ทำไมคนเราถึงคิดได้ถึงได้รู้สึกมาเสียดายเขา ในวันที่เขาไม่อยู่แล้ว?

ตอนเขาอยู่ตอนเขาเดือดร้อนก็น้อยครั้งมากๆที่จะยื่นมือเข้ามาช่วยเขาในวันที่เขาจำเป็น คนที่ช่วยเขาก็มีนับคนได้แต่ก็ไม่อยากจะรบกวนเขาบ่อยสักเท่าไหร่ แต่คนส่วนใหญ่ที่เราคิดว่าเขาช่วยเราได้นี่สิ เขากลับไม่ช่วยเรา แต่พอวันไหนวันนึงที่เราตัดสินใจจากโลกนี้ไป ก็มาเสียใจมาเสียดาย ก็ชอบมาบอกว่าทำไมถึงไม่ยอมบอกว่ามีนั่นนี่หล่ะ ทำไมต้องทำแบบนี้อะไรต่างๆนาๆ เอาจริงๆนะ ผมเข้าใจคนกลุ่มนี้ดีเลยเขาก็คงอยากจะถามกลับคำเดียวแบบผมเหมือนกันแหละว่า แล้วทำไมตอนที่เขายังอยู่ คุณถึงไม่คิดช่วยเขา เพราะฉะนั้นถ้าเราช่วยอะไรเขาไม่ได้เราก็ต้องยอมรับการตัดสินใจของเขาไหม ก็ตอนที่เขาอยู่คุณช่วยอะไรเขาไม่ได้คุณไม่ช่วยเขาอ่ะแล้วเขาจะอยู่ต่อไปได้ยังไงในเมื่อวันที่เขาจำเป็นไม่เห็นมีใครมาช่วยอะไรเขาเลย ผมพูดถูกไหมครับ แล้วเพื่อนๆหล่ะครับมีความคิดเห็นยังไงบ้างเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้