เสียแม่ไปตอนอายุน้อย

ผมเสียแม่ไปเดือนธันวาคมวันที่1ก็คือเดือนนี้นี่แหละครับเพิ่งเสียเลย ผมก็เพิ่งจะอายุ15เมื้อวันที่13ธันวาคมนี้เองครับใช่ครับแม่ผมอยู่ไม่ถึงวันเกิดผม พี่สาว2คนเรียนอยู่มหาลัยที่กรุงเทพทั้งสองคนผมอยู่กับพ่อและแม่ที่ต่างจังหวัดพวกเรามีความสุขกันมากๆเล่นสนุ๊กด้วยกัน3คนอยู่ด้วยกัน3คนกินข้าวด้วยกัน3คน แต่ต้องมาเสียแม่ไปเพราะเส้นเลือดในสมองแตกตอนหลับ ตื่นเช้ามาอีกทีแม่ก็ไม่หายใจแล้ว พาไปส่งที่โรงยาพยาบาล หัวใจแม่กลับมาเต้นแต่แม่ไม่ตื่น ประมาณ1อาทิตย์หมอบอกว่าต้องรอแม่ฟื้นไม่ก็ต้องรอจนกว่าสมองจะหายบวมจึงจะผ่าตัดได้ แต่ว่าแม่ผมก็อยู่ไม่ถึงผมกับพ่อ พี่สาว และ ญาติ ได้ไปให้กำลังใจแม่ทุกวัน ทุกครั้งที่เห็นแม่นอนนิ่งผมรู้สึกเสียใจทุกครั้ง เมื่อขาดแม่ไป พ่อผมก็บอกว่า ”ป๊าก็คือม๊าอีกคน ส่วนลูกก็คือป๊ากับม๊ามารวมกัน ม๊าจะอยู่กับเราเสมอ“ ถึงพ่อจะบอกแบบนั้นแต่ผมก็รู้ว่าพ่อผมเสียใจมากปกติพ่อกับแม่ผมจะหยอกล้อกันทุกๆวันบางวันทะเลาะบ้างแต่พ่อก็จะง้อได้ตลอด เมื่อแม่ตายไปทุกๆที่ที่เคยไปกับแม่เวลาไปก็จะนึกถึงช่วงนั้นแม้กระทั่งคำพูดหรือคำสอนของใครบางคนที่คล้ายกับแม่ผมผมก็จะนึกถึงตอนแม่สั่งสอนผมตลอด ทุกๆที่คือความทรงจำ ผมอยากจะถามพี่ๆที่เคยผ่านเหตการณ์แบบนี้มาว่า มีการจัดการกับความรู้สึกยังไงครับ (ขอขอบคุณที่อ่านจนจบครับ)