จากกระทู้เก่าที่เคยบอกว่าพ่อเสียไป พ่อกับแม่เลิกกันตั้งแต่เรา 6 ขวบ พ่อเอาเรามาอยู่บ้านย่า
ติดต่อกับพ่อบ่อยที่สุด ติดพ่อมาก ๆ (ตั้งแต่เด็กแล้ว ในความทรงจำวัยเด็กก็มีจำได้ว่าพ่อทำนั่นนี่ให้) ตอนเด็กวันนึงโทรหาพ่อ 3 เวลาเลย
ตั้งแต่มาอยู่กับย่า ก็ไม่ค่อยได้เจอพ่อ พ่อกลับไปทำงานที่ จ.ตราด เราอยู่ภาคอีสาน ปีละครั้งมั้งที่พ่อมาหา ช่วงเทศกาลยิ่งมาไม่ได้เลยด้วยหน้าที่การงาน พอพ่อย้ายมาภาคเดียวกันก็มีโอกาสเจอบ่อยขึ้น อย่างน้อยก็เดือนละ 1 ครั้ง หลังจากนั้นเราก็จำเป็นต้องย้ายไปเรียนอีกที่ทั้งที่พ่อย้ายเข้ามาใกล้ขึ้นอีก สรุปแล้วตั้งแต่พ่อแม่เลิกกัน ไม่ได้อยู่กับพ่อจริงๆเลยค่ะ มากสุดช่วงปิดเทอมที่ไปอยู่กับพ่อ เราติดพ่อมาก ๆ ถึงพ่อเมาแต่เรารักเขามาก ๆ ส่วนแม่ตั้งแต่เลิกกับพ่อจนปัจจุบัน เจอกันแค่ 1 ครั้ง พ่อไปทำธุระที่นั่นเลยได้มีโอกาสได้กลับไปเจอ ตอนแม่นั่งวินมาส่งที่ท่ารถก็ร้องไห้อยู่เพราะก่อนหน้าไม่เจอเขามาหลายปี
พอไม่ได้เห็นการเคลื่อนไหวของแม่นาน ๆ ก็นึกห่วงอยู่นะคะ แต่ไม่ห่วงมากเท่าพ่อ เพราะพ่อเราอยู่คนเดียว ส่วนแม่เขามีครอบครัวมีลูกใหม่
ปัจจุบันพ่อเสีย ก็อย่างที่บอกเราไม่ได้อยู่กับพ่อเลยแบบจริงจัง พอพ่อเสียเรายังติดต่อกับแม่ เราเลยอยากรู้ว่าตอนพ่ออยู่เขาเป็นยังไง อยากให้แม่เล่าเรื่องพ่อให้ฟัง เพราะช่วงเวลานั้นเรามีกันครบพร้อมหน้าพร้อมตา และมันเป็นช่วงที่เรายังเด็ก เราอยากรู้ให้คลายคิดถึงพ่อบ้าง แต่แม่ก็ไม่ค่อยจะสนใจ ไม่อยากเล่า อีกทั้งตอนที่พ่อเสียใหม่ ๆ เขาก็ทักมาปลอบแต่ก็พูดเรื่องเงินที่พ่อเคยสัญญาว่าจะให้ ตอนนั้นเราก็สับสนในความจริงใจของแม่แล้ว ยิ่งเราเพิ่งสูญเสีย แม้แต่เงินที่เราจะได้เนื่องจากพ่อเสีย เรายังไม่อยากจะนึกถึงเลยเรากำลังเสียใจ เราไม่ต้องการอะไร เวลาคุยกับพ่อ พ่อชอบบอกไม่ต้องสนใจแม่ เวลาโทรมาเขาจะบอกว่า "พ่อเป็นห่วงแค่ลูก2คน(ชื่อแม่)ก็ช่างมัน" เราก็ไม่รู้เหตุผลของเขา เพราะสาเหตุที่เลิกกันเราก็ไม่เคยถาม ไม่ได้อยากให้เขากลับมาดีกัน ยอมรับการตัดสินใจของผู้ใหญ่ ตั้งแต่เลิกกันมาแม่ก็ไม่ได้ส่งเงินให้ประจำ นาน ๆ วันเกิดก็ถึงส่งให้ บางโอกาส ส่งของมาให้ ก็ติดต่อกันไม่ได้หายไปไหน
พอเจออะไรแบบนี้ ยิ่งย้ำและชัดเจนขึ้นว่าก็มีแต่พ่อจริง ๆ ที่จริงใจกับลูกที่สุด แต่พ่อก็ไม่อยู่แล้ว หรือทั้งหมดมันแค่เรากำลังสูญเสีย เราต้องการมากไปหรือเปล่า
