ความฝันกับความจริง ไปถึงไหนกันแล้วคะ

เข้านี้เปิด tt เจอคลิปหนึ่งที่ลูกสาวเหมือนตัดพ้อ
ว่าพ่อแม่อุตส่าห์ส่งเรียนตั้งสูงแต่จบมาเป็นได้แค่
คนขายอาหารร้านที่พ่อแม่เคยทำ
ภาพสุดท้ายคือ ภาพลูกสาวในงานศพพ่อ
และคำถามว่า มันนานจนพ่อรอไม่ไหวใช่มั้ย?

น้ำตาแตกเลย บอกไม่ถูกว่าน้ำตาที่ไหลออกมา
เป็นความรู้สึกแทนฝั่งพ่อแม่ ที่เสียใจ สงสารลูก ที่รู้ว่าลูกมีความรู้สึกแบบนี้ ความรู้สึกที่กัดกร่อนใจลูก
หรือเป็นน้ำตาจากความรู้สึกฝั่งลูกกันแน่
เพราะพ่อเราเสียไปตั้งแต่เราอายุ 14 ปี ไม่ทันได้เห็นชีวิตลูกหลังเรียนจบ ว่ามีความสุข มีความสำเร็จหรือยัง?

ยิ่งไปค้นหา “เรียนตั้งสูงได้แค่นี้“
แต่ละคลิปสะท้อนให้เห็นความอึดอัด การแบกรับความคาดหวังต่าง ๆ ของพ่อแม่แล้ว เรียกน้ำตาได้ทุกคลิปเลย

เลยอยากรู้ว่า เพื่อนสมาชิกเคยนั่งทบทวนความฝันวัยเยาว์กับความเป็นจริงในปัจจุบันมั้ย ว่ามันไปถึงไหนแล้ว หรือว่าบางคนอาจลืมความฝัน ทิ้งความฝันนั้นไปแล้ว

มีความรู้สึกว่ายิ่งเวลาผ่านไป การใช้ชีวิตเหมือนจะยากขึ้นเรื่อย ๆ เด็กเรียนจบมา หางานทำได้ยากมาก หลายคนต้องไปทำงานร้านกาแฟ ขายไก่ทอด ขายน้ำชง ฯลฯ
ต้องทิ้งความฝันอันสวยงามวัยเด็กไว้ข้างหลัง เพื่อเอาชีวิตให้ผ่านไปให้ได้ในแต่ละวันก่อน

สมัยเราคิดแค่ว่าเรียนจบแล้วจะไปสมัครงานที่ไหน จะทำงานอะไร เป็นยุคคนเลือกงาน แต่สมัยนี้มีแต่คำถามว่าจบแล้วจะมีงานทำมั้ย?