ผมอยากขอความคิดเห็นจากท่านผู้รู้และผู้ปฏิบัติจริงจังหน่อยครับ
ช่วงหลายปีที่ผ่านมา ผมพยายามปฏิบัติธรรมอย่างสม่ำเสมอ แนวทางที่ผมเคยใช้
1. การกำหนดลมหายใจเข้าออก มีทั้งบริกรรมว่า พุท-โธ /กำหนดว่า เข้าออกตามอาการจริง/นับตัวเลข 1-10
2. กำหนดยุบหนอ-พองหนอ
3. เพ่งกสิณ มีทั้งไฟ/ รูปพระ/กสิณสีแดงวงกลม
4.นับลูกประคำพร้อมกับท่องบทอิติปิโส
ปล. สาเหตุที่ผมเปลี่ยนการเจริญกัมมัฏฐานเพราะถึงจุดหนึ่งจิตสงบ-นิ่ง (ไม่รู้ว่าตั้มั่นหรือเปล่า แต่เวลากำหนดจิตจะอยู่กับคำบริกรรมได้ดีแม้เป็นช่วง ๆ ไม่นาน) ฟุ้งก็รู้ สติหายคือ เหมือนวาปไป (เดี๋ยวนี้พอกำหนดรู้ก็ไม่วาปไปนาน เริ่มแวบเดียวสติก็กลับมาอยู่กัมมัฏฐาน มีนิมิตก็รู้ แล้วดับ ระหว่างปฏิบัติเดี๋ยวก็ตัวโยกเยก ขนลุกแขนขวาบ้าง ซ้ายบ้าง หัวบ้าง รู้สึกเย็นทั่วร่าง สลับไปเป็นช่วง ๆ เป็นอย่างนี้หลายปี วนอยู่ลูปเดิม ๆ
****ตอนนี้ผมยึดกับนับลูกประคำพร้อมกับท่องบทอิติปิโสแบบลงหลักปักฐานแล้ว ไม่คิดจะเปลี่ยนอีกเพราะรู้สึกว่าต้องหาหลักยึด ไม่อยากเป็นคนไร้หลัก แต่ผลที่ได้จากการทำสมาธิก็เหมือนเดิม เพิ่มเติมคือ เพิ่มการรู้เท่าทัน กล่าวคือ เมื่อสติหลุดจากการท่องไปนึกเรื่องใดก็รู้ นิมิตมารบกวนก็รู้ ไม่ดึงสติกลับ ตามรู้ไปเรื่อย ๆ อุปมาเหมือนผูกลิงไว้กับเชือกที่ยึดหลัก (เสา) แบบไม่ผูกติดจนแน่น ถ้าลิงมันซุกซน แม้มันจะวิ่งไปไหน แต่เชือกก็ผูกกับลิงไว้ อย่างไรเสียเมื่อลิงเหนื่อยมันก็หายซุกซนและกลับมาอยู่กับหลัก(เสา) หรือกัมมัฏฐานที่เราใช้ (ไม่รู้ว่า อุปมาผิดไหม ถ้าผิด ผมก็ขออภัย)
ผมสงสัยก็คือ มันเป็นแบบนี้มาหลายปีแล้ว ไม่รู้ว่าควรเดินต่อยังไง มันเหมือนติดอยู่ในลูปเดิม ๆ ถึงจะสงบแต่ไม่คืบหน้า กัมมัฏฐานที่ทำอยู่มันถูกทางไหม? ควรเดินต่อยังไง? พระพุทธเจ้ามีตรัสขั้นตอนการปฏิบัติแบบชัด ๆ ไว้ไหม หรือเป็นเพียงแค่ทรงวางกรอบแบบกว้าง ๆ?
