......แต่งงานมา13ปี มีลูกด้วยกัน2คน ก่อนหน้านี้ทำอาชีพค้าขาย มีรายได้โอเคอยู่ พอหมุนพอใช้จ่ายให้ผ่านไปได้ทุกเดือน
สามีก็ทำงานอิสระ รับจ้าง รับเหมา ทั่วไป มีเงินเข้ามาก็ให้เราเกือบหมด ซึ่งเราก็ต้องเป็นคนบริหารค่าใช้จ่ายทุกสิ่งหมด
โดยที่เขาไม่ได้มาคำนวนตามว่า ใน1เดือนต้องจ่ายอะไรบ้าง (ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาก็จะมีปัญหาเป็นระยะๆ เขาจะถามว่าเงินไปไหนหมด)
......แต่หลังจากช่วงโควิดมา เราต้องเปลี่ยนงานเพราะค้าขายมันไม่เหมือนเดิม ก้มหน้ารับชะตากรรมไปเป็นพนังงานเงินเดือนรายได้ขั้นต่ำแค่ 12000
ขนาดค้าขายอิสระ เงินเยอะกว่า ยังมีปัญหา แล้วไม่ต้องพูดถึงตอนนี้
ภาระค่าใช้จ่ายในบ้านมากขึ้น กับรายได้ที่ลดลง กับบุคลิคนิสัยที่ไม่คำนวนของสามี
จึงมักเกิดคำถามอยู่เสมอว่า "เงินไปไหนหมด" ซึ่งเวลาเขาจะทำอะไร จะใช้อะไร เราก็ต้องมีให้เขาตลอด
เพราะคิดเสมอว่า เขาเป็นคนหาตัง เราจะหยิบยืม จะกู้ จะหมุนเอง โดยที่เขาไม่รับรู้เลย
(ภาพนานา ลอยเข้ามาเลย แอบเข้าใจเขาเลย)
......และตอนนี้เริ่มท้อแล้ว อยากหนีปัญหา อยากจบปัญหา อยากแยกทางให้มันรู้แล้วรู้รอดไป
อยากให้เขารับผิดชอบแค่ค่าใช้จ่ายของลูกไป เราก็จะได้ใช้ในส่วนของเรา ไม่ต้องรับรู้ในส่วนของเขา
ไม่ต้องมาแบกรับหาคำตอบว่า เงินไปไหนหมด โดยที่เราไม่มีอิสระ ไม่ได้ของที่อยากได้ ไม่ได้กินที่อยากกิน
ไม่ได้ไปที่อยากไป ชีวิตวนลูป แค่เลี้ยงลูกกับทำงาน อยู่แค่บ้านกับที่ทำงาน ของขวัญรางวัลชีวิตไม่เคยมี
แค่ครีมทาหน้าหมด ยังต้องรอจังหวะ ให้พอมีเงินเหลือจะดึงไปซื้อได้ หน้าแห้งไปเป็นเดือนครึ่งเดือนก็มี ซึ่งเขากับลูก
มีทุกสิ่งอย่างใช้ไม่เคยขาด เน็ตโทรศัพท์ไม่เคยโดนตัด แต่ตัวเราค้างจ่าย จนโดนตัดสัญญาน
ทำไมมันเศร้าจัง หรือทั้งหมดแล้วมันผิดที่เราเอง ที่ทำหน้าที่ได้ไม่ดี ถ้างั้นยิ่งไม่เหมาะสมที่จะอยู่ต่อไปใช่มั๊ย
ไม่ควรจะถ่วงชีวิตเขาหรือป่าว?
