กลอน เกษียณ

เวลา วารี ไหลไปมิย้อนกลับ
ทางเดิน คนจริง มิเหลียวหลัง
แรกรุ่น ก้าวข้ามฤดู มีพลัง
มิรอรั้ง พุ่งไป เส้นชัยปอง
ร้อนแดด ฝนหนาว หลายคราวผ่าน
ล้วนถึงกาล งานเลิก ให้ลาถอย
ผ่านชีวิต มากล้วน ทิ้งร่องรอย
แดดอ่อนคล้อย คนเดินทาง คืนรังเอย