สวัสดีค่ะ ชาว Pantip ทุกท่าน
ตอนนี้เรากับแฟนกำลังอยู่ในช่วงตัดสินใจเรื่องการมีลูก ว่าเราจะมีดีไหม
ส่วนตัวเราไม่อยากมี แต่แฟนอยากมี
เราไม่อยากมีเพราะเรารู้สึกว่าการมีลูกคือการสร้างห่วง รักเขามาก ห่วงเขามาก มันยากจริงๆที่จะไม่รัก และคาดหวังกับลูก (เช่นอยากให้เขาสุขภาพดี มีความสุข เป็นคนดี ไม่เจอเรื่องร้ายๆ)
และก็ได้ศึกษาธรรมะมาด้วย เลยมีความคิดที่ซับซ้อนตามหลักพุทธศาสนาเข้ามาเกี่ยวข้อง เลยอยากขอความคิดเห็นจากทุกท่านค่ะ
👨👩👧👦 หากมีลูก = ความรัก ความทุกข์ ความคาดหวัง แบบไม่มีที่สิ้นสุด
- ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์ ตามหลักศาสนาพุทธ
- เป็นธรรมดาที่เราจะคาดหวังให้ลูกมีความสุข สุขภาพร่างกายแข็งแรง ไม่เจ็บไม่ไข้ได้ป่วย นั่นหมายความว่า หากลูกสุขภาพไม่ดี = ทุกข์
- และเช่นกัน หากลูกเจ็บป่วย เป็นทุกข์ ประสบอุบัติเหตุ หรือเสียลูกไป คนเป็นพ่อเป็นแม่ยิ่ง
ทุกข์เข้าไปอีก
- พ่อแม่จะต้องใช้ชีวิตด้วยความเป็นห่วง
ยิ่งรักมาก ก็ยิ่งทุกข์มาก
- การมีลูกทำให้เรา
คาดหวัง เรากลัวว่ายามแก่เราจะดูแลตัวเองไม่ได้ (ส่วนตัวเราไม่ต้องการขอเงินลูกตอนแก่ เพราะเรามีเงินเก็บมากพอ แต่เราต้องการความช่วยเหลือเช่น การโอนเงิน การทำธุรกรรมการเงิน) เราไม่ได้คาดหวังว่าลูกจะต้องมาดูแลเราทุกอย่าง อย่างน้อยวันที่เราจะโอนเงินจ่ายค่าน้ำไฟ หรือโอนเงินจ่ายค่ากับข้าว จะมีคนช่วยเรา ในวันที่เราสายตาฝ้าฟาง หูไม่ได้ยิน จำอะไรไม่ค่อยได้ อายุ 80-90 เราเคยเห็นคนแก่มากๆ ที่ไม่มีลูก เริ่มเป็นอัลไซเมอร์ เค้าโอนเงินไม่เป็นแล้วเพราะแก่(จากที่เคยทำเป็น) ต้องให้คนข้างบ้านโอนเงินให้ จำรหัสบัญชีไม่ได้ ก็ต้องเสี่ยงอีกว่าคนข้างบ้านไว้ใจได้ไหม คนแก่บางคนเงินในบัญชีก็มีเป็นล้านๆ บางคนแก่มากๆจ้างคนมาเลี้ยง พี่เลี้ยงก็แอบขโมยเงิน ขโมยของ หากไม่มีลูกหลาน ก็ไม่มีวันรู้เลยว่าเงินหายไป
- ซึ่งหากมีลูก แล้วลูกไม่มีดูแลตามที่เราคาดหวัง เช่น ลูกก็ไม่ได้มาดูแลเราแบบนี้ตามที่ต้องการ เราก็จะยิ่งทุกข์เข้าไปอีก
- ถามความความสุขตอนมีลูก มันมีไหม ? มันก็คงมีแหละ ได้อยู่ร่วมกันใช้ชีวิตร่วมกัน
แต่ในทางพุทธ ยิ่งสุข ก็ยิ่งยึดติด
👨👩👧👦 หากเราไม่มีลูก = ไม่ต้องสร้างคนคนนึงขึ้นมาให้เรารักแบบสุดหัวใจ = ไม่สุขมาก ไม่ทุกข์มาก เพราะไม่คาดหวัง
- ไม่ต้องเป็นห่วง ไม่ต้องทุกข์ ว่าลูกจะเป็นอย่างไร มีความสุขไหม แข็งแรงไหม เพราะไม่มีลูกมาก่อนอยู่แล้ว
- ตอนแก่ อาจจะหลงๆลืมๆ โอนเงินไม่เป็น สายตาฝ้าฟาง ก็อาจจะมีข้อเสียคือ ยังไงเราก็ต้องพึ่งคนข้างบ้านให้ทำธุรกรรมให้อยู่ดี ยิ่งมีเงินเป็นล้านๆ ก็ยิ่งเสี่ยงในเรื่องของการโดนโจรกรรม หรือต้องดูแลตนเอง ไม่มีคนมาช่วยเหลือใดๆ
แต่ข้อดีก็คือ อาจจะไม่ได้ทุกข์แบบน้อยใจลูกที่ไม่มาดูแลเรายามแก่ เพราะก็ไม่ได้มีลูกมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เราไม่คาดหวัง ก็น่าจะทุกข์น้อยกว่า
เลยอยากรู้ว่า มีใครคิดเหมือนเราบ้าง ว่าการมีลูกคือการสร้างปัจจัยแห่งทุกข์
หรือคนที่มีลูก มีวิธีคิดยังไงให้ไม่ทุกข์คะ
