สุชาดา: วรรณกรรมแห่งทิฏฐิ 1

บทที่ ๑: ภรรยาผู้เย่อหยิ่ง

นางสุชาดายืนเหม่อมองแผ่นหลังของมฆมาณพที่กำลังเดินออกจากบ้าน แสงอรุณยังแผ่ไม่ทั่วท้องฟ้า แต่สามีของนางกลับออกจากบ้านไปเสียแล้ว ด้วยมือที่ถือจอบและพร้า นางถอนหายใจยาว ริมฝีปากงอนเป็นเสี้ยว
"อีกแล้ว" นางพึมพำกับตัวเอง เสียงแฝงด้วยความรำคาญ "ไปทำบุญอีกแล้วสิ ไปขุดดิน ไปถางทาง ไปสร้างศาลา... สิ่งที่ไร้ค่าพวกนั้น"
นางหันกลับมามองเรือนของตนเอง เรือนไม้ธรรมดาที่ไม่ได้มีอะไรพิเศษ ไม่มีทองคำประดับ ไม่มีผ้าไหมราคาแพง ไม่มีอะไรที่จะทำให้นางโดดเด่นท่ามกลางหมู่บ้าน
นางสุชาดาเป็นหญิงสาวที่งดงาม ผิวพรรณผ่องใส ผมยาวดำขลับ ใบหน้าสวยจนชาวบ้านต่างกล่าวขาน แต่สิ่งที่นางภาคภูมิใจยิ่งกว่าคือฐานะของนาง — นางเป็นทั้งลูกลุงและเป็นภรรยาหลวงของมฆมาณพ ผู้ชายที่ชาวบ้านต่างเคารพนับถือ
แต่การเคารพนับถือนั้น... มันคุ้มค่าหรือ?

กลอนบท ๑: ความเย่อหยิ่งของสุชาดา
รูปงามล้ำเลิศ ฐานะสูงส่ง
ใครเทียมได้ นางสุชาดา
แต่สามีโง่เง่า ไปขุดดินถางทาง
ทำบุญไร้ค่า ช่างเหลวไหล