🌸ตอนที่ 3 : ความจริงที่ไม่เคยปรานีใคร
เช้าวันถัดมา ฉันตัดสินใจไปหาเขาที่ห้อง
ไม่ใช่เพราะอยากจับผิด
แต่เพราะอยากรู้ ว่าเรายังพอเหลืออะไรให้รักษาไหม
กุญแจหมุนเปิดออกอย่างง่ายดาย
และสิ่งแรกที่ฉันเห็น คือรองเท้าผู้หญิงคู่หนึ่ง
วางอย่างเป็นระเบียบ…ชิดกับรองเท้าเขา
หัวใจฉันเหมือนถูกเหยียบจนแหลกละเอียด
เขาเดินออกมาจากห้องน้ำในเสื้อยืดที่ฉันซื้อให้
และทำหน้าตกใจเหมือนเห็นคนแปลกหน้า
ก่อนที่เธอ…ผู้หญิงในภาพเมื่อคืน จะเดินออกมาตามมาอย่างใจเย็น
ยืนข้างเขาอย่างคน “มีสิทธิ์” ในพื้นที่ที่เคยเป็นของฉัน
ไม่มีคำอธิบาย
ไม่มีความพยายามแก้ตัว
มีเพียงประโยคเดียวที่เขาพูดเบา ๆ
ราวกับกลัวว่าความจริงจะดังเกินไป
“เราหยุดกันตรงนี้นะ…เราขอโทษ”
โลกทั้งใบมืดสนิท
ไม่ใช่เพราะไฟดับ
แต่เพราะฉันมองไม่เห็นอนาคตที่มีเขาอยู่แล้ว
🌸ตอนที่ 4 : คืนสุดท้ายที่ฉันมีน้ำตาให้เขา
ฉันเดินออกมาช้า ๆ ในขณะที่ฝนตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ
เหมือนฟ้าตั้งใจหลบซ่อนน้ำตาของฉัน
ฉันยืนอยู่ใต้ทางเดินที่เราเคยผ่านด้วยกัน
มองเมืองที่พร่ามัวราวกับทุกอย่างกำลังละลายไปพร้อมหัวใจของฉัน
ทุกความทรงจำหลั่งไหลกลับมาไม่หยุด
เสียงหัวเราะของเขา
มือที่เคยจับฉันไว้
คำสัญญาที่ฟังดูจริงใจในตอนนั้น
แต่คืนนี้…
ความจริงสอนฉันอย่างโหดร้ายที่สุดว่า
คนบางคนไม่ได้เปลี่ยนไป
เขาแค่หยุดรักเราตั้งแต่วันที่เราไม่รู้ตัว
ฉันปาดน้ำตา สูดลมหายใจให้ลึกที่สุด
แล้วบอกกับตัวเองว่า—เบาแค่ไหนก็ยังดังพอจะได้ยินในหัวใจ
“จนถึงตรงนี้…เราจะรักตัวเองแทนเขาแล้ว”
ฝนอาจตกทั้งคืน
แต่เช้าวันต่อไป
มันไม่เคยหยุดขึ้นมาไม่ได้เลยสักครั้งเดียว
และฉันก็เช่นกัน
🫶🏻จบ🫶🏻
❤️ ชื่อเรื่อง : คืนที่ฝนไม่เคยหยุดตก ตอนที่ 3-4ตอนจบ (นิยายรักดราม่า / Fiction)
เช้าวันถัดมา ฉันตัดสินใจไปหาเขาที่ห้อง
ไม่ใช่เพราะอยากจับผิด
แต่เพราะอยากรู้ ว่าเรายังพอเหลืออะไรให้รักษาไหม
กุญแจหมุนเปิดออกอย่างง่ายดาย
และสิ่งแรกที่ฉันเห็น คือรองเท้าผู้หญิงคู่หนึ่ง
วางอย่างเป็นระเบียบ…ชิดกับรองเท้าเขา
หัวใจฉันเหมือนถูกเหยียบจนแหลกละเอียด
เขาเดินออกมาจากห้องน้ำในเสื้อยืดที่ฉันซื้อให้
และทำหน้าตกใจเหมือนเห็นคนแปลกหน้า
ก่อนที่เธอ…ผู้หญิงในภาพเมื่อคืน จะเดินออกมาตามมาอย่างใจเย็น
ยืนข้างเขาอย่างคน “มีสิทธิ์” ในพื้นที่ที่เคยเป็นของฉัน
ไม่มีคำอธิบาย
ไม่มีความพยายามแก้ตัว
มีเพียงประโยคเดียวที่เขาพูดเบา ๆ
ราวกับกลัวว่าความจริงจะดังเกินไป
“เราหยุดกันตรงนี้นะ…เราขอโทษ”
โลกทั้งใบมืดสนิท
ไม่ใช่เพราะไฟดับ
แต่เพราะฉันมองไม่เห็นอนาคตที่มีเขาอยู่แล้ว
🌸ตอนที่ 4 : คืนสุดท้ายที่ฉันมีน้ำตาให้เขา
ฉันเดินออกมาช้า ๆ ในขณะที่ฝนตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ
เหมือนฟ้าตั้งใจหลบซ่อนน้ำตาของฉัน
ฉันยืนอยู่ใต้ทางเดินที่เราเคยผ่านด้วยกัน
มองเมืองที่พร่ามัวราวกับทุกอย่างกำลังละลายไปพร้อมหัวใจของฉัน
ทุกความทรงจำหลั่งไหลกลับมาไม่หยุด
เสียงหัวเราะของเขา
มือที่เคยจับฉันไว้
คำสัญญาที่ฟังดูจริงใจในตอนนั้น
แต่คืนนี้…
ความจริงสอนฉันอย่างโหดร้ายที่สุดว่า
คนบางคนไม่ได้เปลี่ยนไป
เขาแค่หยุดรักเราตั้งแต่วันที่เราไม่รู้ตัว
ฉันปาดน้ำตา สูดลมหายใจให้ลึกที่สุด
แล้วบอกกับตัวเองว่า—เบาแค่ไหนก็ยังดังพอจะได้ยินในหัวใจ
“จนถึงตรงนี้…เราจะรักตัวเองแทนเขาแล้ว”
ฝนอาจตกทั้งคืน
แต่เช้าวันต่อไป
มันไม่เคยหยุดขึ้นมาไม่ได้เลยสักครั้งเดียว
และฉันก็เช่นกัน
🫶🏻จบ🫶🏻