การมีลูก ถือว่าเป็นการสร้างทุกข์หรือไม่ ตามหลักพุทธศาสนา
ตอนนี้เรากับแฟนกำลังอยู่ในช่วงตัดสินใจเรื่องการมีลูก ว่าเราจะมีดีไหม
ส่วนตัวเราไม่อยากมี แต่แฟนอยากมี
เราไม่อยากมีเพราะเรารู้สึกว่าการมีลูกคือการสร้างห่วง รักเขามาก ห่วงเขามาก มันยากจริงๆที่จะไม่รัก และคาดหวังกับลูก (เช่นอยากให้เขาสุขภาพดี มีความสุข เป็นคนดี ไม่เจอเรื่องร้ายๆ)
และก็ได้ศึกษาธรรมะมาด้วย เลยมีความคิดที่ซับซ้อนตามหลักพุทธศาสนาเข้ามาเกี่ยวข้อง เลยอยากขอความคิดเห็นจากทุกท่านค่ะ
👨👩👧👦 หากมีลูก = ความรัก ความทุกข์ ความคาดหวัง แบบไม่มีที่สิ้นสุด
- ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์ ตามหลักศาสนาพุทธ
- เป็นธรรมดาที่เราจะคาดหวังให้ลูกมีความสุข สุขภาพร่างกายแข็งแรง ไม่เจ็บไม่ไข้ได้ป่วย นั่นหมายความว่า หากลูกสุขภาพไม่ดี = ทุกข์
- และเช่นกัน หากลูกเจ็บป่วย เป็นทุกข์ ประสบอุบัติเหตุ หรือเสียลูกไป คนเป็นพ่อเป็นแม่ยิ่งทุกข์เข้าไปอีก
- พ่อแม่จะต้องใช้ชีวิตด้วยความเป็นห่วง ยิ่งรักมาก ก็ยิ่งทุกข์มาก
- การมีลูกทำให้เราคาดหวัง เรากลัวว่ายามแก่เราจะดูแลตัวเองไม่ได้ (ส่วนตัวเราไม่ต้องการขอเงินลูกตอนแก่ เพราะเรามีเงินเก็บมากพอ แต่เราต้องการความช่วยเหลือเช่น การโอนเงิน การทำธุรกรรมการเงิน) เราไม่ได้คาดหวังว่าลูกจะต้องมาดูแลเราทุกอย่าง อย่างน้อยวันที่เราจะโอนเงินจ่ายค่าน้ำไฟ หรือโอนเงินจ่ายค่ากับข้าว จะมีคนช่วยเรา ในวันที่เราสายตาฝ้าฟาง หูไม่ได้ยิน จำอะไรไม่ค่อยได้ อายุ 80-90 เราเคยเห็นคนแก่มากๆ ที่ไม่มีลูก เริ่มเป็นอัลไซเมอร์ เค้าโอนเงินไม่เป็นแล้วเพราะแก่(จากที่เคยทำเป็น) ต้องให้คนข้างบ้านโอนเงินให้ จำรหัสบัญชีไม่ได้ ก็ต้องเสี่ยงอีกว่าคนข้างบ้านไว้ใจได้ไหม คนแก่บางคนเงินในบัญชีก็มีเป็นล้านๆ บางคนแก่มากๆจ้างคนมาเลี้ยง พี่เลี้ยงก็แอบขโมยเงิน ขโมยของ หากไม่มีลูกหลาน ก็ไม่มีวันรู้เลยว่าเงินหายไป
- ซึ่งหากมีลูก แล้วลูกไม่มีดูแลตามที่เราคาดหวัง เช่น ลูกก็ไม่ได้มาดูแลเราแบบนี้ตามที่ต้องการ เราก็จะยิ่งทุกข์เข้าไปอีก
- ถามความความสุขตอนมีลูก มันมีไหม ? มันก็คงมีแหละ ได้อยู่ร่วมกันใช้ชีวิตร่วมกัน แต่ในทางพุทธ ยิ่งสุข ก็ยิ่งยึดติด
👨👩👧👦 หากเราไม่มีลูก = ไม่ต้องสร้างคนคนนึงขึ้นมาให้เรารักแบบสุดหัวใจ = ไม่สุขมาก ไม่ทุกข์มาก เพราะไม่คาดหวัง
- ไม่ต้องเป็นห่วง ไม่ต้องทุกข์ ว่าลูกจะเป็นอย่างไร มีความสุขไหม แข็งแรงไหม เพราะไม่มีลูกมาก่อนอยู่แล้ว
- ตอนแก่ อาจจะหลงๆลืมๆ โอนเงินไม่เป็น สายตาฝ้าฟาง ก็อาจจะมีข้อเสียคือ ยังไงเราก็ต้องพึ่งคนข้างบ้านให้ทำธุรกรรมให้อยู่ดี ยิ่งมีเงินเป็นล้านๆ ก็ยิ่งเสี่ยงในเรื่องของการโดนโจรกรรม หรือต้องดูแลตนเอง ไม่มีคนมาช่วยเหลือใดๆ แต่ข้อดีก็คือ อาจจะไม่ได้ทุกข์แบบน้อยใจลูกที่ไม่มาดูแลเรายามแก่ เพราะก็ไม่ได้มีลูกมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เราไม่คาดหวัง ก็น่าจะทุกข์น้อยกว่า
เลยอยากรู้ว่า มีใครคิดเหมือนเราบ้าง ว่าการมีลูกคือการสร้างปัจจัยแห่งทุกข์
หรือคนที่มีลูก มีวิธีคิดยังไงให้ไม่ทุกข์คะ