เหงา ...อยากกลับไปเป็นเด็ก

บอกเลย ตั้งเเต่เข้ามหาลัย ก็เเทบใช้ชีวิตตัวคนเดียวมาตลอด   ไม่เหมือนมัธยมเพื่อนเยอะเเยะ   
ยิ่งประถมนะ = มีเเต่ชีวิตในจินตนาการ สร้างความฝันไปเลื่อยๆเเม้ไม่ได้ลงมือทำก็เถอะ   
อยากเล่นอะไรก็เล่น  

- ....เเต่พอชีวิตวัยทำงาน ก็เหมือนอยู่ในโลกที่มีผู้คนนะเเต่ความรู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียว  
พออยุ่ตัวคนเดียวก็เหงา.....อยากเอาความคิดไปอยู่ในโลกที่เขาคุยกัน >> เเชทต่างๆ  << พอบรรเทาความเหงาได้บ้าง

- ตอนทำงานเเรกๆ ทุ่มเท ทั้งเลี้ยงทั้งเอาใจเพื่อนร่วมงาน  : เเต่สุดท้ายได้เเค่ (ก็เหมือนในละครโดนหลอกใช้)  ทำงานที่เเรกๆ
จากนั้นมีประสบการณ์ เลยสร้างกำเเพงกั้นไปเเล้ว ... คุยก็ไม่สนิทใจ  (ยกเว้น ที่สรรพากร พี่จุ๊ พี่นัด)

- แบบสร้างกำเเพง เลยไม่อยากคุยกับใครเลย กลายเป็นหนักไปกว่าเก่าไปชะเเล้ว !!!!
       ตอนนี้....คำพูดพรั่งพรูหลั่งไหลออกมาไม่หยุดเลย เวลาได้คุยกับใครสักคน เเม้เป็นคนแปลกหน้าก็ตาม  
เหงาก็จงเหงาให้หนัก ...เพราะต่อไปมันจะอยากเลิกเหงาไปเอง  แบบจนอยากทำอะไรเพื่อคนอื่นเลยล่ะ
            - ขอเเค่ให้ได้ทำก็พร้อมทำให้ อะไรแบบนี้
            - การทำอะไรให้แบบไม่หวังผลตอบเเทน : แก้ทั้งเหงา แก้ทั้งความรู้สึกได้ดีเลยทีเดียว  
            - ไม่เคยไปวัดเลย ตั้ง 10 กว่าปีเเล้ว .... หลังๆ นี่แบบรู้สึกอยากไป ยังไงไม่รู้