รูสึกว่าตัวเองเป็นลูกที่เเย่

เราเป็นลูกชายคนโตอายุ18แล้วเเต่เราทำอะไรไม่ค่อยเป็นเลยเราเรียนก็ไม่เก่งเเถมยังขาดเรียนอีก
แต่พ่อกับเเม่ไม่รู้นะว่าเราเเอบโดเรียนเรารู้สึกเเย่ที่ทำอะไรไม่เป็นทั้งที่พวกท่านตั้งใจหาเงินส่งเราเรียนเราอยากตอบแทน
พวกท่านมากเเต่เขาขาดหวังให้เราเรียนเก่งเเต่มันไม่ใช่สิ่งที่เราถนัดเลย อีกไม่กีเดือนก็จะจบเเล้ว ยังไม่รู้จะไปต่อยังไงกับชีวิตรู้สึก
ดๆบเคว้งคว้างมาก แต่เราดีใจนะที่มีเเม่กับพ่อก ทุกครั้งที่โทรไปขอเงินท่านให้ ตลอด ไม่เคยไม่ให้เลยถึงจะบ่นนืดๆแต่ให้ตลอด
อยากได้อะก็ซื้อให้บ้าง ทุกครั้งที่โทรหาเเม่มักจะบอกว่าทักเเชตหาเเม่บ้าง โทรหาแม่บ้าง  แต่เราโทรไปเฉพาะตอนขอเงิน หรือย่างอื่น
เรารู้สึกว่าถ่านรักเรามากเลยทุกครั้งที่โทรไปมักถามว่ากินข้าวยัง สบายดีมั้ย มีเรื่องอะไรโทรบอกแม่นะ เรารู้สึกว่าเราทำไม่ดีกับพวกท่านเลย
แถมเดบกความคาดหวังอีกเราทำได้ไม่ได้ก็ไม่รู้ รู้สึกท้อมาก ถึงเเม้จะเป็นเเค่เรื่องการเรียน เต่เราจะพยายามให้มากขึ้น