บางครั้ง ความสัมพันธ์ไม่ได้จบลงด้วยคำลา
แต่มันค่อยๆ หายไปในความเงียบ
เหมือนเสียงที่เบาลงเรื่อยๆ จนเราไม่แน่ใจว่ามันหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่
คนบางคนเข้ามาในชีวิตแบบไม่ทันตั้งตัว
ทำให้เรายิ้มโดยที่ยังไม่รู้เหตุผลชัดเจน
และก็จากไปเงียบๆ โดยไม่อธิบายอะไรสักคำ
เหลือทิ้งไว้แค่คำถามและความรู้สึกที่เราไม่แน่ใจว่า
ควรเก็บ หรือควรวาง
ช่วงเวลาที่เขาหายไปนั้น
เราถามตัวเองซ้ำๆ ว่า
“ฉันทำอะไรผิดหรือเปล่า?”
“ฉันไม่พอสำหรับเขาหรือ?”
หรือจริงๆ แล้วมันไม่เกี่ยวกับเราเลย
แต่เป็นเรื่องราวบางอย่างที่เขาไม่เคยพูดออกมา
ความเงียบของใครบางคน
สามารถสะเทือนใจเราได้มากกว่าเสียงตวาดของใครอีกหลายคน
เพราะมันทำให้เราต้องคิดแทน
ต้องเดา
ต้องแปลความหมายให้เขาในขณะที่เขายังไม่เคยอธิบายเอง
แต่ความเงียบแบบนั้น
ก็สอนเราว่า
เราไม่จำเป็นต้องตามหาคำตอบจากเขาเสมอไป
บางครั้งคำตอบที่จริงที่สุด
อยู่ในใจเราเอง
อยู่ในการเรียนรู้ว่า
การที่ใครสักคนหายไป
ไม่ได้หมายความว่าเราไม่ดีพอ
แค่หมายความว่าเส้นทางของเขา
ยังไม่พร้อมจะเดินเคียงข้างเรา
นี่คือเรื่องราวของความสัมพันธ์ที่ค่อยๆ เลือน
ของความผูกพันที่ยังคงค้างอยู่ในใจ
และของการเติบโตที่เกิดขึ้น
จากการที่เราได้เรียนรู้จะ “ปล่อยให้ความเงียบเป็นเรื่องของเขา”
และ “ ปล่อยให้ตัวเองได้ก้าวต่อไป ”
เมื่อความเงียบกลายเป็นบทสนทนา