บันทึกความในใจ อยากมีเพื่อนอีกซักครั้ง อยากได้เพื่อนเก่ากลับมา

สวัสดีครับ ผมชื่อภูมินี่ก็ครั้งที่สองแล้วนะครับที่ผมได้เขียนpanthip

ผมค่อนข้างเหนื่อยใจในการเขียนครั้งนี้มากเลย แต่ผมก็พยายามเล่านะครับ เพราะผมจะเล่า ตราบาปของผมให้ฟัง ที่อาจจะทำให้คนอ่านเกลียดผมได้เลย

เริ่มแรกคงต้องย้อนไปตั้งแต่สมัยผมอยู่ ม.1 ตอนนั้นผมมีเพื่อนอยู่ในห้องเป็นผู้ชายประมาณ 11-13 คน(ถ้าจำไม่ผิดนะ เพราะคนย้ายห้องไปมาบ่อยๆ)
แล้วก็พวกผู้หญิงอีกประมาณสามสิบนิดๆกว่าคน ตอนม.1 ผมเข้ามาใหม่ๆ พร้อมกับเพื่อนคนหนึ่งที่มาจากโรงเรียนเดียวกัน แต่ก็ไม่ได้สนิทกันนะครับ

ตอนช่วงม1 เป็นช่วงเวลาที่ผมบอกได้เลยว่า ผมมีความสุขมากครับ ทั้งเพื่อนฝูงเอง อะไรเอง ก็ทำใให้ผมมีความสุขมากๆ แต่ความสุขนั้นมันอยู่ไม่นาน ผมจะเล่าให้ฟังต่อไปนี้ ใครรับไม่ได้ กดออกเลยนะครับ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เริ่มต้นผมมีเพื่อนคนหนึ่งสมัยเข้ามาใหม่ เขาชื่อกันต์ครับ กันต์เป็นเด็กที่มาจากพะเยามาเรียนที่เชียงใหม่ จบมาโรงเรียนบ้านนาปรัง ตอนเข้ามาใหม่ๆกันต์แกค่อนค่างเข้ากับใครไม่เป็นตามประสาเด็กต่างจังหวัดเข้ามาต่างแดนประมาณนั้นครับ ช่วงสองสามวันแรกของการเปิดเรียน เราก็ได้ทำความรู้จักหลายๆคน รวมถึงกันต์ด้วยครับ ผมจะเรียกได้ว่าเป็นเพื่อนคนแรกของกันต์เลยมั้งครับที่มันสนิทด้วย

ในช่วงนั้นเวลาที่ผมอยู่กับกันต์ก็มีความสุขมาตลอด
ชวนกันกินข้าว
ทำการบ้านด้วยกัน
ๆลลๆลๆลลๆลๆล
จนอยู่วันหนึ่ง
****ย้ำว่าใครรับไม่ได้มาต้องอ่านนะครับ***

ตอนนั้นผมได้พบเพื่อนคนหนึ่งเขาชื่อว่ามิก มิกเป็นเด็กผู้ชายห้องผมเนี้ยแหละ ตอนที่ผมคบมิกเป็นเพื่อนสนิท ผมบอกเลยว่า เพราะความเงี*นล้วนๆครับ
ตอนนั้นผมไม่รู้ผมคิดได้ยังไง ช่วยมิกไปชักว่*วที่ห้องน้ำโรงเรียนแล้วถ่ายคลิปมา แล้วคลิปหลุด ตอนนั้นน่ะก็ทำให้ความสัมพันธ์กับกันต์เริ่มหักแล้ว
แต่ตอนที่หักจริงๆเป็นตอนที่กันต์เข้าห้องน้ำแล้วเราออกมาพร้อมกับมิก นั้นแหละคือวันที่เราแตกหักกับกันต์จริงๆ

ถึงแม้ผมจะมีโอกาศได้ไกล้ชิดกันต์อยู่บ้าง แต่มันดูน่ารังเกียจผมครับ อยากวันที่บังเอิญขึ้นรถเดือนเดียวกัน มันนั้งไกล้ผมก็มีสีหน้าที่ทีรังเกียจครับ ผมพยายามเว้นรักษาระยะห่างให้กันต์ จนกันต์ออกไปจากรถเดือน ทีแรกผิดคิดว่ากันต์เฉยๆนะครับ แต่เอาไปมาๆเข้า ผมว่ากันต์เกลียดผมแล้ว ผมคงไม่สามารถมีไทม์แมชชินย้อนอดีตไปได้ในอดีตอันแสนเจ็บปวด แต่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแสนนานเท่าไหร่ สิ่งที่ทำให้ผมเจ็บก็ยังไม่เคยหายไป มันคือตราบาปอันใหญ่ที่เกี่ยวพันทั้งชีวิตผม ไม่ว่าจะพยายามเป็นนคนดีซักแค่ไหน หากมีสักครั้งที่เราพลาด หากมีซักครั้งที่เราทำผิด โลกจะหันหลังให้เราเสมอ

ถึงตัวเองในอนาคตนะภูมิ
ภูมิ ถ้านายเห็นข้อความนี้ นายคงโตมากแล้วนะภูมิที่ผ่านอะไรต่างๆมา แล้วได้ย้อนความทรงจำมา ณ ที่แห่งนี้ ถ้าทำอะไรก็ขอให้อย่าย่อท้อนะภูมิ อย่าผิดหวังกับสิ่งเล็กนี้ ขอให้เดินหน้าก้าวต่อไป เพราะสุดท้าย นายก็ยังเป็นนายอยู่วันยังค่ำ แม้วันนี้นายไม่มีใครรัก แต่นายลองย้อนอดีตซิ ว่านายในตอนนี้ที่พิมพ์ห่วงนายเองมากขนาดไหน อย่าพยายามเอาแต่โทษตัวเอง คิดว่าตัวเองสมควรตายเลยนะภูมิ ขอร้องล่ะ สุดท้ายนี้นายเก่งมากๆนะภูมิ สู้ๆนะ