในชีวิตของผมครับ.
ตั้งแต่ผมจำความได้ผมจะชอบฝันถึงภาพเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่าทุกคืนส่วนใหญ่ผมจะชอบฝันว่าตัวเองยืนอยู่บนชายหาดกำลังวิ่งหนีคลื่นอะไรก็ไม่รู้เหมือนกำแพงอะไรสักอย่างมันซัดเข้ามาใส่ชายหาดจนกระทั้งในฝันผมฝันว่าตัวเองกำลังวิ่งไปทางสะพานจุดหนึ่งก่อนที่ภาพทุกอย่างจะตัดหายไปฝันแบบนัมันชอบเกิดขึ้นซ้ำๆเหมือนเดิมแทบทุกคืนจนผมเครียดหนักมากโดยที่ผมก็ไม่เข้าใจเหตุผลเลยว่ามันเกิดจากอะไร
จนมาถึงวันนึงญาติๆพาผมไปเที่ยวที่อำเภอตะกั่วป่าจังหวัดพังงาซึ่งเป็นบ้านญาติฝ่ายป้าตั้งแต่ก้าวแรกที่ไปถึงผมก็รู้สึกคุ้นๆกับที่นี่แปลกๆทั้งๆที่ไม่เคยมาเลยด้วยซ้ำก่อนมันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ใจมันหวิวๆ จนกระทั้งพอผ่านไปสักพักผมก็เริ่มปรับตัวกับสถานที่ได้ จากนั้นผมก็ชวนแม่และน้องๆเดินเล่นแถวๆนั้น มันเป็นความรู้สึกที่โครตจะคุ้นเคย ผมเลยลองบอกแม่ว่า แม่ลองเดินไปทางนั้นกันไหมเพราะทางมันคล้ายกับในฝันของผมจนกระทั่งผมเดินไปพบกับสะพาน จุดนึงผมเหวอไปเลย เพราะสะพานที่อยู่ตรงหน้าเป็นสะพานเดียวกับที่ผมฝันเห็นมาตลอดตอนนั้นเป็นอะไรที่โครตจุกอกมันพูดไม่ถูกไม่สามารถอธิบายความรู้ตอนนั้นได้จู่ๆผมก็เริ่มกลัวทั้งๆที่ไม่รู้ว่าควรกลัวอะไรจะร้องให้ก็ร้องให้ไม่ออก เพราะไม่อยากให้ผู้ใหญ่เขาคิดมาก
แล้วผมก็มารู้ทีหลังว่าตัวผมนั้นเกิดหลังเหตุการณ์สึนามิได้ประมาณสามปี และในช่วงเวลาที่มีการกู้ร่างผู้เสียชีวิตช่วงนั้นแม่ของผมก็เคยไปแสดงละครเวทีในพื้นที่แถบนั้น เรื่องราวทั้งหมดอาจเป็นเพียงความบังเอิญหรืออาจเป็นเพียงเศษเสี้ยวของความทรงจำที่ผมได้รับฟังรับรู้หรือซึมซับมาโดยไม่รู้ตัวจนถึงวันนี้ ผมก็ไม่อาจอธิบายประสบการณ์นั้นได้อย่างแน่ชัดรู้แค่อย่างเดียวว่าเรื่องนี้มันทำให้ผมอยากสืบค้นอยากเรียนรู้และอยากทำความเข้าใจกับเหตุการณ์ในอดีตมาตลอด เพราะบางครั้งความทรงจำอาจไม่ได้อยู่แค่ในความทรงจำของผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์เท่านั้นหากแต่อาจส่งต่อผ่านเรื่องราวความรู้สึกและบาดแผลของประวัติศาสตร์ มาถึงคนรุ่นหลังอย่างเรา โดยที่ไม่อาจมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า.
#สึนามิ2547 #สึนามิประเทศไทย #tsunami2004 #tsunami