ตอนนี้อายุ 20+ๆ แล้วค่ะ รู้สึกหลงทาง มีคำถามกับตัวเองเยอะแยะไปหมด เป็นคนติดบ้านและไม่มีเพื่อน(ตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว) เป็นเด็กตจว. ตอนนี้ทำงานอยู่ที่บ้านค่ะ มีรายได้นะคะ ! แต่ไม่ค่อยพบปะผู้คน ไม่ค่อยได้ออกไปไหน ตอนแรกคิดว่าโอเคกับชีวิตแบบนี้แล้ว เพราะมีความสุขดี แต่เริ่มอยู่ไป ก็ชอบโดนพวกผู้ใหญ่ถาม ไม่ไปทำงาน(กรุงเทพ)หรอ อยู่บ้านเฉยๆหรอ เอาเงินไหนใช้ล่ะ อายุเยอะละนะ นั่นนี่ แรกๆเราไม่ค่อยสนเลยค่ะ เพราะเราทำอะไรอยู่เรารู้ดี แต่หลังๆมาเจอคำถามพวกนี้บ่อยๆเราเริ่มไม่มั่นใจกับตัวเองว่าที่เราทำอยู่มันโอเคแล้วจริงๆหรอ หรือดูไม่เอาไหน
เราเคยไปทำงานกทม. รายได้ก็แทบไม่ต่างจากทำอยู่บ้านเลย จ่ายค่าห้องค่าต่างๆนั่นนี่แล้ว ไม่เหลือเงินให้เก็บด้วยซ้ำ ต้องตื่นตี 4 กว่าจะกลับถึงห้องก็ 4-5 ทุ่ม ใช้ชีวิตวนลูปแบบนี้ และที่บั่นทอนที่สุดเลยคือผู้คนค่ะ ชอบหาเรื่องชอบแซะ ใจแข็งก็รอดจริงๆค่ะ แต่เราเซ้นซิทีฟมาก โดนตะคอกใส่เราก็ร้องไห้แล้ว พอคิดๆดูแล้ว รายได้ก็แทบไม่ต่างกัน อยู่ไปเราก็บั่นตอนตัวเอง เลยตัดสินใจกลับมาอยู่บ้าน
แต่เรามีแฟนค่ะ แฟนทำงานอยู่กทม.เหมือนกัน เขามีเพื่อน มีสังคม เราเคยถามเขาว่าเราดูไม่เอาไหนมั้ย ควรไปทำงานไปใช้ชีวิตข้างนอกรึป่าว เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะเขาเป็นคนไม่ค่อยพูดค่ะ แต่เรากลัวว่าในใจลึกๆ เขาคิดว่ามันไม่พัฒนา ไม่มีโอกาส อยู่แต่บ้านเฉยๆน่าเบื่อ อื่นๆบลาๆๆ เราไปเจอพ่อแม่เขาไม่กี่ครั้งค่ะ พอรู้ว่าเราทำงานอยู่บ้าน ทางบ้านแฟนก็ถามแฟนว่า เราไม่ไปทำงานหรอ อยู่บ้านจะมีเงินใช้จริงหรอ จะเอาไรกิน เอาแค่นี้หรอชีวิต
เรากังวล กดดัน สับสนไปหมดเลยค่ะ อยู่บ้านเรามีเงินเก็บ มีเงินใช้ 3-4 เดือนไปเที่ยวตจว.ที เราแฮปปี้กับชีวิตแบบนี้ เรารส.ว่ามันมีความสุขแล้วทำไมเราต้องเอาตัวเองไปลำบากอยู่ตรงนั้น(ทำงานโรงงาน) แต่ในบ้างมุมเราก็รส.ว่าหรือมันไม่ดีจริงๆ มันเรียบง่ายเกินไป ชีวิตมันต้องยากหรือเปล่า เขาถึงเรียกว่าดี ถึงจะได้พัฒนาตัวเอง