เราต้องการมากไปหรือเปล่า
ติดต่อกับพ่อบ่อยที่สุด ติดพ่อมาก ๆ (ตั้งแต่เด็กแล้ว ในความทรงจำวัยเด็กก็มีจำได้ว่าพ่อทำนั่นนี่ให้) ตอนเด็กวันนึงโทรหาพ่อ 3 เวลาเลย
ตั้งแต่มาอยู่กับย่า ก็ไม่ค่อยได้เจอพ่อ พ่อกลับไปทำงานที่ จ.ตราด เราอยู่ภาคอีสาน ปีละครั้งมั้งที่พ่อมาหา ช่วงเทศกาลยิ่งมาไม่ได้เลยด้วยหน้าที่การงาน พอพ่อย้ายมาภาคเดียวกันก็มีโอกาสเจอบ่อยขึ้น อย่างน้อยก็เดือนละ 1 ครั้ง หลังจากนั้นเราก็จำเป็นต้องย้ายไปเรียนอีกที่ทั้งที่พ่อย้ายเข้ามาใกล้ขึ้นอีก สรุปแล้วตั้งแต่พ่อแม่เลิกกัน ไม่ได้อยู่กับพ่อจริงๆเลยค่ะ มากสุดช่วงปิดเทอมที่ไปอยู่กับพ่อ เราติดพ่อมาก ๆ ถึงพ่อเมาแต่เรารักเขามาก ๆ ส่วนแม่ตั้งแต่เลิกกับพ่อจนปัจจุบัน เจอกันแค่ 1 ครั้ง พ่อไปทำธุระที่นั่นเลยได้มีโอกาสได้กลับไปเจอ ตอนแม่นั่งวินมาส่งที่ท่ารถก็ร้องไห้อยู่เพราะก่อนหน้าไม่เจอเขามาหลายปี
พอไม่ได้เห็นการเคลื่อนไหวของแม่นาน ๆ ก็นึกห่วงอยู่นะคะ แต่ไม่ห่วงมากเท่าพ่อ เพราะพ่อเราอยู่คนเดียว ส่วนแม่เขามีครอบครัวมีลูกใหม่
ปัจจุบันพ่อเสีย ก็อย่างที่บอกเราไม่ได้อยู่กับพ่อเลยแบบจริงจัง พอพ่อเสียเรายังติดต่อกับแม่ เราเลยอยากรู้ว่าตอนพ่ออยู่เขาเป็นยังไง อยากให้แม่เล่าเรื่องพ่อให้ฟัง เพราะช่วงเวลานั้นเรามีกันครบพร้อมหน้าพร้อมตา และมันเป็นช่วงที่เรายังเด็ก เราอยากรู้ให้คลายคิดถึงพ่อบ้าง แต่แม่ก็ไม่ค่อยจะสนใจ ไม่อยากเล่า อีกทั้งตอนที่พ่อเสียใหม่ ๆ เขาก็ทักมาปลอบแต่ก็พูดเรื่องเงินที่พ่อเคยสัญญาว่าจะให้ ตอนนั้นเราก็สับสนในความจริงใจของแม่แล้ว ยิ่งเราเพิ่งสูญเสีย แม้แต่เงินที่เราจะได้เนื่องจากพ่อเสีย เรายังไม่อยากจะนึกถึงเลยเรากำลังเสียใจ เราไม่ต้องการอะไร เวลาคุยกับพ่อ พ่อชอบบอกไม่ต้องสนใจแม่ เวลาโทรมาเขาจะบอกว่า "พ่อเป็นห่วงแค่ลูก2คน(ชื่อแม่)ก็ช่างมัน" เราก็ไม่รู้เหตุผลของเขา เพราะสาเหตุที่เลิกกันเราก็ไม่เคยถาม ไม่ได้อยากให้เขากลับมาดีกัน ยอมรับการตัดสินใจของผู้ใหญ่ ตั้งแต่เลิกกันมาแม่ก็ไม่ได้ส่งเงินให้ประจำ นาน ๆ วันเกิดก็ถึงส่งให้ บางโอกาส ส่งของมาให้ ก็ติดต่อกันไม่ได้หายไปไหน
พอเจออะไรแบบนี้ ยิ่งย้ำและชัดเจนขึ้นว่าก็มีแต่พ่อจริง ๆ ที่จริงใจกับลูกที่สุด แต่พ่อก็ไม่อยู่แล้ว หรือทั้งหมดมันแค่เรากำลังสูญเสีย เราต้องการมากไปหรือเปล่า