ความฝันของฉันมันร้ายมาก ฉันรู้สึกเหนื่อยมากจริงๆ ฉันฝันว่า แม่ของฉันได้พาฉันไปเรียนที่ร.รแห่งหนึ่ง ฉันรู้สึกเสียดายที่ฉันจำชื่อร.รไม่ได้ ร.รนั้นเหมือนจะเป็นร.รในหุบเขา ล้อมรอบไม่ด้วยเขามากมาย คล้ายอยู่ชนบท แต่กลับกันร.รนั้นดูใหญ่มีตึกมากมายและมีโรงพยาบาลที่ใหญ่มากอยู่ข้างๆ
ฉันได้เข้าไปเรียนแบบเงียบๆเพราะฉันไม่รู้จักใครเลย ทุกอย่างมันดูใหม่ไปหมด ทั้งผู้คน มีเพื่อนกลุ่มหนึ่งเดินมาหาฉัน พวกเขาอ้างว่าเป็นเพื่อนของฉัน แต่ฉันกลับนึกไม่ออกเลยว่านั่นคือเพื่อนของฉัน เหมือนความทรงจำส่วนนั้นของฉันมันหายไป ฉันจำอะไรไม่ได้เลย เพื่อนของฉันบอกฉันว่าฉันโคม่าไป12วัน แต่ฉันจำอะไรไม่ได้เลย มันแปลกที่ทางเข้าร.รของฉันไม่ใช่ชื่อร.รแต่เป็นชื่อที่น่ากลัวฉันจำไม่ได้มากนัก ร.รของฉันต้องเข้าไปในซอยอีกหน่อยถึงจะถึง
แต่แปลกที่ป้ายหน้าซอยไม่มีบอกชื่อร.รของฉันเลย
ในความอยากรู้ฉันได้เดินออกจากร.รเดินเข้าไปลึกกว่าเดิม สิ่งที่เห็นมันเหมือนป่าที่เงียบงัน มีถ้ำขนาดใหญ่อยู่ ฉันเดินเข้าไปสิ่งที่ฉันเห็นมันทำให้ฉันหยุดชะงัก ในถ้ำนั้นมีโครงกระดูกมนุษย์อยู่เกลื่อน ฉันกลัวมาก ฉันเลยรีบวิ่งออกมาและรีบบอกเพื่อนๆที่ร.รว่าฉันเจออะไร แต่กลับกันไม่มีใครตื่นตระหนก ทุกคนนิ่งเฉยไม่มีใครเชื่อฉันฉันร้องให้อ้อนวอนแต่กลับไม่มีใครเชื่อฉัน ฉันเหลือบไปเห็นลุงภารโรงคนนึงหน้าตาเขาดูตื่นตระหนก
ไม่รู้อะไร เหมือนฉันต้องกลับไปที่ไหนซักที่ ฉันต้องนั่งรถสองแถวโดยมีเพื่อนอีก4-5 คน แต่แปลก คนที่อยู่นอกรถกลับหน้าตาเหมือนเพื่อนที่อยู่ในรถของฉันและฉันทุกอย่าง
มีเพื่อนคนนึงของฉันได้ออกไปดู แต่กลับถูกชกต่อยออกมาเพื่อนเลยรีบขึ้นรถในตอนนั้นฉันสับสนว่าคนที่รีบขึ้นรถมานั้นใช่เพื่อนของฉันจริงๆหรือไม่ แต่รถก็เริ่มออกตัวแล้วฉันจึงทำได้แค่เงียบ ระหว่างที่ขึ้นรถมานั้นมึป้าคนนึงที่นั่งแถวนั้นกล่าวไว้ว่า รีบเอาเด็กที่ใส่ชุดสีชมพูออกมาจากรถ ตอนนั้นพวกเราไม่เข้าใจเลยจึงนั่งต่อไป ออกมาระยะนึง กลับมีเด็กเสื้อชมพูกอดตุ๊กตาเด็กเสื้อชมพูไว้อยู่ แต่เด็กคนนั้นกลับเป็นผู้ชาย ตุ๊กตาที่เด็กคนนั้นถือมันน่ากลัวมาก มันจ้องฉันพร้อมกับยิ้ม ฉันรู้สึกได้ทันที อยู่ๆตุ๊กตาตัวนั้นก็มานั่งตรงที่ก้าวขึ้นรถ ฉันตกใจมาก พยายามเขี่ยมันออกไป แต่ไม่สามารถทำได้ มันเหมือนติดรถอยู่อย่างนั้น มันจ้องมาทางฉันและยิ้มและค่อยๆร่วงจากรถไป ในใจฉันทั้งกลัวทั้งไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