อ่านมาถึงตรงนี้แล้วพี่ๆที่ทำงานอยู่ ใช้ชีวิตคู่อยู่ อยากแชร์หรืออยากแนะนำอะไรเกี่ยวกับการงาน การพัฒนาตัวเอง หรือชีวิตคู่แนะนำมาได้เลยนะคะ อยากฟังคำแนะนำ ความคิดเห็นดูค่ะ มุมมองเราอาจจะแคบไป เพราะไม่ค่อยพบเจอผู้คน ไม่ค่อยได้คุยกับคนอื่นเท่าไหร่
เล่าเรื่องตัวเอง อายุ 20 นิดๆ รู้สึกหลงทาง ผ่านไปผ่านมามาชี้แนะ แสดงความเห็นกันได้
เราเคยไปทำงานกทม. รายได้ก็แทบไม่ต่างจากทำอยู่บ้านเลย จ่ายค่าห้องค่าต่างๆนั่นนี่แล้ว ไม่เหลือเงินให้เก็บด้วยซ้ำ ต้องตื่นตี 4 กว่าจะกลับถึงห้องก็ 4-5 ทุ่ม ใช้ชีวิตวนลูปแบบนี้ และที่บั่นทอนที่สุดเลยคือผู้คนค่ะ ชอบหาเรื่องชอบแซะ ใจแข็งก็รอดจริงๆค่ะ แต่เราเซ้นซิทีฟมาก โดนตะคอกใส่เราก็ร้องไห้แล้ว พอคิดๆดูแล้ว รายได้ก็แทบไม่ต่างกัน อยู่ไปเราก็บั่นตอนตัวเอง เลยตัดสินใจกลับมาอยู่บ้าน
แต่เรามีแฟนค่ะ แฟนทำงานอยู่กทม.เหมือนกัน เขามีเพื่อน มีสังคม เราเคยถามเขาว่าเราดูไม่เอาไหนมั้ย ควรไปทำงานไปใช้ชีวิตข้างนอกรึป่าว เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะเขาเป็นคนไม่ค่อยพูดค่ะ แต่เรากลัวว่าในใจลึกๆ เขาคิดว่ามันไม่พัฒนา ไม่มีโอกาส อยู่แต่บ้านเฉยๆน่าเบื่อ อื่นๆบลาๆๆ เราไปเจอพ่อแม่เขาไม่กี่ครั้งค่ะ พอรู้ว่าเราทำงานอยู่บ้าน ทางบ้านแฟนก็ถามแฟนว่า เราไม่ไปทำงานหรอ อยู่บ้านจะมีเงินใช้จริงหรอ จะเอาไรกิน เอาแค่นี้หรอชีวิต
เรากังวล กดดัน สับสนไปหมดเลยค่ะ อยู่บ้านเรามีเงินเก็บ มีเงินใช้ 3-4 เดือนไปเที่ยวตจว.ที เราแฮปปี้กับชีวิตแบบนี้ เรารส.ว่ามันมีความสุขแล้วทำไมเราต้องเอาตัวเองไปลำบากอยู่ตรงนั้น(ทำงานโรงงาน) แต่ในบ้างมุมเราก็รส.ว่าหรือมันไม่ดีจริงๆ มันเรียบง่ายเกินไป ชีวิตมันต้องยากหรือเปล่า เขาถึงเรียกว่าดี ถึงจะได้พัฒนาตัวเอง
อ่านมาถึงตรงนี้แล้วพี่ๆที่ทำงานอยู่ ใช้ชีวิตคู่อยู่ อยากแชร์หรืออยากแนะนำอะไรเกี่ยวกับการงาน การพัฒนาตัวเอง หรือชีวิตคู่แนะนำมาได้เลยนะคะ อยากฟังคำแนะนำ ความคิดเห็นดูค่ะ มุมมองเราอาจจะแคบไป เพราะไม่ค่อยพบเจอผู้คน ไม่ค่อยได้คุยกับคนอื่นเท่าไหร่