ชีวิตอยู่ในช่วงเปลี่ยนแปลงไม่ชินเท่าไหร่

อยากแลกเปลี่ยนความเห็นสักหน่อยค่ะ ตอนแรกก็ใช้ชีวิตแบบปกติของตัวเองมาโดยตลอด ชอบในสิ่งที่ชอบ รักในสิ่งที่รัก ทำในสิ่งที่อยากทำ แต่ตอนนี้เหมือนคนไม่ค่อยสบอารมณ์กับทุอย่างเลยค่ะ จากสิ่งที่ชอบมากๆก็เริ่มไม่ได้น่าสนใจอย่างที่เคยเป็น พูดตรงๆตอนนี้อยู่ม.ปลายค่ะ ช่วงปิดเทอมที่ผ่านมาขอพักจากเรื่องเรียนไป 1 อาทิตย์กลายเป็นว่าว่างมาก ความคิดที่ไม่เคยคิดจู่ๆก็โพล่เข้ามาในหัว เพิ่งเคยเห็นว่าความคิดมันน่ากลัวก็วันนี้แหละ กลัวจะแพ้เสียงในหัวขึ้นมาจริงๆ อย่างเช่น เรื่องการเรียนต่อในอนาคตบางทีที่คิดไว้ว่าใช่ มันใช่จริงๆหรอวะ แล้วอันที่คิดว่ามันไม่ใช่ บางทีก็ไม่ได้แย่นะ จริงๆคุณแม่อยากให้เรียนสายวิทย์สุขภาพค่ะ ส่วนตัวไม่ชอบวิทยาศาสตร์เอาเรื่องอยู่ แต่ถ้าเทียบกับคนอื่นๆแบบเราก็เรียกว่าเรียนได้ดีค่ะ ไปเรื่อยๆไม่ค่อยมีอะไรติดขัด บางทีก็คิดถ้าเราได้เรียนในสิ่งที่เลือกจริงๆแล้วมันไม่ใช่หล่ะ มันไม่ใช่แค่ความคิดในหัวนะคะ มันมีปัจจัยภายนอกอีก คณะที่อย่างเข้ามันคือสังคมที่เราพูดตรงๆก็แทบจะเอื้อมไม่ถึงเลยค่ะ กลัวการเปลี่ยนแปลงตรงนี้มันกำลังจะบอกว่าบางทีมันก็อาจจะไม่ใช่ ไหนจะค่าเทอมที่สูงลิ่วกลัวครอบครัวจะรับภาระตรงนี้ไม่ไหว ไหนจะค่ากินค่าอยู่ค่าเข้าสังคม พอดีที่บ้านแม่ชอบสอนให้ประหยัดจนงกค่ะ คุณแม่ชอบบอกว่าบ้านเรามีหนี้เยอะ แต่คนรอบตัวก็บอกว่าแม่ก็ฐานะไม่ธรรมดา แต่จริงๆก็เข้าใจค่ะท่านชอบเล่าให้ฟังกว่าจะถึงวันนี้ท่านลำบากมามาก แล้วก็อะไรใหม่ๆที่ดูเหมือนจะน่าสนุกน่าสนใจบางที่การไม่เคยเข้าถึงก็น่ากลัวอยู่นะคะ แต่ก็เคยเห็นคำคมนึงอยู่ถ้าอยากบินให้สูงก็ต้องอย่ากลัวลมแรง แต่ตอนนี้มันเหมือนจะไม่ใช่ความกลัว มันเหมือนจะเป็นความว่างเปล่าซะมากกว่า พอคิดๆดูก็เรียนสายวิทย์คณิตมาตั้งแต่ประถม คุ้นชินกับการเรียนหนัก เรียนยากพอถึงคราวขึ้นมหาลัยตามคณะที่คุณแม่อยากให้เข้าก็คงไม่ต้องปรับตัวอะไรมาก เซฟๆแถมมีเพื่อนรู้ใจอีกเยอะเหมือนกันค่ะ แอบรู้สึกว่าก็คงจะเหมือนอยู่บ้าน ขนาดจะหาไรทำตอนนี้ก็เบื่อไปหมดเลยค่ะ เพลงที่ชอบฟัง ละครที่ชอบดู หนังสือที่ชอบอ่าน กิจกรรมที่ทำเป็นประจำแล้วชอบมากจนเป็นหนึ่งในกิจวัตรประจำวัน ทุกวันนี้พวกนั้นก็แทบจะไม่ได้แตะไม่ได้จับเลยค่ะ ไม่อยากให้การตัดสินใจผิดพลาดไปมาก ทั้งคุณพ่อคุณแม่ก็อายุมากกลัวว่าถึงคราวที่ท่านอยู่ไม่ถึงวันที่สวมชุดครุยคงจะเสียใจจนตาย เคยปรึกษากับแชทgptเหมือนกันค่ะ ได้ความคิดเห็นมาว่ามันเป็นเพียงแค่ช่วงเวลาของการปรับตัวตน ทั้งสมองและหัวใจอาจจะคิดคนละแบบความคิดเลยตีกันไปหมด แต่มันคือช่วงเวลาที่ให้สมองได้พักเพื่อให้หัวใจเพิ่มพื้นที่ให้ตัวตนของเราจริงๆกำลังจะเข้ามาข้างในไม่ช้าก็เร็ว เพียงแต่ว่าตอนนี้คงยังไม่ถึงเวลา

     เพื่อนๆมีความคิดเห็นของตัวเองยังไงบ้างคะ แชร์ได้เลยค่ะเผื่อมีความคิดที่น่าสนใจไม่เคยได้ยิน จะนำมาปรับใช้ดูบ้าง พอดีเคยฟังเพลงนึงค่ะ เรื่องเดียว เจอะคนล้านคนก็ล้านอย่าง ;)