บ่นเรื่องที่ทำงาน บนยยหทัย ผิดเพี้ยนทั้งคนทั้งระบบ

ทำงานทุกที่ก็มีปัญหา แต่ที่นี่คือรวมปัญหาที่ไม่เกี่ยวกับงานเลยสักอย่าง — คนก็แปลก ระบบก็ผิดเพี้ยน เหนื่อยกว่าเดิมคือเรื่องไร้สาระทั้งนั้นค่ะ

ช่วงนี้รู้สึกว่าตัวเองทนมานานเกินไปแล้ว เลยขอระบายแบบหมดเปลือกค่ะ เผื่อมีใครเคยเจออะไรโคตรประสาทกับองค์กรแบบนี้บ้าง…

คือเรารู้นะ ว่าที่ทำงานทุกที่มันก็มีปัญหา
แต่ปัญหาที่นี่คือ “ไม่เกี่ยวกับงานจริงๆ เลยแม้แต่นิดเดียว”

งานจริงๆ ไม่ได้ยากค่ะ
แต่ องค์กรกับคนในบริษัทนี่แหละ ที่ทำให้ทุกอย่างยุ่งจนเละ โคตรเละจนใครเข้ามาก็อยู่ได้ไม่นาน
จะเรียกระดับจักรวาลก็ไม่เกินจริง เพราะ ตัวเนื้องานนอกจากทีมเราแล้ว ไม่มีใครเข้าใจอะไรเลยสักอย่าง

1. งานง่ายๆ แต่ถูกทำให้วุ่นวายแบบไร้เหตุผล

งานที่ควรจบใน 1 ชั่วโมง
ต้องผ่านผู้รู้ ผู้มีอำนาจ ผู้เห็นชอบ ผู้ขออนุญาต และผู้ที่ยังไม่ตื่นอีก 1 คน
กว่าจะขยับได้อย่างเดียว…ไฟในใจก็หมดไปครึ่งวันแล้วค่ะ

มันไม่ใช่งานยากนะ
แต่ ยากตรงต้องทำงานกับคนที่ชอบทำเรื่องง่ายให้เป็นดราม่า มากกว่า

2. ระบบโอที = ผิดเพี้ยนขั้นสุด

พูดตรงๆ เลยค่ะ
บังคับให้ทำงานดึก แต่ไม่ให้โอที
ถ้าอยากได้โอทีไม่จ่ายไม่มีงบทำงานล่วงเวลา “ชดวันหยุด” เอาเอง

แล้วถามจริง…
งานมันโหลดขนาดนี้ วันหยุดยังจะมีเวลาให้เราไปชดไหม?

สุดท้ายคือ เหนื่อยฟรี ดึกฟรี ชีวิตฟรี
หยุดอาทิตย์เดียวก็แทบจะหายใจไม่ทันอยู่แล้ว
แบบนี้เรียกเอาเปรียบก็ยังน้อยไปค่ะ

3. เนื้องานไม่สมเหตุสมผล เหมือนตั้งใจให้ทำจนหลังหัก

งานเยอะจนล้นจริงๆ ค่ะ
งานเพิ่มทุกเดือน เพิ่มแบบไม่มีพัก แต่ ไม่เคยคิดจะเพิ่มคน
เอางานคนสามคนมากองให้คนเดียวทำ แล้วจะมาคาดหวังผลงานระดับโลกอีก
ไม่รู้คิดว่าเรามีพลังพิเศษ หรือมี 8 แขนซ่อนอยู่ตรงไหน

ถ้าทำไม่ทัน?
ก็เตรียมโดนงานกองใหญ่อีกก้อนลงมาทับหัว เหมือนเป็นการลงโทษ
ทั้งที่มันเกินกำลังมนุษย์ปกติตั้งแต่แรกแล้วค่ะ

จะให้พูดตรงๆ คือ
องค์กรคิดแต่ว่าจะให้งานเพิ่ม แต่ไม่เคยคิดเพิ่มคนเลยแม้แต่นิดเดียว
สุดท้ายคือใครทำอยู่ ก็ “หลังหัก” เหมือนกันหมด

4. คนเพี้ยนเยอะจนไม่รู้ใครปกติ

บางคนคิดแปลก
บางคนไม่เข้าใจเนื้องานแต่จะเอาท่าเดียว
บางคนทำตัวเป็นหัวหน้า ทั้งที่ตำแหน่งไม่ใกล้เคียง
บางคนชอบสร้างเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่แบบไม่จำเป็น

