ปัญหาการทำงานในองค์กร เมื่อเราเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ ให้เปลี่ยนที่ตัวเรา "ไม่ออก" ก็ "ปลง"

"ผมก็เป็นพนักงานประจำบริษัทแห่งหนึ่งในชลบุรีอมตะนคร ได้สัมผัสชีวิตการทำงานมาก็จะครบ15ปีแล้ว จากเด็กบ้านนอกคนนึง"

     ผมอยากมาแชร์ประสบการณ์การทำงานของผมที่ผ่านมา ทั้งดีและไม่ดีจนตอนนี้อายุก็ปาไป 30 ปีแล้ว
ผมเชื่อว่าหลายๆคงเคยเจอปัญหานี้ "ความเหลื่อมล้ำในองค์กร" ซึ่งผมคิดว่าหลายๆคนอาจจะเจออยู่แต่แค่ไม่รู้ว่าปัญหาที่เจอคืออะไร
  ความเหลื่อมล้ำคืออะไร 👇👇👇
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
      ทีนี้ผมจะอธิบายต่อว่า ปัญหาพวกนี้ส่งผลกระทบกับเราอย่างไร ใครที่อุตสาหะมานะตั้งใจในการทำงาน ก็จะโดนปัญหานี้เต็มๆ
บางคนถึงกับป่วยเป็นโรคซึมเศร้าไปเลยก็มี เพราะอะไรทำไมปัญหานี้ยังคงเกิดและเรื้อรังมายังยุคสมัยปัจจุบัน
ผมก็ไม่สามารถอธิบายได้ แต่เชื่อเลยว่าทุกๆที่มันมีปัญหาอยู่แล้วแค่จะน้อยหรือมาก แต่ปัญหาพวกนี้ต้องยอมรับเลยเราแก้ไม่ได้จริงๆ
มันเกิดจากการหล่อหลอมขององค์กร ตั้งแต่ยุคสมัยเก่าและสืบทอดอำนาจมือต่อมือกันมา จนปัจจุบัน ซึ่งปัจุบันก็ยังไม่หายไปอยู่ดี
ผลกระทบจากคนปัจจุบันที่เจอเลย คือ ลูกน้องใคร เด็กใคร ลูกรัก ลูกชัง บลาๆ คนเก่าคนแก่ และบางคนอายุเยอะแต่ความรู้ความสามารถไม่สอดคล้องกับอายุงาน สั่งคนนั้นไม่ได้ มาสั่งเรา ทุกๆอย่างมันมาจากการ ปล่อยให้คนจำพวกแบบนี้ อุ้มชูกันเอง ปัญหางานหรือปัญหาต่างๆมันก็เลยมาตกที่เรา เพราะเขาไม่สั่งคนของเขา หรือสั่งแล้วไม่ได้งาน ทุกอย่างมันก็จะลงเอยที่เราโดยปริยาย พูดก็ไม่ได้ พูดไปก็มองเราเป็นตัวปัญหา พอไม่พูดก็โดนเอาเปรียบ
มันจะวนอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ ถ้าคนไม่คิดอะไร ปล่อยผ่านได้ผมอยากจะบอกว่า คุณโชคดีมาก แต่ผมอยู่กับสภาพแบบนี้ เรื่องแบบนี้ จะเข้าปีที่7ละ
แต่ต้องยอมรับว่า การแก้ปัญหามันง่ายมาก "ลาออก"  แต่ถ้าไม่อยากออกก็ทนไป
ใช่ครับผมเลือก "ทน" สื่งที่ผมคิดว่ามันเป็นเรื่องที่น่าน้อยเนื้อต่ำใจสำหรับผมเลยคือ เวลาทำงานผมทุ่มสุดตัว ทำให้ได้หมดพี่สั่งมา ผมจัดการให้ได้แม้แต่บางอย่างที่ผมไม่ถนัดไม่เคยผมก็จะศึกษาเรียนรู้และทำมันออกมาให้ดี แต่ถึงเวลาตัดเกรด ทุกคนเกรดเท่ากัน .....????
ทำไมถึงเป็นแบบนั้น.....???คำถามผุดขึ้นมา
บางคนไม่ทำอะไรเลย คำว่าไม่ทำอะไรเลยคืออะไร ไม่รับสิ่งใหม่ งานใหม่ อะไรใหม่ๆ บอกแต่ว่าผมทำไม่ได้ ผมไม่เคย โน้นนี่นั้น
บางคน หลบๆหลีกๆไปวันๆ โยนงานกันไปมา งานกอง ไม่มีคนทำ จบที่เราอีก
จนสุดท้ายนั้นแหละครับ ผมเป็นซึมเศร้า เกิดภาวะ Burn out หมดไฟในที่สุด ทำงานลากเลือดทั้งปี แบกงานทั้งภายในกะตัวเอง แบกงานที่คนอื่นไม่เอาไม่สนใจต่างๆ
คิดแต่ว่าสักวัน เขาต้องเห็นความตั้งใจของเรา สักวันความพยายามที่ทำต้องแสดงผลลัพธ์ของมันเอง คิดอยู่อย่างงั้น จนตอนนี้
เกิดแต่คำถามในหัว เราผิดพลาดตรงไหน ทำไมตำแหน่งเรายังอยู่ที่เดิม ทำไมคนอื่นเขาตำแหน่งไปไกล ดันทุกปี โปรโมททุกปี แต่ทำไมกับเราถึงบอกช่วยๆกัน

จนสุดท้าย ในระหว่างการรักษา ผมคงต้องปลง และปล่อยวาง ซึ่งมันไม่ได้จะทำกันง่ายๆอะเนอะต้องใช้เวลาหน่อย
ที่ผมจะเล่าให้ฟังและแชร์ก็มีแค่นี้แหละคิดไม่ออก มันเยอะ และยาก็ทำให้ซึมอึนๆทั้งวัน
สุดท้ายนี้ สำหรับพนักงานโรงงานทุกคนที่ประสบปัญหานี้อยู่ อยากบอกว่า "จิตใจเรามีดวงเดียว" มันมีค่ามากดูแล และรักษามันนะครับอย่าเป็นแบบผม
แก้ไขข้อความเมื่อ

คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 10
อ้าว รู้ว่ามันไม่ดีต่อสุขภาพจิต ก็หางานใหม่สิครับ เรามั่นใจในความสามารถ หางานใหม่คงไม่ยากเกินไป
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่