สวัสดีค่ะ
เราเพิ่งเสียสุนัขที่อยู่ด้วยกันมา 15 ปี
สิ่งที่ทำให้ทรมานเหมือนตายทั้งเป็นคือเขาไม่ได้ไปเพราะโรค
แต่มีสถานการณ์อื่นเป็นตัวกระตุ้น ทำให้ร่างกายเขารับไม่ไหว
เราได้เล่าเรื่องราวนี้ในอีกกระทู้ ที่เกี่ยวกับเหตุการณ์วันนั้น
ค่อนข้างละเอียด และสิ่งที่เกิดขึ้นมันกระทันหันมากค่ะ

จริงๆมีลางบอกเหตุหลายอย่าง ที่เกิดขึ้นในวันนั้น และก่อนหน้าวันนั้น
จนอดคิดไม่ได้ว่าลางบอกเหตุคือ สิ่งที่เราจะหาทางหลีกเลี่ยงได้
หรือจริงๆแล้ว มาเพื่อให้รับรู้ว่าสิ่งไม่ดีจะเกิด และเราไม่สามารถเปลี่ยนมันได้

ถึงจะพยายามไม่คิด เพราะรู้ว่ามันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว
แต่บางวันตื่นมาแล้วทรมานกับความคิดที่ผุดขึ้นมาในหัว
แต่ละวันผ่านไปอย่างยากลำบาก มีคนให้คุย ให้ระบาย
ก็ดีขึ้นในขณะนั้น แต่พออยู่กับตัวเอง บางครั้งก็จมดิ่ง

เราเตรียมใจสำหนับการจากลา
เราเตรียมว่าวันนึงร่างกายเขาจะเสื่อมลง ต้องหาหมอบ่อยขึ้น รับยามากขึ้น
แต่เราเจ็บที่เหตุการณ์วันที่เขาจากไป มันเป็นเพราะเราไม่ระวังให้ดี

และไม่รู้ว่าแบบไหนจะทรมานกว่ากัน การจากไปกระทันหัน
หรือได้อยู่ดูแลเขาจนมีโรค ที่ต้องรักษาหนักขึ้น เห็นเขาอ่อนแอลงเรื่อยๆ
คงทรมานไม่ต่างกัน แต่คงยอมรับ ได้เตรียมใจต่อการจากไปมากกว่านี้

ขอกำลังใจ ให้เรามีพลังดำเนินชีวิตต่อไปด้วยนะคะ
ทุกวันนี้เราพยายามหาฟัง อ่าน สิ่งที่จะเอามาต่อสู้กับความคิดที่ทรมานอยู่ในหัวค่ะ