ทั้งหมดรวมกันจนกลายเป็น ที่ทำงานที่อยู่ยากที่สุดในชีวิต

บอกตรงๆ เลยค่ะ
เหนื่อยเพราะงาน 30%
เหนื่อยเพราะระบบเพี้ยน + คนประหลาด 70%

5. ฝ่ายขายสนใจแต่ขาย ไม่สนใจหลังบ้านจะพังแค่ไหน

อันนี้คือพีคมากค่ะ จนอยากยื่นไมค์ถามจริงๆ ว่า คิดอะไรอยู่

ฝ่ายขายของบริษัทนี้คือทำงานแบบ
“ขอขายให้ได้ก่อน เรื่องหลังบ้านคือปัญหาของใครก็ไม่รู้”

– หาพื้นที่ อย่าเดียวล้วนมีโปรพิเศษแต่ไม่บอกกั้กต้องให้ไปถาม
– สัญญาว่าทุกอย่างทำได้หมด
– ขายให้ได้ก่อน ดีลให้ผ่านก่อน
แต่ ไม่เคยสนใจเลยว่าหลังบ้านเราจะรองรับได้ไหม

ของล้น
พื้นที่จัดการไม่พอ
ทีมหลังบ้านเหนื่อยจนจะตาย
กระบวนการพัง
…ก็ไม่ใช่เรื่องของเขา ทั้งที่รู้ปัญหา

สำคัญสุดคือ “ของต้องออกให้ได้”
ส่วนคนที่ต้องรับภาระคือเราเต็มๆ

มาตรฐานแบบโลกขนานมาก

สุดท้ายทีมหลังบ้านก็ต้องมารับศึก
ทั้งแก้ของ
แก้งาน แก้แบบ
แก้ปัญหาแบบไม่ทันตั้งตัว
เพราะฝ่ายขายคิดแต่ว่า “ขายได้ก็ไปต่อแล้ว ส่วนที่เหลือให้คนอื่นจัดการ”

6. สรุปคือ…เป็นที่เรา หรือที่นี่เพี้ยนทั้งระบบกันแน่

ตอนนี้เริ่มถามตัวเองแล้วค่ะ
ว่าเรามาทำงานปกติ หรือหลุดเข้ามาอยู่ในโลกคู่ขนานที่ทุกอย่างกลับด้านหมด

เลยอยากถามว่า…
มีใครเคยเจอที่ทำงานแบบนี้บ้างไหม?
ที่งานไม่หนักหรอก แต่ คนกับระบบทำให้หนักกว่าเดิมหลายเท่า

หรือจริงๆ แล้ว
บริษัทที่เราทำอยู่นี่…คือเลเวลบอสของวงการบริษัทกันแน่?


7. ใครทำไม่ได้ = ลดตำแหน่ง โยกย้ายมั่ว ใครสู้ตายแต่ยังไม่ผ่านโปรก็เฉดหัวได้

อันนี้คืออีกความผิดเพี้ยนที่ไม่รู้จะอธิบายยังไงค่ะ

ที่นี่มีตรรกะแปลกมากคือ
ใครทำงานเก่ง = โยนงานหนักให้
ใครทำงานไม่ได้ = ลดตำแหน่ง หรือย้ายไปแผนกมั่วๆ เพื่อกันไว้ก่อน

คือไม่ได้แก้ปัญหาที่ระบบ
แต่แก้ปัญหาด้วยการ เปลี่ยนคนมั่วซั่ว
โยกคนไปมาแบบเล่นเก้าอี้ดนตรี
สุดท้ายงานก็พังเหมือนเดิม แต่คนทำงานสับสนหนักกว่าเดิมอีก

ส่วนคนที่ตั้งใจทำงานเต็มที่
สู้จนจะไมเกรนขึ้น
แต่ดัน “ยังไม่ผ่านโปร” เพราะเหตุผลงงๆ อย่าง
– ทำให้ได้มากกว่านี้
– คาดหวังเยอะกว่านี้
– ไม่ได้ตามสไตล์ขององค์กร
…ทั้งที่งานเยอะเกินมนุษย์ตั้งแต่วันแรกแล้ว

ที่โหดคือ
ต่อให้ตั้งใจแค่ไหน เขาก็ประเมินตกได้ทุกเมื่อ
เหมือนมีโควตาตกโปรประจำปี ไม่รู้ว่าต้องตัดใครให้ครบ

ท้ายที่สุดคือ
คนดีๆ หนีหมด
เหลือแต่ระบบเพี้ยนๆ กับคนที่พออยู่รอดได้เพราะชินชาไปแล้ว


ปล. ใครอยากลองไปทำก็ตามสบายค่ะ แผนกอื่นอาจไม่มีปัญหา
แต่แผนกนี้…รับจบทุกอย่างค่ะ จะว่าเตือนก็ได้ จะว่าแนะนำก็ได้ ไม่ได้อยากใส่ร้ายแต่มันคือความจริงที่พบเจอ