ในวันที่ AI พยายามจะมีหัวใจ... ทำไมเราถึงกำลังกลายเป็นหุ่นยนต์?

สวัสดีเพื่อนสมาชิกครับ
     ในวันที่โลกหมุนเร็วขึ้นทุกวินาที ผมสังเกตเห็นเรื่องย้อนแย้งที่น่าตกใจกำลังเกิดขึ้นเงียบๆ...
ในขณะที่ AI หรือปัญญาประดิษฐ์ กำลังพยายามเรียนรู้ที่จะมีความรู้สึกนึกคิดเหมือนมนุษย์
แต่พวกเราหลายคนกลับกำลังทำตัวเหมือนหุ่นยนต์ที่ทำตามคำสั่งซ้ำๆ จนหลงลืมจิตวิญญาณของตัวเองไป
กระทู้นี้ไม่ได้ตั้งมาเพื่อตำหนิใครนะครับ แต่อยากเขียนไว้เพื่อเตือนใจกัน ด้วยความปรารถนาดีว่า
"อย่าปล่อยให้กระแสโลก พัดพาความเป็นคนของเราไป"
ชีวิตที่ดี... อาจไม่ใช่เรื่องที่ต้องไขว่คว้าจนเหนื่อยล้า ความจริงแล้ว แก่นของมันเรียบง่ายเพียงแค่การ "ค้นหาเป้าหมาย" ให้เจอ เราไม่ได้เกิดมาเพียงเพื่อหายใจทิ้งหรือทำงานให้จบไปวันๆ แต่เราเกิดมาเพื่อใช้ชีวิต และในระหว่างการเดินทางนั้น สิ่งที่งดงามที่สุดคือการได้ "แบ่งปัน" สิ่งดีๆ ให้กับคนรอบข้าง

มองนิยามของ "งาน" กันใหม่ อยากชวนให้ลองมองมุมใหม่ อย่าผูกคุณค่าของตัวเองไว้เพียงแค่ชื่อตำแหน่งบนนามบัตร เพราะงานที่แท้จริง คือสิ่งที่เราลุกขึ้นมาสร้างสรรค์มันด้วยตัวเอง โดยไม่ต้องรอให้ใครมาป้อนคำสั่ง นั่นคือศักดิ์ศรีของมนุษย์ที่หุ่นยนต์ไม่อาจเลียนแบบได้

ยามใดที่ทุกข์ใจ... ให้ลองมองกลับเข้ามาข้างใน ความทุกข์ส่วนใหญ่เกิดจากการที่เราเอาสายตาไปจับจ้องความสำเร็จของคนอื่น หากอยากจะเปรียบเทียบจริงๆ จงเปรียบเทียบกับ "ตัวเราเองในเมื่อวาน" ก็พอครับ
ไม่ต้องกดดันตัวเองให้ก้าวกระโดด เพียงแค่อนุญาตให้ตัวเองเก่งขึ้น เป็นเวอร์ชั่นที่ดีขึ้น "วันละ 1%" อย่างสม่ำเสมอ ปัญหาและวิกฤติที่ถาโถมเข้ามา จะกลายเป็นเพียงเตาหลอมที่ทำให้เราแกร่งขึ้น งดงามขึ้น

     สุดท้ายนี้ ในยุคที่เทคโนโลยีพยายามจะเป็นเหมือนเรา ขอให้ทุกคนรักษา "ความเป็นมนุษย์" เอาไว้ให้มั่น เรียนรู้ เติบโต และส่งต่อคุณค่า เพราะนี่คือสิ่งเดียวที่จักรกลไม่มีวันทำแทนเราได้ครับ

ช่วงนี้ พยายามอ่านหนังสือ ให้เยอะขึ้น เจอเรื่องไหนที่ถูกใจ จะพยายาม มาแชร์ให้เพื่อนได้อ่านกันนะครับ
ต้นโพสมาจาก Facebook ส่วนตัวของผมเอง https://www.facebook.com/share/p/1aozjcd1xX/