15 ธันวาคม 2025
8.27 น.
ผมนั่งลงบนเก้าอี้พลาสติกไม่สมประกอบตัวหนึ่ง
ข้างหน้ามีโทรศัพท์เครื่องหนึ่ง อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์เพียงชนิดเดียวที่อยู่ในห้องนี้ ถ้าไม่นับวิทยุสื่อสารของ Guard ที่เดินไปมาระหว่างห้องข้างๆ
บรรยากาศรอบๆ มีเสียงคนพูดคุยกันเบาๆ ตลอดเวลา
ภายในห้องที่มีประตูบานเดียวตรงหัวมุมห้องนี้ ทุกคนรับรู้ว่าสิ่งนี้เป็นทั้งอดีต ปัจจุบัน อนาคต และยังเป็นคุกที่ขังพวกเขาไว้ในห้องนี้ด้วยกัน
0976643630
ผมกดหมายเลข 10 หลักที่จะกำหนดชะตาของผมในวันนี้ลงบนโทรศัพท์ ยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหูซ้าย สลัดความรู้สึกผิดอย่างที่ทำเป็นประจำ แต่อดคิดถึงข่าวนักลงทุนร้อยล้านถูกหลอกเงินจนจบชีวิตตัวเองที่ฟังเมื่อเช้าไม่ได้
6ปีที่แล้ว เบอร์นี้ทำให้ผ- ไม่สิ เจ้านายผมได้เงินไปมากพอสมควร และครั้งนี้ผมจำเป็นต้องทำมันอีกครั้ง
"สวัสดีครับ จำเราได้มั้ย"
"สวัสดีค่ะ ใครอ่ะ"
ปลายสายเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนตอบกลับมา เสียงงัวเงียปนหอบของเธอ พาให้จินตนาการภาพผู้หญิงวัยเกือบ 30 คนหนึ่งบนเตียงนอน ที่พึ่งถูกปลุกขึ้นมาจากฝันร้ายที่เธอกำลังวิ่งหนีอะไรบางอย่าง
หรือเธอกำลังทำอะไรอยู่นะ
"ลองนึกดีๆ เราพึ่งคุยกันเมื่อวานเอง"
"เธอ อย่- อืมมม นึกไม่ออกอะ คุยตั้งหลายคนค่ะ ใครหรอ"
ปลายสายย้ำคำถามมาอีกครั้ง น้ำเสียงชัดเจนขึ้น
"นึกดีๆ เอ้า! ผมใบ้ให้ ตอนบ่ายๆ"
เธอเงียบไปสักพัก
"พี่ภัทรหรอ? "
ช่างบังเอิญซะจริง ชื่อของผมกับชื่อของคนที่ผมกำลังสวมบท ทำไมต้องเหมือนกันด้วยนะ
ผมเงียบ พยายามซ่อนความตกใจในน้ำเสียง ก่อนจะพูดออกไป
"อืม จำเสียงพี่ได้หรอ"
"นี่เบอร์ใหม่พี่นะ พอดีเครื่องเก่าหาย เมมชื่อพี่ไว้ด้วย"
"โอเคค่ะพี่ นิวจะเมมไว้เลย ยังฝากนิวซื้อชาร้านเดิมมั้ย"
"อื้ม ฝากด้วยครับ ขอบคุณนะ"
"สวัสดีค่ะ"
ไม่มีการสนทนาใดหลังจากนั้นอีก
ผมวางโทรศัพท์ลง เธอช่างอ่อนโลกซะจริง
"ปลากินเบ็ดแล้ว เหลือแค่รอเวลาดึงมันขึ้นมา"
ผมคิดอย่างย่ามใจ รอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าอ่อนล้า
"คืนนี้ผมต้องไม่ถูกซ้อม"
17.41
เวลาที่เด็กมัธยมเลิกเรียน
เวลาที่พนักงานออฟฟิศผู้อ่อนล้าจากงาน
ต่างนึกถึงเตียงนุ่มฟูในห้องที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับพวกเขา
ข้อความ "ฝันดีนะ" ของคนรัก ที่เป็นสาเหตุที่แท้จริงของฝันดีในคืนนั้น
ใครบางคนคิดถึงงานเสริมที่กำลังจะต้องไปทำหลังเลิกงาน
ในห้องนี้เหลือเพียงผมคนเดียวที่อยู่เกินเวลา แหงล่ะ.. เหยื่อตัวโตรอผมอยู่นี่นะ
สำหรับผม นี่คือเวลาเก็บเกี่ยวผลผลิต
0976643630
"ฮัลโหล นิว"
"อ้าว ว่าไงพี่ภัทร ติดใจหรอคะ"
