เป็นละครที่อยากเขียนกระทู้หลายครั้ง
ตลอดเวลาเรื่องนี้ออกอากาศแต่พอถึงตอนจบก็ไม่เขียนดีกว่า
แต่คงคิดว่าสักวันจะเขียนถึงเรื่องนี้และวันนี้ก็มาถึง
เป็นละครที่มีระยะเวลางานสร้างที่มีเรื่องราวมากมายกว่าจะสร้างจบ
ลุ้นกันจนว่าสุดท้ายเรื่องนี้จะได้ถ่ายจนจบไหม
และลุ้นต่อว่าตอนนั้นมีเรื่องราวเกี่ยวกับนักแสดงในเรื่อง
จะมีผลต่อการออกอากาศไหมแต่สุดท้ายก็ผ่านไปได้
ในงานสร้างที่เมื่อมีการเปลี่ยนแปลงนักแสดงรวมทั้งโควิด
ทำให้สุดท้ายละครที่เหมือนฟอร์มใหญ่ต้องกลับมาถ่ายทำเวลาที่จำกัด
ฉากหลังของละครทั้งหมดเลยถูกสร้างที่หนองแขมเป็นหลัก
การประชาสัมพันธ์ของละครน่าเสียดายที่ตัวละครสำคัญ
ไม่สามารถเอามาเล่นประชาสัมพันธ์ได้
ละครเลยมีแต่การประชาสัมพันธ์แค่ตัวละครหลักเท่านั้น
แม้อาจจะมีคนไม่ชอบบางตัวละครเช่น หมอมี
ไม่น่าจะเป็นคาแรคเตอร์ในละครแนวนี้
แต่ส่วนตัวชอบเพราะจะขยายมิติครอบครัวของนางเอกดี
รวมทั้งการสร้างคาแรคเตอร์พระเอกอย่างหลวงอินทร์ที่แสนเกรี้ยวกราด
ก็พยายามจะเข้าใจว่าละครคงจะสร้างพัฒนาการให้ตัวละครนี้
แต่จนสุดท้ายก็เป็นอย่างในละครที่น่าเสียดาย
รอยแผลของละครที่ใหญ่ที่สุดของละครเรื่องนี้คือความสัมพันธ์ของพระนาง
ที่มาจากการตัดสินใจของผู้ผลิตที่เลือกเส้นทางออกมาแบบในละคร
เหตุการณ์ตรงนี้เกิดขึ้นในตอนที่ 8 ที่เป็นกลางเรื่องของเรื่องนี้
และมันจุดเริ่มต้นที่ดีที่ได้เห็นความสัมพันธ์ที่เริ่มดีขึ้นมาเรื่อยในแต่ละตอน
ของพุดซ้อนและหลวงอินทร์ และสามารถทำให้ความสัมพันธ์นี้ไปต่อบนละครแนวนี้ได้
แต่การตัดสินใจของทีมผลิตที่เลือกเอาอีกประเด็นมาขยายพ่วงกับสถานการณ์
ในนิยายเป็นเพียงปูมหลังที่ให้ตัวละครมาเกี่ยวข้องกัน
และทำให้เขาทั้งสองเรียนรู้กันจากความสูญเสียของแต่ละฝ่าย
แต่ละครกลับขยายให้มันบานปลายเกินกว่าประเด็นรอยแผลบนผ้าลายกินรีเสียอีก
การตามหาพ่อเธอที่พาคนรักเก่าของเขาหายไปทำให้พระนาง
มีความสัมพันธ์แบบทั้งรักทั้งเกลียดแบบที่ผู้กำกับคิดว่ามันน่าจะไปได้
เพราะอยากจะยกประเด็นเรื่องการเสียสละของอาชีพหมอ
ซึ่งพ่อของนางเอกเป็นแบบนี้และพ่วงกับสถานการณ์โควิด
และความอินจากตัวผู้กำกับที่ก็ผ่านเหตุการณ์แบบนี้มา
ทำให้อยากจะนำเสนอประเด็นและไปผูกกับตัวพระนางพอดี
อันนี้เข้าใจแต่ก็ไม่ควรจะทำให้ความสัมพันธ์ของพระนางต้องออกมาเป็นแบบนี้
กลายเป็นหลวงอินทร์แทบจะกินหัวพุดซ้อนกันตลอดเรื่องในครึ่งเรื่องที่เหลือ
กลางปีมีละครเรื่องใต้หล้ากับความสัมพันธ์ขมไม่คาย
แต่เรื่องนี้มันขื่นขมจนอยากจะคายทิ้งในความสัมพันธ์พระนาง
เพื่อตามหาอะไรก็ไม่รู้ที่ไม่ใช่ประเด็นของเรื่อง
แล้วมันสร้างความเจ็บปวดคนที่ดูเรื่องนี้
