จากกรณีของการเรียกร้องโบนัสและการรับปากที่เป็นธรรมของสหภาพแรงงาน บจก.ไดกิ้น อินดัสทรีส์ (ประเทศไทย) ที่เกิดจากการบริษัทที่ได้กำไรมาติดต่อกันหลายปี แต่กับพยายามใช้ช่องทางทางกฎหมายและสื่อ โดยพยายามดำเนินการดังนี้
1. เมื่อราคาทองผันผวนและราคาเกินกว่าที่บริษัทคิด จึงพยายามบิด "คู่มือลูกจ้าง" ที่เขียนเอาไว้ว่าจะให้ทอง หากไม่ลาหรือขาดในรอบสิบปี เป็นการให้เงินในอัตรา 40,000 แบบเดียวกับที่ให้ลูกจ้างก่อนปี 2555 ได้ ซึ่งเป็นราคาที่ต่ำกว่า "อัตราราคาทองจริง" ในปัจจุบัน
2. ในภาวะที่บริษัทได้กำไรเพิ่มมากขึ้นอย่างต่อเนื่อง แต่บริษัทกลับลดโบนัสจากปีก่อน ที่เคยให้ที่ 7 เดือน + 2.1 หมื่น เป็น 5 เดือน + 1.2 หมื่น และลดอัตราการขึ้นเงินเดือนเหลือเพียงร้อยละ 2
เหตุผลสองข้อนี้ทำให้สหภาพแรงงานเรียกร้อง ขอให้ 1). ให้ทองตามที่ "คู่มือลูกจ้าง" สัญญาเอาไว้ และ 2). ลูกจ้างได้โบนัสที่ไม่น้อยกว่า 7 เดือน หรือไม่น้อยกว่าโบนัสที่ได้ในปีก่อน
พอเรื่องนี้เข้าสู่โลกออนไลน์ปรากฎว่ามีผู้ประกอบการในโลกโซเชียลมากมายต่างๆเดือดดาล เข้ามาให้ความรู้ อ้างถึงการที่ต้องบริษัทต้องมีเงินสำรอง / กลัวย้ายฐานการผลิต / มองว่าลูกจ้างและสหภาพแรงงานขอมากเกินไป / มองว่าโบนัสเป็นอภิสิทธิ์ของนายจ้างที่จะให้ลูกจ้างยังไงก็ได้ / อ้างว่าบริษัทอื่นๆ ไม่เคยให้โบนัสไม่เห็นลูกน้องมาประท้วงเลย
ผมกลับสงสัยว่า ผู้คนจำนวนมากให้ความคิดเสมือนกับตัวเองเป็นนายจ้างทำบริษัท เข้าข้างนายจ้างด้วยกันเพื่อผลประโยชน์ของนายจ้าง แต่ทำไมการที่ไทยเรามีนายจ้าง(บนโลกออนไลน์) มากขนาดนี้กลับไม่สามารถสร้างนวัตกรรม ผลักดันนวัตกรรมและอุตสาหกรรมการผลิต ของไทยให้มีชื่อเสียงหรือโตได้เลย กลายเป็นขี้ข้าต่างชาติ (วาทกรรมเรื่องฐานการผลิตนี่แหละแสดงให้เห็นถึงความเป็นขี้ข้าต่างชาติ)
สำหรับผู้เป็นนายจ้างโดยแท้จริง ผมมองว่าเป็นเรื่องปกติที่ต้องรักษาผลประโยชน์ของตัวเอง
แต่บางคนก็เป็นลูกจ้าง แต่อาจจะแต่งตัวดีหน่อยเป็นลูกจ้างที่นั่งทำงานในห้องแอร์ของบริษัทเอกชน แต่กลับคิดเหมือนเป็นนายจ้าง ดูถูก ยกตนเหนือกว่าคนที่มาเรียกร้องสิทธิของตัวเอง แต่ตัวเองหงอ พอได้เงินเดือนหรือโบนัสก็รู้สึกติดหนี้บุญคุณหัวหน้างานที่โปรยเงินมาให้ เหมือนกับสุนัขรับใช้ที่ซื้อสัตย์แล้ว
ผมไม่รู้หรอกนะคนส่วนที่เป็นลูกจ้างแอปเหล่านี้ที่พิมพ์ความเห็นต่างๆในโลกออนไลน์ เคยอ่านกฎหมายแรงงานกันบ้างไหม? หรือรู้จักหน้าที่ของสหภาพแรงงานหรือเปล่า? หรือยังคิดเพียงแค่ว่าโบนัสเป็นอภิสิทธิ์ที่หัวหน้างานจะมอบให้ ทั้งที่โบนัสมันคือการเจรจาต่อรองระหว่างนายจ้างกับลูกจ้าง ไม่ใช่อภิสิทธิ์หรือบุญคุณ
แล้วก็กลับไปที่โลกแห่งความจริงของประเทศไทย การที่เราเห็นว่ามีผู้ประกอบการ(ในโลกออนไลน์)เเยอะ แต่ทำไมอุตสาหกรรมไทยไม่โตสักที?