แปลกที่บรรยากศรอบๆช่างน่ากลัว รอบทางทั้งสอบฝั่งมีแต่ป่า และดูเหมือนมันจะมืดลงเรื่อยๆ
ไม่กี่นาทีต่อมา เพื่อนของฉันที่ได้ลงรถตอนนั้น กลับค่อยๆเปลี่ยนไป เขาเริ่มอ้วนขึ้น หน้าตาเปลี่ยนไปจนหน้ากลัว ฉันกลัวสุดขีดพยายามผลักมันออกไปแต่ทำไม่ได้ มันทั้งหนัก และน่ากลัว ไม่นานจากนั้นมันได้ฉันกลับมาและดึงฉันลงไปจากรถ ในตอนนันฉันรู้สึกไม่มีเรี่ยวแรงเลย ฉันพยายามสุดชีวิตในการดึงตัวเองกลับมา ดีที่มีเพื่อนอีกสองคนคอยดึงฉันไว้ และหลุดออกจากมันได้ในที่สุด แต่เพื่อนอีกคนนั้นกลับนั่งนิ่งเฉย
ในตอนนั้นฉันทั้งกลัว ทั้งร้องให้ มันน่ากลัวเกินไปจริงๆ
ทันใดนั้นรถก็ไหล ไม่ใช่ไหลลงทางเดิม แต่กลับไหลลงเข้าป่า มันน่ากลัวมากมันมืด รถไหลลงด้วยความเร็วปลายทางนั้นเหมือนมีถ้ำขนาดใหญ่ ฉันมองออกไปกลับเห็นลุงคนนึงที่ฉันเคยเห็นที่ร.ร เขานั่งหลบมุมมองมาที่ฉัน ก่อนที่เขาจะรีบวิ่งหนีออกไป ฉันกลัวมาก ณ ตอนนั้นฉันจึงกระโดดออกจากรถ และรีบวิ่งขึ้นเนินเขาโดยไม่หันกลับมา ฉันไม่รู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น ฉันแทบไม่มีเรี่ยวแรงในการเดิน ฉันเห็นรถคันหนึ่งกำลังขับผ่านไป ฉันพยายามสุดชีวิตเพื่อที่จะขอความช่วยเหลือ แต่ก็พลาดไปนิดเดียว รถได้ขัลไปแล้ว ไปทางที่ฉันออกมาจากร.รแห่งนั้น
ฉันทำไรไม่ถูกเลยวิ่งไปอีกทาง ทางตรงข้ามกับร.รแห่งนั้น ฉันเริ่มหมดแรงวิ่ง มันทั้งมืดทั้งน่ากลัว ฉันค่อยๆล้มลงและคลานไปเรื่อย และเงยหน้ามองท้องฟ้า บนนั้นมีเครื่องบินขนาดใหญ่หักครึ่งและตกลงบริเวณถ้ำนั่น ฉันค่อยหมดสติไป และสดุ้งขึ้นมาในโรงพยาบาล ฉันรีบค้นหาข้อมูลเรื่องร.รแห่งนั้น แต่กลับพบว่าร.รแห่งนั้นถูกไฟไหม้เมื่อหลายปีก่อน ทำให้เด็กและครูเสียชีวิตเป็นจำนวนมาก มีเด็กที่มาจากที่อื่นได้นั่งเครื่องบินกลับ แต่ก็เกิดอุบัติเหตุ
เครื่องบินตก ทำให้ทุกคนเสียชีวิต ณ ตอนนั้นฉันนึกได้ ฉันไม่ใช่เด็กร.รนั้นแต่แรก ฉันไม่เคยมีเพื่อนที่นั่น ฉันแค่มาอยู่ไม่กี่วันทุกอย่างมันหลอกทั้งเพื่อน ทั้งอะไรต่างๆ แต่ทำไมฉันถึงไม่ได้นั่งเครื่องบินกลับ และทำไม คนที่ฉันเห็นก่อนจะนั่งรถมาถึงหน้าตเหมือนฉันล่ะ แล้วเพื่อนที่นั่งรถมากับฉันรอดไหม และในฝันฉันเป็นใครกันแน่ ทำไมฉันถึงได้ฝันแบบนั้น