ในพระไตรปิฎก พระพุทธเจ้าทรงบอกขั้นตอนการปฏิบัติแบบ Step-by-Step ไว้หรือไม่ เหมือน 1 → 2 → 3 หรือตั้งแต่ผู้เริ่มต้นจนเข้าสู่กระแสพระนิพพาน หรือไปสู่ระดับอริยบุคคลขั้นสุดท้าย
ใครเคยฝึกสมาธิแล้วรู้สึกเริ่มสับสนไม่รู้ทิศทางไหมครับ? ผมอยากรู้ว่าพระพุทธเจ้าตรัสขั้นตอน 1–2–3 ไว้ชัดเจนไหมครับ
ช่วงหลายปีที่ผ่านมา ผมพยายามปฏิบัติธรรมอย่างสม่ำเสมอ แนวทางที่ผมเคยใช้
1. การกำหนดลมหายใจเข้าออก มีทั้งบริกรรมว่า พุท-โธ /กำหนดว่า เข้าออกตามอาการจริง/นับตัวเลข 1-10
2. กำหนดยุบหนอ-พองหนอ
3. เพ่งกสิณ มีทั้งไฟ/ รูปพระ/กสิณสีแดงวงกลม
4.นับลูกประคำพร้อมกับท่องบทอิติปิโส
ปล. สาเหตุที่ผมเปลี่ยนการเจริญกัมมัฏฐานเพราะถึงจุดหนึ่งจิตสงบ-นิ่ง (ไม่รู้ว่าตั้มั่นหรือเปล่า แต่เวลากำหนดจิตจะอยู่กับคำบริกรรมได้ดีแม้เป็นช่วง ๆ ไม่นาน) ฟุ้งก็รู้ สติหายคือ เหมือนวาปไป (เดี๋ยวนี้พอกำหนดรู้ก็ไม่วาปไปนาน เริ่มแวบเดียวสติก็กลับมาอยู่กัมมัฏฐาน มีนิมิตก็รู้ แล้วดับ ระหว่างปฏิบัติเดี๋ยวก็ตัวโยกเยก ขนลุกแขนขวาบ้าง ซ้ายบ้าง หัวบ้าง รู้สึกเย็นทั่วร่าง สลับไปเป็นช่วง ๆ เป็นอย่างนี้หลายปี วนอยู่ลูปเดิม ๆ
****ตอนนี้ผมยึดกับนับลูกประคำพร้อมกับท่องบทอิติปิโสแบบลงหลักปักฐานแล้ว ไม่คิดจะเปลี่ยนอีกเพราะรู้สึกว่าต้องหาหลักยึด ไม่อยากเป็นคนไร้หลัก แต่ผลที่ได้จากการทำสมาธิก็เหมือนเดิม เพิ่มเติมคือ เพิ่มการรู้เท่าทัน กล่าวคือ เมื่อสติหลุดจากการท่องไปนึกเรื่องใดก็รู้ นิมิตมารบกวนก็รู้ ไม่ดึงสติกลับ ตามรู้ไปเรื่อย ๆ อุปมาเหมือนผูกลิงไว้กับเชือกที่ยึดหลัก (เสา) แบบไม่ผูกติดจนแน่น ถ้าลิงมันซุกซน แม้มันจะวิ่งไปไหน แต่เชือกก็ผูกกับลิงไว้ อย่างไรเสียเมื่อลิงเหนื่อยมันก็หายซุกซนและกลับมาอยู่กับหลัก(เสา) หรือกัมมัฏฐานที่เราใช้ (ไม่รู้ว่า อุปมาผิดไหม ถ้าผิด ผมก็ขออภัย)
ผมสงสัยก็คือ มันเป็นแบบนี้มาหลายปีแล้ว ไม่รู้ว่าควรเดินต่อยังไง มันเหมือนติดอยู่ในลูปเดิม ๆ ถึงจะสงบแต่ไม่คืบหน้า กัมมัฏฐานที่ทำอยู่มันถูกทางไหม? ควรเดินต่อยังไง? พระพุทธเจ้ามีตรัสขั้นตอนการปฏิบัติแบบชัด ๆ ไว้ไหม หรือเป็นเพียงแค่ทรงวางกรอบแบบกว้าง ๆ?
ในพระไตรปิฎก พระพุทธเจ้าทรงบอกขั้นตอนการปฏิบัติแบบ Step-by-Step ไว้หรือไม่ เหมือน 1 → 2 → 3 หรือตั้งแต่ผู้เริ่มต้นจนเข้าสู่กระแสพระนิพพาน หรือไปสู่ระดับอริยบุคคลขั้นสุดท้าย