ประเทศไทยเรามีนายจ้างเยอะมาก แต่ทำไมไม่สามารถพัฒนานวัตกรรมของตัวเองได้เลย???
1. เมื่อราคาทองผันผวนและราคาเกินกว่าที่บริษัทคิด จึงพยายามบิด "คู่มือลูกจ้าง" ที่เขียนเอาไว้ว่าจะให้ทอง หากไม่ลาหรือขาดในรอบสิบปี เป็นการให้เงินในอัตรา 40,000 แบบเดียวกับที่ให้ลูกจ้างก่อนปี 2555 ได้ ซึ่งเป็นราคาที่ต่ำกว่า "อัตราราคาทองจริง" ในปัจจุบัน
2. ในภาวะที่บริษัทได้กำไรเพิ่มมากขึ้นอย่างต่อเนื่อง แต่บริษัทกลับลดโบนัสจากปีก่อน ที่เคยให้ที่ 7 เดือน + 2.1 หมื่น เป็น 5 เดือน + 1.2 หมื่น และลดอัตราการขึ้นเงินเดือนเหลือเพียงร้อยละ 2
เหตุผลสองข้อนี้ทำให้สหภาพแรงงานเรียกร้อง ขอให้ 1). ให้ทองตามที่ "คู่มือลูกจ้าง" สัญญาเอาไว้ และ 2). ลูกจ้างได้โบนัสที่ไม่น้อยกว่า 7 เดือน หรือไม่น้อยกว่าโบนัสที่ได้ในปีก่อน
พอเรื่องนี้เข้าสู่โลกออนไลน์ปรากฎว่ามีผู้ประกอบการในโลกโซเชียลมากมายต่างๆเดือดดาล เข้ามาให้ความรู้ อ้างถึงการที่ต้องบริษัทต้องมีเงินสำรอง / กลัวย้ายฐานการผลิต / มองว่าลูกจ้างและสหภาพแรงงานขอมากเกินไป / มองว่าโบนัสเป็นอภิสิทธิ์ของนายจ้างที่จะให้ลูกจ้างยังไงก็ได้ / อ้างว่าบริษัทอื่นๆ ไม่เคยให้โบนัสไม่เห็นลูกน้องมาประท้วงเลย
ผมกลับสงสัยว่า ผู้คนจำนวนมากให้ความคิดเสมือนกับตัวเองเป็นนายจ้างทำบริษัท เข้าข้างนายจ้างด้วยกันเพื่อผลประโยชน์ของนายจ้าง แต่ทำไมการที่ไทยเรามีนายจ้าง(บนโลกออนไลน์) มากขนาดนี้กลับไม่สามารถสร้างนวัตกรรม ผลักดันนวัตกรรมและอุตสาหกรรมการผลิต ของไทยให้มีชื่อเสียงหรือโตได้เลย กลายเป็นขี้ข้าต่างชาติ (วาทกรรมเรื่องฐานการผลิตนี่แหละแสดงให้เห็นถึงความเป็นขี้ข้าต่างชาติ)
สำหรับผู้เป็นนายจ้างโดยแท้จริง ผมมองว่าเป็นเรื่องปกติที่ต้องรักษาผลประโยชน์ของตัวเอง
แต่บางคนก็เป็นลูกจ้าง แต่อาจจะแต่งตัวดีหน่อยเป็นลูกจ้างที่นั่งทำงานในห้องแอร์ของบริษัทเอกชน แต่กลับคิดเหมือนเป็นนายจ้าง ดูถูก ยกตนเหนือกว่าคนที่มาเรียกร้องสิทธิของตัวเอง แต่ตัวเองหงอ พอได้เงินเดือนหรือโบนัสก็รู้สึกติดหนี้บุญคุณหัวหน้างานที่โปรยเงินมาให้ เหมือนกับสุนัขรับใช้ที่ซื้อสัตย์แล้ว
ผมไม่รู้หรอกนะคนส่วนที่เป็นลูกจ้างแอปเหล่านี้ที่พิมพ์ความเห็นต่างๆในโลกออนไลน์ เคยอ่านกฎหมายแรงงานกันบ้างไหม? หรือรู้จักหน้าที่ของสหภาพแรงงานหรือเปล่า? หรือยังคิดเพียงแค่ว่าโบนัสเป็นอภิสิทธิ์ที่หัวหน้างานจะมอบให้ ทั้งที่โบนัสมันคือการเจรจาต่อรองระหว่างนายจ้างกับลูกจ้าง ไม่ใช่อภิสิทธิ์หรือบุญคุณ
แล้วก็กลับไปที่โลกแห่งความจริงของประเทศไทย การที่เราเห็นว่ามีผู้ประกอบการ(ในโลกออนไลน์)เเยอะ แต่ทำไมอุตสาหกรรมไทยไม่โตสักที?