น้ำเสียงขี้เล่นปนเย้าๆ ซุกซนของเธอดูไม่เหมือนคนเดียวกับเมื่อเช้าเลย ครั้งนี้น้ำเสียงชัดเจนมาก ผมเผลอคิดไปว่าเรากำลังนั่งคุยกันจริงๆ ด้วยซ้ำ
"อืมม พี่มีเรื่องที่อยากให้นิวช่วยน่ะ หาทางออกไม่ได้จริงๆ"
"เอ๊ะ พี่เป็นอะไรหรือเปล่า"
"คือพี่ต้องการเงินด่วนตอนนี้เลย และพี่บอกใครไม่ได้ด้วย อืมม- มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับบริษัทเราน่ะ แต่พี่สัญญาว่าจะคืนให้ มีดอกเบี้ยให้คุ้มๆ เลย"
เธอเงียบไปพักหนึ่ง จากประสบการณ์ของผม ผมมั่นใจ เธอกำลังจะพูดคำนั้น
"ขอโทษนะคะพี่ภัทร นิวเองไม่พอใช้เหมือนกันค่ะ คงช่วยไม่ไ-"
"นิว ช่วยพี่หน่อยนะ ตอนนี้พี่ลำบากก็จริง แต่ผ่านตรงนี้ไปได้ นิวจะสบายไปตลอดชีวิตเลย"
ความเงียบครั้งนี้ยาวนานกว่าครั้งที่แล้ว นานพอที่จะทำให้น้ำแข็งละลายได้
"พี่ภัทรอยู่ไหนคะ"
"พี่ออกมาแล้วน่ะ ตอนนี้อยู่ลานจอดรถ"
"นิวกำลังไปหาค่ะ รอแปปนะคะ"
"นิวโอนมาได้ไหม เดี๋ยวพี่เอาเลขบัญชีให้"
"นิวกำลังไปหาค่ะ พี่รอก่อนนะ"
น้ำเสียงของเธอดูร้อนใจมากขึ้น เท่าที่รู้ สถานการณ์แบบนี้ควบคุมได้ลำบากมาก
"นิว พี่ขอแค่โอนมาให้พี่ พี่ต้องไปแล้ว"
"นิวกำลังขึ้นไปค่ะ"
เธอคงสับสนไปหมดแล้ว แค่ขึ้นกับลงเธอยังแยกไม่ออกเลย ผมเริ่มสงสัยว่าพี่ภัทรนี่สำคัญกับเธอขนาดไหนนะ
"พี่อยู่ข้างล่างนิว ตอนนี้พี่จะไปแล้ว นี่เลขบัญชีพี่นะ"
"โอเคค่ะพี่"
ผมพูดเลขบัญชีและจำนวนเงินที่ต้องการออกไป ในใจกำลังเริ่มวางแผนหาทางลงให้กับบทสนทนานี้โดยที่พี่ภัทรตัวจริงจะไม่รับรู้เรื่องนี้
"นิวถึงแล้วค่ะพี่"
"พี่ออกมาแล้วนิว โอนมาตามเลขบัญชีได้เลย"
ผมเริ่มรู้สึกรำคาญนิดๆ ทำไมเข้าใจยากขนาดนี้นะ
"พี่ภัทรเห็นนิวไหม"
ผมเสียวสันหลังวาบ ประโยคเรียบๆ ถูกพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ไร้ความตื่นเต้นเหมือนก่อนหน้า สัญชาตญาณบอกผมให้วางมือถือลง
ผมทำพลาดแล้ว
ผมกดปุ่มวางสาย มือเย็นเฉียบโดยไม่รู้ตัว
โทรศัพท์ในมือหนักขึ้นราวกับมีอะไรถ่วงอยู่ข้างใน คงเป็นความตื่นเต้นของผมที่เธอเชื่อง่ายขนาดนี้ ผมถึงพลาดบางจุดไป ผมคิดถึงบทลงโทษที่ต้องรับพรุ่งนี้พร้อมถอนหายใจ ถ้าเจ้านายรู้ว่าผมทำพลาดทั้งที่เงินอยู่ตรงหน้าแบบนี้ ผมโดนซ้อมแน่
ผมก้มลงเก็บกระดาษสคริปและโทรศัพท์ที่แบตหมดไว้ในลิ้นชัก ความสงสัยบางอย่างเริ่มก่อตัวขึ้นในหัว มันไม่สมเหตุสมผลเลย มีอะไรบางอย่างผิดปกติ แน่ๆ ก่อนอะไรบางอย่างจะทำให้ผมรู้สึกถึงก้อนน้ำแข็งหนักอึ้งที่กำลังเกาะกินหัวใจ ความรู้สึกเย็นเฉียบไหลจากบนสุดของร่างกายผ่านลงไปถึงตาตุ่มภายในเสี้ยววินาที
"พี่ภัทรคะ พี่ภัทรเห็นนิวไหม"
เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากในโต๊ะข้างซ้าย
punish.
