"รู้...เพื่อละ
จะให้มันเป็นยังไง อยากจะไปนั่งไม่ให้มัน
มีอะไร
ไม่ให้ คิดอะไร
ไม่ให้ นึกอะไร
อันนั้น! มันบาปหลายแล้ว มันบาปหลาย
ไอ้ความคิดที่ ว่า...มันไม่ดี
อารมณ์ ที่มันไม่ดีถ้าเรารู้มันแล้ว...
มันก็เกิดปัญญา เท่านั้น อันนั้นแหละ! ตัวสำคัญ
ไอ้คนนี้พูดไม่ถูกหูเรา เราไม่ชอบใจ
อยากจะหนีมันไป นี่แหละ! ตัวสำคัญแล้ว
นี่! ต้องให้เราปฏิบัติ ให้รู้ตัวของเราแล้ว
เพราะเรา...มันหลงนี่! หลงเพราะอะไร ?
เพราะเราไม่ชอบ ก็หนีไป อันนี้! มันไม่พ้น
ถ้าเราไปอีก ไปพบเสียงอันนี้อยู่ข้างหน้าอีก เราก็ไม่ชอบใจอีก ไปอีก มันก็ตายเปล่า ๆ เท่านั้นแหละ!
•มีความสงบ
•ไม่มี ความสงบ ต้องให้รู้มัน
เราปฏิบัติให้รู้จัก อย่าไปขังตัวของเรา
ถึงสงบขนาดไหน ก็อย่า...ทิ้งความรู้สึก
ถ้าทิ้งความรู้สึก มันก็เป็นบ้า
ให้มีความรู้ตัวของมัน เรียกว่า...พุทโธ
เราอย่าไปบ่นแต่ปากของเรา เท่านั้น
แต่ให้มันถึง...
จิต ของเจ้าของ การปฏิบัติต้องเป็นอย่างนั้น
บางคนนั่ง...ไม่สงบ
ไปคิดอย่างนั้น ก็ไปอย่างนี้ ก็ว่า...
มันไปแล้ว...ฉันก็ไปดึงมันมา
มันไปอีก ก็ไปดึงมาอีก เลยเป็นบ้า
ใครดึงใคร ก็ไม่รู้ ใครไป ใครมาก็ไม่รู้
ไม่รู้เรื่อง ไม่มี...ใครไปใครมาหรอกนั่น
จะมีใครมา ใครไปเล่า ดูให้มันดีๆ ตรงนั้น...
อย่างที่ผมพูด ใบไม้...
ปกติของมัน มันนิ่ง...ถ้ามันกวัดเเกว่ง
เพราะอะไร ? ลมมาถูกมัน
จิตใจของเรา ก็เหมือนกัน ถ้ามันฟุ้งซ่าน
รำคาญ กวัดแกว่ง ก็เพราะถูกอารมณ์
ถ้าจิตแท้ๆ แล้ว...
มันนิ่ง...อยู่...อย่างนั้น สว่าง...อยู่...อย่างนั้น
รู้...อยู่อย่างนั้น อันนี้! เราเข้าใจผิดกัน
จะต้องให้มันรู้จัก ให้สังวร-สำรวม
ให้รู้จักว่า...มันผิด-มันถูก ผิด ก็รู้...ถูก ก็รู้...
มันจะคิดผิดขนาดไหน ก็ช่าง
เรารู้ว่า อันนี้! มันคิดผิด เข้าใจผิด
ไม่ให้ มันดึงดูดเราไปได้
แล้วก็กลับมาตรงนี้ เพราะมันมั่นอยู่แล้ว...
ไม่ให้ มันขาดจากนี้ไป แค่นี้...
ก็เป็น...สังวรศีลแล้ว
ก็เป็น...สมาธิแล้ว
ปัญญา...ก็จะเกิดขึ้นมา
ทำอันนั้น...
หลับตา ก็ไม่ผิดหรอก
แต่...ให้รู้จักเวลา พอสมควรแล้ว
นั่ง...ไม่รู้ ไม่เอา ต้องให้รู้จักหายใจเข้า-ออก รู้...เข้าไป บ่มไว้ อะไรผ่านเข้ามา รู้จักหมด ทุกอย่าง...ออกจากที่นี่! ก็มีสติ เดินไป
ตา เห็นรูป ก็รู้จัก หู ฟังเสียง ก็รู้จัก
รู้จัก...ทุกสิ่ง ทุกอย่าง
รู้จักผิด รู้จักถูก เมื่อรู้จักผิด รู้จักถูกแล้ว
ก็พยายาม...ละมัน ให้มันไปเหนือกว่า นั้นอีก!
จนกว่า ใจ...ของเรา
ไม่มี...ผิด ไม่มี...แถูก
เหนือแล้วนี่! คือ เราปล่อยวาง...มันเสีย
ให้รู้จัก อย่างนั้น...นี่! เรียกว่าการปฏิบัติของเรา."
______________________________________
หลวงพ่อชา สุภัทโท วัดหนองป่าพง.