และคนที่เป็นแฟนละครของพระนางคงจะเจ็บปวดมากกว่าใคร
ที่ละครเรื่องนี้มันออกมาเป็นแบบนี้
รอยยิ้มที่ควรจะเกิดขึ้นบนหน้าพุดซ้อนที่แทบไม่มีอีกเลยของครึ่งหลังเรื่องนี้
มีแต่ดราม่ากับหลวงอินทร์ที่เกรี้ยวกราดแบบมิติเดียวจนไม่เหลือมิติอื่นแล้ว
ทำให้นักแสดงที่เล่นเรื่องนี้ก็แทบจะไม่ได้อะไรจากเรื่องนี้
อาจจะเป็นความคิดว่าถ้าอยากให้พระนางที่เคยเจอมา
มาเจอความสัมพันธ์อีกแบบหนึ่งที่เอามาใช้กับคู่นี้
แต่มันกลายเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดมากกว่าทุกอย่างในเรื่อง
มากกว่าการเปลี่ยนตัวฆาตกรในเรื่องเสียอีก
ไม่ว่าจะเอาใครมาเล่นจะคู่จริง คู่จิ้น เคมีใหม่
หรือเอาคนที่เกลียดกันมาเล่นเรื่องนี้
มันก็มีบทสรุปแบบเดียวกันในเรื่อง
ผู้กำกับที่คิดความสัมพันธ์แบบนี้ขึ้นมาในละคร
เป็นอีกรอยแผลที่บาดคนแสดงเขาทั้งสองคนต้องมีจากละครอีกครั้ง
คนที่เฝ้ารอคู่นี้เล่นละครด้วยกันก็เจ็บปวดไปกับรอยแผลเรื่องนี้ทำเอาไว้ให้กับเมนของเขา
และคนที่เคยดูเรื่องนี้ก็ยังคงเหลือรอยแผลเป็นกับความทรงจำจากละครกับการนำเสนอที่น่าเสียดาย
จนเป็นละครที่มีรอยแผลใหญ่กว่ารอยแทงบนผืนผ้าที่ละครนำเสนอด้วยซ้ำ
เรื่องต่อไปจนกว่าจะได้รักกัน การดัดแปลงที่คิดมากแต่ทำออกมาดูเหมือนละครที่คิดน้อยที่สุด
ลายกินรี รอยแผลของละครบนรอยผ้า bitter sweet ที่ล้มเหลวของ ผกก.
ตลอดเวลาเรื่องนี้ออกอากาศแต่พอถึงตอนจบก็ไม่เขียนดีกว่า
แต่คงคิดว่าสักวันจะเขียนถึงเรื่องนี้และวันนี้ก็มาถึง
เป็นละครที่มีระยะเวลางานสร้างที่มีเรื่องราวมากมายกว่าจะสร้างจบ
ลุ้นกันจนว่าสุดท้ายเรื่องนี้จะได้ถ่ายจนจบไหม
และลุ้นต่อว่าตอนนั้นมีเรื่องราวเกี่ยวกับนักแสดงในเรื่อง
จะมีผลต่อการออกอากาศไหมแต่สุดท้ายก็ผ่านไปได้
ในงานสร้างที่เมื่อมีการเปลี่ยนแปลงนักแสดงรวมทั้งโควิด
ทำให้สุดท้ายละครที่เหมือนฟอร์มใหญ่ต้องกลับมาถ่ายทำเวลาที่จำกัด
ฉากหลังของละครทั้งหมดเลยถูกสร้างที่หนองแขมเป็นหลัก
การประชาสัมพันธ์ของละครน่าเสียดายที่ตัวละครสำคัญ
ไม่สามารถเอามาเล่นประชาสัมพันธ์ได้
ละครเลยมีแต่การประชาสัมพันธ์แค่ตัวละครหลักเท่านั้น
แม้อาจจะมีคนไม่ชอบบางตัวละครเช่น หมอมี
ไม่น่าจะเป็นคาแรคเตอร์ในละครแนวนี้
แต่ส่วนตัวชอบเพราะจะขยายมิติครอบครัวของนางเอกดี
รวมทั้งการสร้างคาแรคเตอร์พระเอกอย่างหลวงอินทร์ที่แสนเกรี้ยวกราด
ก็พยายามจะเข้าใจว่าละครคงจะสร้างพัฒนาการให้ตัวละครนี้
แต่จนสุดท้ายก็เป็นอย่างในละครที่น่าเสียดาย
รอยแผลของละครที่ใหญ่ที่สุดของละครเรื่องนี้คือความสัมพันธ์ของพระนาง
ที่มาจากการตัดสินใจของผู้ผลิตที่เลือกเส้นทางออกมาแบบในละคร
