เป็นคนกลัวการเข้าสังคมและสงสัยตัวเองว่าเป็นโรคกลัวสังคมมั้ย เป็นมา4-5ปีแล้ว เราเป็นคนไม่ค่อยพูด(อยากพูดแต่ไม่รู้จะพูดอะไร)ขี้อาย เวลาพูดไม่กล้าสบตา บางทีมีคนเรียกเราจากที่ฝูงคนเยอะๆเราแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินเพื่อให้ตัวเองไม่เป็นจุดสนใจ เมื่อไปในที่คนเยอะๆจะพูดไม่ออก พูดเร็วและรัว ถ้าไม่พูดเร็วจะลืมคำที่พูดไปเลย ถ้าออกไปข้างนอกจะรู้สึกเหมือนมีคนจ้องตลอดเวลา จะกินจะทำอะไรก็ไม่เป็นตัวเอง และชอบคิดมากแค่ทีคนมาพูดเสียงดังใส่ มองด้วยสายตาไม่ชอบเราเราก้คิดมากแล้ว เวลาคุยกับคนในครอบครัวหรือคนอื่นต่างกันมาก จนมีคนหาว่าเราแอ๊บ เพราะในบ้านพูดมากและแรงในบ้างครั้ง(คุยตลกไม่มีใครซีเรียส) พอคนอื่นจะยิ้มอย่างเดียว หัวเราะอย่างเดียวเป้นคนเรียบร้อย จฝคนเลยมองว่าเราไม่จริงใจ อันนี้เราอยากแก้มาก ขอเล่าที่มาของอาการเหล่านี้เลยนะคะ แรกเริ่มเราเป้นคนอ้วนๆอวบ มีญาติคนนึงเขาพูดหยอกล้อเราว่า อ้วนจัง ทำไมถึงปล่อยให้อ้วนแบบนี้ ตัวใหญ่กว่าแม่อีก เขาพูดตลกๆขำๆแต่เราชอบคิดมากอยู่แล้ว เลยเก็บมาคิดจนเก็บตัวอยู่แต่ในบ้านเพราะไม่มีความมั่นใจอีกเลย บางทีมีคนมาส่งของที่บ้านเราแอบไท่ยอมออกไปร่างกายมันเป้นเองอัตโนมัติ คนส่งของโทรมาก้ไม่กล้ารับ ใครมาธุระที่บ้านเขาไท่เคยรู้เลยว่าบ้านนี้มีลูกสาวด้วยซ้ำ บางทีหืวอยากกินร้านนี้คนหน้าตาดีหน่อยหรือเป็นเพศตรงข้ามจะยอมอดถึงแม้จะอยากกิน อีกอย่างคือแม่เราชอบพูดให้เราอายชอบพูดด้านแย่ๆของเราจนเป็นหนักขึ้นอีก อยู่มาเรื่อยๆไม่ออกไปไหนเลย บางที่แม่ใช้ให้เราไปซื้อนู่นี่ก้ไปไม่ได้ ทำอะไรไม่ได้เลย ส่วนงานในบ้านเราช่วยเต็มที่ค่ะเพราะไม่เจอใครอยู่แล้ว แล้วเมื่อที่บ้านทีงานสำคัญเช่นทำบุญ หรืองานแต่งญาติ แล้วคนเยอะ เราไม่เคยไปช่วยอะไรเลยค่ะ จิงๆเราอยากช่วยนะแต่พอเจอคนอื่นที่ไม่ใช่คนในครอบครัวรู้สึกมือสั่นๆเสียงสั่นๆระแวงหน้าหลังคือรู้สึกไม่ดีมากๆจนอยู่แต่ในบ้าน จนเราไปได้ยินค่ะว่ามีญาติว่า ทำไมถึงไม่ออกมาช่วย ไม่เอาพี่เอาน้อง ไม่โผล่หน้าออกมาเลย ทุกคนที่เป้นญาติเราดูไม่มีใครโอเคกับเราเลยค่ะยิ่งทำให้เราไม่อยากออกไปเลย(อันนี้เราผิดมากๆ)มันเป็นหนักมาเรื่อยๆจนวันสำคัญของน้องเรานางได้รางวัลนร.ดีเด่น ออมเงินได้เยอะที่สุด แล้วก้หลายๆอย่าง วันนั้นไม่มีใครว่างมีแค่เรา นางเลยคาดหวังให้เราไปแต่เราดันไม่ไป เราเสียใจที่สุดในชีวิตที่พาตัวเองออกมาไม่ได้ เราเลยอยากแก้ไขเพราะมันเริ่มหนักมากขึ้น ลืมบอกเราอยู่ม.ปลายนะคะอยากหายก่อนขึ้นมหาลัยเพราะชีวิตมหาลัยเจอหนักกว่านี้ มันเริ่ใมีผลมากขึ้นเสียเพิ่มมาอีกคือ จำอะไรไม่ค่อยได้ เพราะเราเครียดเกิน พูดสลับสถานการณ์ ใครถามคือไม่รู้หรือตอบมั่วๆทั้งๆที่อยู่ในสถานการณ์ เราเคยบอกพ่อแม่แล้วแต่เขาบอกว่าเราคิดไปเอง เครียดอะไรนัก คนอื่นทีเรื่องเครียดกว่าเราอีกเยอะ  อย่าทำตัวอ่อนแอทีนี้เป้นหนักเลยยิ่งโดนคำแรงๆ ตอนนี้เราแค่อยากแก้ให้ตัวเองไม่กลัวสังคม กลับมาเป้นคนปกติ ส่วนเรื่องบูลลี่นั้นเราไม่ได้อะไรแล้ว แค่อยากหายจากโรคนี้  หรือมีวิธีไหนที่สามารถหายเองได้บ้างค่ะ เราเหนื่อยแล้วสงสารคนรอบข้างด้วย
ปล.อย่าพึ่งด่านะคะ พูดดีๆกับหนูหน่อยในมันบางง🥹