รู้เพื่อละ อธิบายธรรมแบบนี้
จะให้มันเป็นยังไง อยากจะไปนั่งไม่ให้มัน
มีอะไร
ไม่ให้ คิดอะไร
ไม่ให้ นึกอะไร
อันนั้น! มันบาปหลายแล้ว มันบาปหลาย
ไอ้ความคิดที่ ว่า...มันไม่ดี
อารมณ์ ที่มันไม่ดีถ้าเรารู้มันแล้ว...
มันก็เกิดปัญญา เท่านั้น อันนั้นแหละ! ตัวสำคัญ
ไอ้คนนี้พูดไม่ถูกหูเรา เราไม่ชอบใจ
อยากจะหนีมันไป นี่แหละ! ตัวสำคัญแล้ว
นี่! ต้องให้เราปฏิบัติ ให้รู้ตัวของเราแล้ว
เพราะเรา...มันหลงนี่! หลงเพราะอะไร ?
เพราะเราไม่ชอบ ก็หนีไป อันนี้! มันไม่พ้น
ถ้าเราไปอีก ไปพบเสียงอันนี้อยู่ข้างหน้าอีก เราก็ไม่ชอบใจอีก ไปอีก มันก็ตายเปล่า ๆ เท่านั้นแหละ!
•มีความสงบ
•ไม่มี ความสงบ ต้องให้รู้มัน
เราปฏิบัติให้รู้จัก อย่าไปขังตัวของเรา
ถึงสงบขนาดไหน ก็อย่า...ทิ้งความรู้สึก
ถ้าทิ้งความรู้สึก มันก็เป็นบ้า
ให้มีความรู้ตัวของมัน เรียกว่า...พุทโธ
เราอย่าไปบ่นแต่ปากของเรา เท่านั้น
แต่ให้มันถึง...
จิต ของเจ้าของ การปฏิบัติต้องเป็นอย่างนั้น
บางคนนั่ง...ไม่สงบ
ไปคิดอย่างนั้น ก็ไปอย่างนี้ ก็ว่า...
มันไปแล้ว...ฉันก็ไปดึงมันมา
มันไปอีก ก็ไปดึงมาอีก เลยเป็นบ้า
ใครดึงใคร ก็ไม่รู้ ใครไป ใครมาก็ไม่รู้
ไม่รู้เรื่อง ไม่มี...ใครไปใครมาหรอกนั่น
จะมีใครมา ใครไปเล่า ดูให้มันดีๆ ตรงนั้น...
อย่างที่ผมพูด ใบไม้...
ปกติของมัน มันนิ่ง...ถ้ามันกวัดเเกว่ง
เพราะอะไร ? ลมมาถูกมัน
จิตใจของเรา ก็เหมือนกัน ถ้ามันฟุ้งซ่าน
รำคาญ กวัดแกว่ง ก็เพราะถูกอารมณ์
ถ้าจิตแท้ๆ แล้ว...
มันนิ่ง...อยู่...อย่างนั้น สว่าง...อยู่...อย่างนั้น
รู้...อยู่อย่างนั้น อันนี้! เราเข้าใจผิดกัน
จะต้องให้มันรู้จัก ให้สังวร-สำรวม
ให้รู้จักว่า...มันผิด-มันถูก ผิด ก็รู้...ถูก ก็รู้...
มันจะคิดผิดขนาดไหน ก็ช่าง
เรารู้ว่า อันนี้! มันคิดผิด เข้าใจผิด
ไม่ให้ มันดึงดูดเราไปได้
แล้วก็กลับมาตรงนี้ เพราะมันมั่นอยู่แล้ว...
ไม่ให้ มันขาดจากนี้ไป แค่นี้...
ก็เป็น...สังวรศีลแล้ว
ก็เป็น...สมาธิแล้ว
ปัญญา...ก็จะเกิดขึ้นมา
ทำอันนั้น...
หลับตา ก็ไม่ผิดหรอก
แต่...ให้รู้จักเวลา พอสมควรแล้ว
นั่ง...ไม่รู้ ไม่เอา ต้องให้รู้จักหายใจเข้า-ออก รู้...เข้าไป บ่มไว้ อะไรผ่านเข้ามา รู้จักหมด ทุกอย่าง...ออกจากที่นี่! ก็มีสติ เดินไป
ตา เห็นรูป ก็รู้จัก หู ฟังเสียง ก็รู้จัก
รู้จัก...ทุกสิ่ง ทุกอย่าง
รู้จักผิด รู้จักถูก เมื่อรู้จักผิด รู้จักถูกแล้ว
ก็พยายาม...ละมัน ให้มันไปเหนือกว่า นั้นอีก!
จนกว่า ใจ...ของเรา
ไม่มี...ผิด ไม่มี...แถูก
เหนือแล้วนี่! คือ เราปล่อยวาง...มันเสีย
ให้รู้จัก อย่างนั้น...นี่! เรียกว่าการปฏิบัติของเรา."
______________________________________
หลวงพ่อชา สุภัทโท วัดหนองป่าพง.