คนเราจำเป็นที่จะต้องประสบความสำเร็จไหม

ผมก็อายุ 43 แล้ว การเรียนถือว่าท๊อปของประเทศ จบปริญญาเอกจากมหาลัยท๊อปของโลก มีเงินพอที่จะเกษียญได้ แต่รู้สึกว่าชีวิตการงานของผมยังไปไม่ถึงไหนเลย

ผมทำงานชิว ๆ 1 วันต่อสัปดาห์ เวลาที่เหลือก็ดูแลพ่อ อายุ 83-84 ได้แล้ว แล้วก็มีงานเขียน column ให้พวก online magazine อยู่

ผมว่าผมพอแล้วนะ แต่มองออกไปข้างนอกก็เจอแต่เพื่อนนฝูงที่ก้าวหน้าในหน้าที่การงาน คนนั้นเป็น head นู่นนี่ คนนั้นเป็น c-level คนนั้นกำลังยื่นขอ ศ อยู่

มองไปก็แอบอิจฉาเล็ก ๆ เพราะพวกเขาไปได้ดีกว่าผมมาก ๆ ในหน้าที่การงาน ผมอยากให้มีคนมาปรบมือให้บ้างอะ แต่ของผมคงไม่มีแล้วเพราะใช้ชีวิตแบบนี้

แต่ก็มีบ้างนะที่ผมจะดีใจ คืองานบางงานที่ผมเขียนก็ขึ้นท๊อป ๆ ของแพลตฟอร์ม แบบได้ share จำนวน 300-400 share มีคนอ่านเป็น 1k คนภายในหนึ่งเดือน ก็ dopamine rush อยู่

แต่มันก็แค่นั้นนะ มันไม่ได้ยิ่งใหญ่ระดับหน้าที่การงานจริงจัง

ผมไม่มีครอบครับ ไม่มีลูก (เพราะผมไม่ได้ชอบ ญ) แฟนก็ยังไม่มี หายากเหลือเกิน ถ้ามีแฟนเข้ามาชีวิตจะมีเรื่องตื่นเต้นเพิ่มขึ้นไหมนะ

อีกอยากผมเป็น delusion นะครับ เวลาเครียด ๆ จะเห็น เรื่องราวในหัวจะต่อกันมั่วไปหมดเลย ต้องกลับบ้านนอตื่นมาจะหาย นี่เป็นเหตุหนึ่ง นอกเหนือจากการดูแลพ่อที่ทำให้ผมโหมงานหนักไม่ได้ครับ

ผมอยากมุ่งหน้าปฏิบัติธรรมจริงจังนะครับ แต่พ่อและหมอไม่ให้ไปเพราะว่ากลัวผมจะ “หลุด” ผมเคยนั่งจนเห็นปฏิภาคนิมิตรเลยครับ พูดออกไปคนก็ไม่เชื่อเท่าไร จะหาว่าผมบ้า hallucinate สะอีก

ผมมีเวลาอยู่ในโลกนี้อีกค่อนข้านาน ผมจะจัดการชีวิตอย่างไรดีให้มันดูมีความหมายยิ่งขึ้น ให้เป็นที่น่าภูมิใจ ตอนนี้วันเวลาการผ่านไปเร็วเหลือเกิน เดียว ๆ ก็ผ่านไปปีหนึ่งแล้ว