ความฝันที่เหมือนจริง
ฉันได้เข้าไปเรียนแบบเงียบๆเพราะฉันไม่รู้จักใครเลย ทุกอย่างมันดูใหม่ไปหมด ทั้งผู้คน มีเพื่อนกลุ่มหนึ่งเดินมาหาฉัน พวกเขาอ้างว่าเป็นเพื่อนของฉัน แต่ฉันกลับนึกไม่ออกเลยว่านั่นคือเพื่อนของฉัน เหมือนความทรงจำส่วนนั้นของฉันมันหายไป ฉันจำอะไรไม่ได้เลย เพื่อนของฉันบอกฉันว่าฉันโคม่าไป12วัน แต่ฉันจำอะไรไม่ได้เลย มันแปลกที่ทางเข้าร.รของฉันไม่ใช่ชื่อร.รแต่เป็นชื่อที่น่ากลัวฉันจำไม่ได้มากนัก ร.รของฉันต้องเข้าไปในซอยอีกหน่อยถึงจะถึง
แต่แปลกที่ป้ายหน้าซอยไม่มีบอกชื่อร.รของฉันเลย
ในความอยากรู้ฉันได้เดินออกจากร.รเดินเข้าไปลึกกว่าเดิม สิ่งที่เห็นมันเหมือนป่าที่เงียบงัน มีถ้ำขนาดใหญ่อยู่ ฉันเดินเข้าไปสิ่งที่ฉันเห็นมันทำให้ฉันหยุดชะงัก ในถ้ำนั้นมีโครงกระดูกมนุษย์อยู่เกลื่อน ฉันกลัวมาก ฉันเลยรีบวิ่งออกมาและรีบบอกเพื่อนๆที่ร.รว่าฉันเจออะไร แต่กลับกันไม่มีใครตื่นตระหนก ทุกคนนิ่งเฉยไม่มีใครเชื่อฉันฉันร้องให้อ้อนวอนแต่กลับไม่มีใครเชื่อฉัน ฉันเหลือบไปเห็นลุงภารโรงคนนึงหน้าตาเขาดูตื่นตระหนก
ไม่รู้อะไร เหมือนฉันต้องกลับไปที่ไหนซักที่ ฉันต้องนั่งรถสองแถวโดยมีเพื่อนอีก4-5 คน แต่แปลก คนที่อยู่นอกรถกลับหน้าตาเหมือนเพื่อนที่อยู่ในรถของฉันและฉันทุกอย่าง
มีเพื่อนคนนึงของฉันได้ออกไปดู แต่กลับถูกชกต่อยออกมาเพื่อนเลยรีบขึ้นรถในตอนนั้นฉันสับสนว่าคนที่รีบขึ้นรถมานั้นใช่เพื่อนของฉันจริงๆหรือไม่ แต่รถก็เริ่มออกตัวแล้วฉันจึงทำได้แค่เงียบ ระหว่างที่ขึ้นรถมานั้นมึป้าคนนึงที่นั่งแถวนั้นกล่าวไว้ว่า รีบเอาเด็กที่ใส่ชุดสีชมพูออกมาจากรถ ตอนนั้นพวกเราไม่เข้าใจเลยจึงนั่งต่อไป ออกมาระยะนึง กลับมีเด็กเสื้อชมพูกอดตุ๊กตาเด็กเสื้อชมพูไว้อยู่ แต่เด็กคนนั้นกลับเป็นผู้ชาย ตุ๊กตาที่เด็กคนนั้นถือมันน่ากลัวมาก มันจ้องฉันพร้อมกับยิ้ม ฉันรู้สึกได้ทันที อยู่ๆตุ๊กตาตัวนั้นก็มานั่งตรงที่ก้าวขึ้นรถ ฉันตกใจมาก พยายามเขี่ยมันออกไป แต่ไม่สามารถทำได้ มันเหมือนติดรถอยู่อย่างนั้น มันจ้องมาทางฉันและยิ้มและค่อยๆร่วงจากรถไป ในใจฉันทั้งกลัวทั้งไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