ชั้นบน
8.27 น.
ผมนั่งลงบนเก้าอี้พลาสติกไม่สมประกอบตัวหนึ่ง
ข้างหน้ามีโทรศัพท์เครื่องหนึ่ง อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์เพียงชนิดเดียวที่อยู่ในห้องนี้ ถ้าไม่นับวิทยุสื่อสารของ Guard ที่เดินไปมาระหว่างห้องข้างๆ
บรรยากาศรอบๆ มีเสียงคนพูดคุยกันเบาๆ ตลอดเวลา
ภายในห้องที่มีประตูบานเดียวตรงหัวมุมห้องนี้ ทุกคนรับรู้ว่าสิ่งนี้เป็นทั้งอดีต ปัจจุบัน อนาคต และยังเป็นคุกที่ขังพวกเขาไว้ในห้องนี้ด้วยกัน
0976643630
ผมกดหมายเลข 10 หลักที่จะกำหนดชะตาของผมในวันนี้ลงบนโทรศัพท์ ยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหูซ้าย สลัดความรู้สึกผิดอย่างที่ทำเป็นประจำ แต่อดคิดถึงข่าวนักลงทุนร้อยล้านถูกหลอกเงินจนจบชีวิตตัวเองที่ฟังเมื่อเช้าไม่ได้
6ปีที่แล้ว เบอร์นี้ทำให้ผ- ไม่สิ เจ้านายผมได้เงินไปมากพอสมควร และครั้งนี้ผมจำเป็นต้องทำมันอีกครั้ง
"สวัสดีครับ จำเราได้มั้ย"
"สวัสดีค่ะ ใครอ่ะ"
ปลายสายเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนตอบกลับมา เสียงงัวเงียปนหอบของเธอ พาให้จินตนาการภาพผู้หญิงวัยเกือบ 30 คนหนึ่งบนเตียงนอน ที่พึ่งถูกปลุกขึ้นมาจากฝันร้ายที่เธอกำลังวิ่งหนีอะไรบางอย่าง
หรือเธอกำลังทำอะไรอยู่นะ
"ลองนึกดีๆ เราพึ่งคุยกันเมื่อวานเอง"
"เธอ อย่- อืมมม นึกไม่ออกอะ คุยตั้งหลายคนค่ะ ใครหรอ"
ปลายสายย้ำคำถามมาอีกครั้ง น้ำเสียงชัดเจนขึ้น
"นึกดีๆ เอ้า! ผมใบ้ให้ ตอนบ่ายๆ"
เธอเงียบไปสักพัก
"พี่ภัทรหรอ? "
ช่างบังเอิญซะจริง ชื่อของผมกับชื่อของคนที่ผมกำลังสวมบท ทำไมต้องเหมือนกันด้วยนะ
ผมเงียบ พยายามซ่อนความตกใจในน้ำเสียง ก่อนจะพูดออกไป
"อืม จำเสียงพี่ได้หรอ"
"นี่เบอร์ใหม่พี่นะ พอดีเครื่องเก่าหาย เมมชื่อพี่ไว้ด้วย"
"โอเคค่ะพี่ นิวจะเมมไว้เลย ยังฝากนิวซื้อชาร้านเดิมมั้ย"
"อื้ม ฝากด้วยครับ ขอบคุณนะ"
"สวัสดีค่ะ"
ไม่มีการสนทนาใดหลังจากนั้นอีก
ผมวางโทรศัพท์ลง เธอช่างอ่อนโลกซะจริง
"ปลากินเบ็ดแล้ว เหลือแค่รอเวลาดึงมันขึ้นมา"
ผมคิดอย่างย่ามใจ รอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าอ่อนล้า
"คืนนี้ผมต้องไม่ถูกซ้อม"
17.41
เวลาที่เด็กมัธยมเลิกเรียน
เวลาที่พนักงานออฟฟิศผู้อ่อนล้าจากงาน
ต่างนึกถึงเตียงนุ่มฟูในห้องที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับพวกเขา
ข้อความ "ฝันดีนะ" ของคนรัก ที่เป็นสาเหตุที่แท้จริงของฝันดีในคืนนั้น
ใครบางคนคิดถึงงานเสริมที่กำลังจะต้องไปทำหลังเลิกงาน
ในห้องนี้เหลือเพียงผมคนเดียวที่อยู่เกินเวลา แหงล่ะ.. เหยื่อตัวโตรอผมอยู่นี่นะ
สำหรับผม นี่คือเวลาเก็บเกี่ยวผลผลิต
0976643630
"ฮัลโหล นิว"
"อ้าว ว่าไงพี่ภัทร ติดใจหรอคะ"
