อาจาร์ยคิดยังไงกับเรา?

ตามหัวข้อเลยค่ะ ตอนม.x เราเคยตัดผมสั้นทรงวูฟคัทไม่ซอยข้าง แต่ที่รร.ไม่ให้ตัด ยอมรับว่าตอนนั้นเราไม่รู้ตัวว่าเริ่มคบเพื่อนผิดจนทำให้ตัวเองเปลี่ยนไป ตอนนั้นเราเข้าเรียนคาบๆนึงขอไม่บอกนะคะ อาจารย์ก็สอนตามปกติแล้วจู่ๆอาจาร์ยก็หยุดเดินตรงหน้าห้องเรียนแล้วพูดขึ้นมาว่า “xxxเธอต้องรอให้xxxมาบอกก่อนหรอถึงจะรวบผมขึ้นหรือต้องรอให้ครูบอกก่อนเธอถึงจะรวบผมขึ้น” ปล ตอนนั้นเราปล่อยผมไม่ได้มัดผมเลยโดนอาจาร์ยพูดแบบนี้ใส่ค่ะ พอจบคาบเราก็เดินออกมากับเพื่อนแล้วเรากพูดขึ้นนมาคำนึงซึ่งเราเองก็จำไม่ได้แล้ว ตอนพูดจำได้ว่ามันสั้นแต่มันไม่สมควรพูด เราน่าจ่ะพูดเชิงรำคาญอะไรแบบนี้อ่ะค่ะ ตอนนั้นอาจาร์ยโผล่มาจากไหนไม่รู้อยู่ดีๆก็เดินมาจากทางข้างหลังเราตกใจมากจนหยดพูดแล้วรีบเดินไปเรียนคาบต่อไป พอกลับบ้านเราก็พูดกับพ่อว่า “พรุ่งนี้หยุดไม่ได้หรอหนูเผลอพูดไมใส่ลับหลังอาจาร์ยแต่อยู่ดีๆอาจารย์ก็โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้” เราพูดกับพ่อประมาณนี้ค่ะอาจจะไม่ตรงเป๊ะเพราะมันก็ผ่านมาปีนึงแล้วเราเองก็จำไม่ได้แล้ว พ่อก็บอกกเราราว่าอะไรสักอย่างนี่แหละค่ะมันเลยทำให้เราเริ่มคิดและเริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเองเรา เริ่มจากกลุ่มเพื่อนที่คบก่อนค่ะ เทำคิดตลอดว่าเราควรทำยังไงดีจนสุดท้ายมีเพื่อนคนนึงในกลุ่มดูออกว่าเราทำตัวแปลกไปเลยทักมาถามเราว่าเอ้อนี่เธอเป็นอะไรหรือเปล่าทำไมทำตัวแปลกไป บลาๆ เราก็เลยพิมพ์ทุกอย่างบอกทุกอย่างที่มันค้างอยู่ในใจให้เพื่อนคนนั้นฟังโชคดีที่เพื่อนคนนั้นเข้าใจเรา เราเลยถอยออกมาและได้ไปอยู่กับเพื่อนอีกกลุ่มนึงซึ่งกี่กันไม่ถึง4คนปัจจุบันมี7-8คน เพื่อนกลุ่มนี้เป็นสายเรียนสายเล่นไม่พากกันไปในทางที่ผิดช่วยกันพากันไปในทางที่ถูก เรารู้สึกว่าโชคยังรีที่มีคนกลุ่มนี้ในห้องของเราไม่งั้นต่อขากนี้ไปเราคงคิดภาพตัวเองไม่ออก เอาล่ะค่ะเข้าประเด็นกันเลย วันที่พระราชินีจากไปทางพวกพี่ๆสภาก็ได้ทำริบบิ้นสีดำขายค่ะ แล้วพอถึงคาบเรียนคาบหนึ่ง (ตอนนี้ผ่านมาปีนึงแล้วนะคะเราไม่ได้เรียนกับอาจารย์คนนั้นแล้วค่ะ) เราก็นั่งเล่นโทรศัพทอยู่เงียบๆกับเพื่อนอีก3คนที่นั่งโต๊ะเรียงกันอยู่ๆอาจารย์ก็ท่านนั้นก็เดินเข้ามาค่ะเพื่อมาขายริบบิ้นสีดำ ทางหัวหน้าห้องได้ใช้เงินห้องในการออกและให้ทุกคนในห้องไปยืนต่อแถวเพื่อพับกันคนละอัน พ่อถึงคิวเพื่อนในกลุ่มของเราคนหนึ่งอาจยร์ยก็ได้ถามว่าเพื่อนชื่ออะไรเพื่อนก็ตอบไป แล้วก็ถึงคิวเพื่อนของเราอีกคนอาจาร์ยก็ถามแบบเดียวกันเลย เพื่อนเราก็ตอบไป พอถึงคิวเราอาจาร์ยก็ถามเราเราก็ตอบไปก็ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น จนกระทั่งมีครั้งที่สอง เราจำไม่ได้แล้วว่าตอนนั้นเกิดอะไรขึ้นแต่รู้แค่ว่าอาจาร์ยถามชื่อเราคนเดียวส่วนคนในกลุ่มเราที่อาจาร์ยถามอาจาร์ยรู้หมด และพอถึงครั้งที่3 เราได้ทำบำเพ็ญกับเพื่อนและขึ้นไปยังห้องนั้นๆเพื่อที่จะได้ทำความสะอาด เรากับเพื่อนได้ทำเข็มกลัดใส่ชีทกัน ตอนนั้นข้างๆเรามีผู้ชาย2หรือ3คนไม่รู้นั่งอยู่ อาจาร์คนนั้นก็ได้แจกขนมให้พวกเขาเข้ามาใกล้ที่ๆพวกเรานั่งทำเข็มกลัดชีทกันอยู่อาจาร์ยก็ได้เรียกชื่อเพื่อนของเรา2คนถูกหมดเลย เราก็แอบหวังว่าเขาจะจำเราได้ แต่ไม่ใช่เลยอาจาร์ยถามเราอีกครั้งว่าเราชื่ออะไรก่อนที่เราจะตอบชื่อเราไปและเขาก็ให้เราเลือกขนม  จบ ทุกคนคิดว่ายังไงกันหรอคะในมุงมองของทุกคน สาเหตุที่เรามาตั้งกระทู้ก็เพราะว่านอนไม่หลับค่ะเลยคิดไปเรื่อยแล้วก็นอนซมแล้วก็ร้องไห้  เราพยายามปรับปรุงตัวเองทุกอย่าง ทรงผมมัดขึ้นทุกเส้นไม่มีหน้าม้าไม่มีปอย ผมมัดรวบเรียบร้อยทุกครั้งและทุกวัน หน้าตาปากเปิกไม่เคยแต่งส่วนปากไม่ได้ทาแดงไม่ได้ทาจนมันเวอร์เอาง่ายๆทาเหมือนไมได้ทาอ่ะค่ะ ถุงเท้าข้อยาวเรียบร้อยกระโปรงยาวเกือนถึงขาแต่ไม่ได้ยางขนาดนั้นนะคะเลยไปมากนิดหน่อยเรานรู้สึกเหมือนสิ่งที่เราปรับปรุงตัวอาจาร์ยมองข้ามมันไปหมดเลยค่ะ ขอบคุณทุกคนที่อ่านกันมาจนถึงตรงนี้นะคะ เราเครียดมากเราไม่เคยเอาเรื่อนี้ไปปรึกษาใครเลย เรานึกถึงกระทู้เลยมาปรึกษาคนในกระทู้ค่ะ