แปลกที่บรรยากศรอบๆช่างน่ากลัว รอบทางทั้งสอบฝั่งมีแต่ป่า และดูเหมือนมันจะมืดลงเรื่อยๆ
ไม่กี่นาทีต่อมา เพื่อนของฉันที่ได้ลงรถตอนนั้น กลับค่อยๆเปลี่ยนไป เขาเริ่มอ้วนขึ้น หน้าตาเปลี่ยนไปจนหน้ากลัว ฉันกลัวสุดขีดพยายามผลักมันออกไปแต่ทำไม่ได้ มันทั้งหนัก และน่ากลัว ไม่นานจากนั้นมันได้ฉันกลับมาและดึงฉันลงไปจากรถ ในตอนนันฉันรู้สึกไม่มีเรี่ยวแรงเลย ฉันพยายามสุดชีวิตในการดึงตัวเองกลับมา ดีที่มีเพื่อนอีกสองคนคอยดึงฉันไว้ และหลุดออกจากมันได้ในที่สุด แต่เพื่อนอีกคนนั้นกลับนั่งนิ่งเฉย
ในตอนนั้นฉันทั้งกลัว ทั้งร้องให้ มันน่ากลัวเกินไปจริงๆ
ทันใดนั้นรถก็ไหล ไม่ใช่ไหลลงทางเดิม แต่กลับไหลลงเข้าป่า มันน่ากลัวมากมันมืด รถไหลลงด้วยความเร็วปลายทางนั้นเหมือนมีถ้ำขนาดใหญ่ ฉันมองออกไปกลับเห็นลุงคนนึงที่ฉันเคยเห็นที่ร.ร เขานั่งหลบมุมมองมาที่ฉัน ก่อนที่เขาจะรีบวิ่งหนีออกไป ฉันกลัวมาก ณ ตอนนั้นฉันจึงกระโดดออกจากรถ และรีบวิ่งขึ้นเนินเขาโดยไม่หันกลับมา ฉันไม่รู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น ฉันแทบไม่มีเรี่ยวแรงในการเดิน ฉันเห็นรถคันหนึ่งกำลังขับผ่านไป ฉันพยายามสุดชีวิตเพื่อที่จะขอความช่วยเหลือ แต่ก็พลาดไปนิดเดียว รถได้ขัลไปแล้ว ไปทางที่ฉันออกมาจากร.รแห่งนั้น
ฉันทำไรไม่ถูกเลยวิ่งไปอีกทาง ทางตรงข้ามกับร.รแห่งนั้น ฉันเริ่มหมดแรงวิ่ง มันทั้งมืดทั้งน่ากลัว ฉันค่อยๆล้มลงและคลานไปเรื่อย และเงยหน้ามองท้องฟ้า บนนั้นมีเครื่องบินขนาดใหญ่หักครึ่งและตกลงบริเวณถ้ำนั่น ฉันค่อยหมดสติไป และสดุ้งขึ้นมาในโรงพยาบาล ฉันรีบค้นหาข้อมูลเรื่องร.รแห่งนั้น แต่กลับพบว่าร.รแห่งนั้นถูกไฟไหม้เมื่อหลายปีก่อน ทำให้เด็กและครูเสียชีวิตเป็นจำนวนมาก มีเด็กที่มาจากที่อื่นได้นั่งเครื่องบินกลับ แต่ก็เกิดอุบัติเหตุ
เครื่องบินตก ทำให้ทุกคนเสียชีวิต ณ ตอนนั้นฉันนึกได้ ฉันไม่ใช่เด็กร.รนั้นแต่แรก ฉันไม่เคยมีเพื่อนที่นั่น ฉันแค่มาอยู่ไม่กี่วันทุกอย่างมันหลอกทั้งเพื่อน ทั้งอะไรต่างๆ แต่ทำไมฉันถึงไม่ได้นั่งเครื่องบินกลับ และทำไม คนที่ฉันเห็นก่อนจะนั่งรถมาถึงหน้าตเหมือนฉันล่ะ แล้วเพื่อนที่นั่งรถมากับฉันรอดไหม และในฝันฉันเป็นใครกันแน่ ทำไมฉันถึงได้ฝันแบบนั้น