ส่วนเรื่องใช้ชีวิตคู่ไม่ต้องพูดถึง ทุกอย่างทำเพราะหน้าที่ล้วนๆ จุดอิ่มตัวมาถึงแล้วแหละ
แล้วจะเริ่มตรงไหน หากจะบอกให้เราแยกย้ายกันไปหาทางของตัวเอง
ไม่ให้เราเป็นตัวถ่วงในชีวิตเขาอีก
จะบอกเลิกยังไง เมื่อเราอยากได้อิสระคืน (เพราะเราบอบช้ำ โดยที่เขาไม่รู้เรื่อง)
สามีก็ทำงานอิสระ รับจ้าง รับเหมา ทั่วไป มีเงินเข้ามาก็ให้เราเกือบหมด ซึ่งเราก็ต้องเป็นคนบริหารค่าใช้จ่ายทุกสิ่งหมด
โดยที่เขาไม่ได้มาคำนวนตามว่า ใน1เดือนต้องจ่ายอะไรบ้าง (ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาก็จะมีปัญหาเป็นระยะๆ เขาจะถามว่าเงินไปไหนหมด)
......แต่หลังจากช่วงโควิดมา เราต้องเปลี่ยนงานเพราะค้าขายมันไม่เหมือนเดิม ก้มหน้ารับชะตากรรมไปเป็นพนังงานเงินเดือนรายได้ขั้นต่ำแค่ 12000
ขนาดค้าขายอิสระ เงินเยอะกว่า ยังมีปัญหา แล้วไม่ต้องพูดถึงตอนนี้
ภาระค่าใช้จ่ายในบ้านมากขึ้น กับรายได้ที่ลดลง กับบุคลิคนิสัยที่ไม่คำนวนของสามี
จึงมักเกิดคำถามอยู่เสมอว่า "เงินไปไหนหมด" ซึ่งเวลาเขาจะทำอะไร จะใช้อะไร เราก็ต้องมีให้เขาตลอด
เพราะคิดเสมอว่า เขาเป็นคนหาตัง เราจะหยิบยืม จะกู้ จะหมุนเอง โดยที่เขาไม่รับรู้เลย
(ภาพนานา ลอยเข้ามาเลย แอบเข้าใจเขาเลย)
......และตอนนี้เริ่มท้อแล้ว อยากหนีปัญหา อยากจบปัญหา อยากแยกทางให้มันรู้แล้วรู้รอดไป
อยากให้เขารับผิดชอบแค่ค่าใช้จ่ายของลูกไป เราก็จะได้ใช้ในส่วนของเรา ไม่ต้องรับรู้ในส่วนของเขา
ไม่ต้องมาแบกรับหาคำตอบว่า เงินไปไหนหมด โดยที่เราไม่มีอิสระ ไม่ได้ของที่อยากได้ ไม่ได้กินที่อยากกิน
ไม่ได้ไปที่อยากไป ชีวิตวนลูป แค่เลี้ยงลูกกับทำงาน อยู่แค่บ้านกับที่ทำงาน ของขวัญรางวัลชีวิตไม่เคยมี
แค่ครีมทาหน้าหมด ยังต้องรอจังหวะ ให้พอมีเงินเหลือจะดึงไปซื้อได้ หน้าแห้งไปเป็นเดือนครึ่งเดือนก็มี ซึ่งเขากับลูก
มีทุกสิ่งอย่างใช้ไม่เคยขาด เน็ตโทรศัพท์ไม่เคยโดนตัด แต่ตัวเราค้างจ่าย จนโดนตัดสัญญาน
ทำไมมันเศร้าจัง หรือทั้งหมดแล้วมันผิดที่เราเอง ที่ทำหน้าที่ได้ไม่ดี ถ้างั้นยิ่งไม่เหมาะสมที่จะอยู่ต่อไปใช่มั๊ย
ไม่ควรจะถ่วงชีวิตเขาหรือป่าว?
ส่วนเรื่องใช้ชีวิตคู่ไม่ต้องพูดถึง ทุกอย่างทำเพราะหน้าที่ล้วนๆ จุดอิ่มตัวมาถึงแล้วแหละ
แล้วจะเริ่มตรงไหน หากจะบอกให้เราแยกย้ายกันไปหาทางของตัวเอง
ไม่ให้เราเป็นตัวถ่วงในชีวิตเขาอีก