น้ำเสียงขี้เล่นปนเย้าๆ ซุกซนของเธอดูไม่เหมือนคนเดียวกับเมื่อเช้าเลย ครั้งนี้น้ำเสียงชัดเจนมาก ผมเผลอคิดไปว่าเรากำลังนั่งคุยกันจริงๆ ด้วยซ้ำ
"อืมม พี่มีเรื่องที่อยากให้นิวช่วยน่ะ หาทางออกไม่ได้จริงๆ"
"เอ๊ะ พี่เป็นอะไรหรือเปล่า"
"คือพี่ต้องการเงินด่วนตอนนี้เลย และพี่บอกใครไม่ได้ด้วย อืมม- มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับบริษัทเราน่ะ แต่พี่สัญญาว่าจะคืนให้ มีดอกเบี้ยให้คุ้มๆ เลย"
เธอเงียบไปพักหนึ่ง จากประสบการณ์ของผม ผมมั่นใจ เธอกำลังจะพูดคำนั้น
"ขอโทษนะคะพี่ภัทร นิวเองไม่พอใช้เหมือนกันค่ะ คงช่วยไม่ไ-"
"นิว ช่วยพี่หน่อยนะ ตอนนี้พี่ลำบากก็จริง แต่ผ่านตรงนี้ไปได้ นิวจะสบายไปตลอดชีวิตเลย"
ความเงียบครั้งนี้ยาวนานกว่าครั้งที่แล้ว นานพอที่จะทำให้น้ำแข็งละลายได้
"พี่ภัทรอยู่ไหนคะ"
"พี่ออกมาแล้วน่ะ ตอนนี้อยู่ลานจอดรถ"
"นิวกำลังไปหาค่ะ รอแปปนะคะ"
"นิวโอนมาได้ไหม เดี๋ยวพี่เอาเลขบัญชีให้"
"นิวกำลังไปหาค่ะ พี่รอก่อนนะ"
น้ำเสียงของเธอดูร้อนใจมากขึ้น เท่าที่รู้ สถานการณ์แบบนี้ควบคุมได้ลำบากมาก
"นิว พี่ขอแค่โอนมาให้พี่ พี่ต้องไปแล้ว"
"นิวกำลังขึ้นไปค่ะ"
เธอคงสับสนไปหมดแล้ว แค่ขึ้นกับลงเธอยังแยกไม่ออกเลย ผมเริ่มสงสัยว่าพี่ภัทรนี่สำคัญกับเธอขนาดไหนนะ
"พี่อยู่ข้างล่างนิว ตอนนี้พี่จะไปแล้ว นี่เลขบัญชีพี่นะ"
"โอเคค่ะพี่"
ผมพูดเลขบัญชีและจำนวนเงินที่ต้องการออกไป ในใจกำลังเริ่มวางแผนหาทางลงให้กับบทสนทนานี้โดยที่พี่ภัทรตัวจริงจะไม่รับรู้เรื่องนี้
"นิวถึงแล้วค่ะพี่"
"พี่ออกมาแล้วนิว โอนมาตามเลขบัญชีได้เลย"
ผมเริ่มรู้สึกรำคาญนิดๆ ทำไมเข้าใจยากขนาดนี้นะ
"พี่ภัทรเห็นนิวไหม"
ผมเสียวสันหลังวาบ ประโยคเรียบๆ ถูกพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ไร้ความตื่นเต้นเหมือนก่อนหน้า สัญชาตญาณบอกผมให้วางมือถือลง
ผมทำพลาดแล้ว
ผมกดปุ่มวางสาย มือเย็นเฉียบโดยไม่รู้ตัว
โทรศัพท์ในมือหนักขึ้นราวกับมีอะไรถ่วงอยู่ข้างใน คงเป็นความตื่นเต้นของผมที่เธอเชื่อง่ายขนาดนี้ ผมถึงพลาดบางจุดไป ผมคิดถึงบทลงโทษที่ต้องรับพรุ่งนี้พร้อมถอนหายใจ ถ้าเจ้านายรู้ว่าผมทำพลาดทั้งที่เงินอยู่ตรงหน้าแบบนี้ ผมโดนซ้อมแน่
ผมก้มลงเก็บกระดาษสคริปและโทรศัพท์ที่แบตหมดไว้ในลิ้นชัก ความสงสัยบางอย่างเริ่มก่อตัวขึ้นในหัว มันไม่สมเหตุสมผลเลย มีอะไรบางอย่างผิดปกติ แน่ๆ ก่อนอะไรบางอย่างจะทำให้ผมรู้สึกถึงก้อนน้ำแข็งหนักอึ้งที่กำลังเกาะกินหัวใจ ความรู้สึกเย็นเฉียบไหลจากบนสุดของร่างกายผ่านลงไปถึงตาตุ่มภายในเสี้ยววินาที
"พี่ภัทรคะ พี่ภัทรเห็นนิวไหม"
เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากในโต๊ะข้างซ้าย
punish.