เหตุการณ์ตรงนี้เกิดขึ้นในตอนที่ 8 ที่เป็นกลางเรื่องของเรื่องนี้
และมันจุดเริ่มต้นที่ดีที่ได้เห็นความสัมพันธ์ที่เริ่มดีขึ้นมาเรื่อยในแต่ละตอน
ของพุดซ้อนและหลวงอินทร์ และสามารถทำให้ความสัมพันธ์นี้ไปต่อบนละครแนวนี้ได้
แต่การตัดสินใจของทีมผลิตที่เลือกเอาอีกประเด็นมาขยายพ่วงกับสถานการณ์
ในนิยายเป็นเพียงปูมหลังที่ให้ตัวละครมาเกี่ยวข้องกัน
และทำให้เขาทั้งสองเรียนรู้กันจากความสูญเสียของแต่ละฝ่าย
แต่ละครกลับขยายให้มันบานปลายเกินกว่าประเด็นรอยแผลบนผ้าลายกินรีเสียอีก
การตามหาพ่อเธอที่พาคนรักเก่าของเขาหายไปทำให้พระนาง
มีความสัมพันธ์แบบทั้งรักทั้งเกลียดแบบที่ผู้กำกับคิดว่ามันน่าจะไปได้
เพราะอยากจะยกประเด็นเรื่องการเสียสละของอาชีพหมอ
ซึ่งพ่อของนางเอกเป็นแบบนี้และพ่วงกับสถานการณ์โควิด
และความอินจากตัวผู้กำกับที่ก็ผ่านเหตุการณ์แบบนี้มา
ทำให้อยากจะนำเสนอประเด็นและไปผูกกับตัวพระนางพอดี
อันนี้เข้าใจแต่ก็ไม่ควรจะทำให้ความสัมพันธ์ของพระนางต้องออกมาเป็นแบบนี้
กลายเป็นหลวงอินทร์แทบจะกินหัวพุดซ้อนกันตลอดเรื่องในครึ่งเรื่องที่เหลือ
กลางปีมีละครเรื่องใต้หล้ากับความสัมพันธ์ขมไม่คาย
แต่เรื่องนี้มันขื่นขมจนอยากจะคายทิ้งในความสัมพันธ์พระนาง
เพื่อตามหาอะไรก็ไม่รู้ที่ไม่ใช่ประเด็นของเรื่อง
แล้วมันสร้างความเจ็บปวดคนที่ดูเรื่องนี้
และคนที่เป็นแฟนละครของพระนางคงจะเจ็บปวดมากกว่าใคร
ที่ละครเรื่องนี้มันออกมาเป็นแบบนี้
รอยยิ้มที่ควรจะเกิดขึ้นบนหน้าพุดซ้อนที่แทบไม่มีอีกเลยของครึ่งหลังเรื่องนี้
มีแต่ดราม่ากับหลวงอินทร์ที่เกรี้ยวกราดแบบมิติเดียวจนไม่เหลือมิติอื่นแล้ว
ทำให้นักแสดงที่เล่นเรื่องนี้ก็แทบจะไม่ได้อะไรจากเรื่องนี้
อาจจะเป็นความคิดว่าถ้าอยากให้พระนางที่เคยเจอมา
มาเจอความสัมพันธ์อีกแบบหนึ่งที่เอามาใช้กับคู่นี้
แต่มันกลายเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดมากกว่าทุกอย่างในเรื่อง
มากกว่าการเปลี่ยนตัวฆาตกรในเรื่องเสียอีก
ไม่ว่าจะเอาใครมาเล่นจะคู่จริง คู่จิ้น เคมีใหม่
หรือเอาคนที่เกลียดกันมาเล่นเรื่องนี้
มันก็มีบทสรุปแบบเดียวกันในเรื่อง
ผู้กำกับที่คิดความสัมพันธ์แบบนี้ขึ้นมาในละคร
เป็นอีกรอยแผลที่บาดคนแสดงเขาทั้งสองคนต้องมีจากละครอีกครั้ง
คนที่เฝ้ารอคู่นี้เล่นละครด้วยกันก็เจ็บปวดไปกับรอยแผลเรื่องนี้ทำเอาไว้ให้กับเมนของเขา
และคนที่เคยดูเรื่องนี้ก็ยังคงเหลือรอยแผลเป็นกับความทรงจำจากละครกับการนำเสนอที่น่าเสียดาย
จนเป็นละครที่มีรอยแผลใหญ่กว่ารอยแทงบนผืนผ้าที่ละครนำเสนอด้วยซ้ำ
เรื่องต่อไปจนกว่าจะได้รักกัน การดัดแปลงที่คิดมากแต่ทำออกมาดูเหมือนละครที่คิดน้อยที่สุด