ผมทำงานในส่วน "รีคูส"
มีครั้งหนึ่งจำได้เลย แคนดิเดท ผู้จัดการฝ่ายขาย มาถึงแผนก
ผมเป็นด่านแรกที่คอยพูดคุย ระหว่างรอเวลาที่จะไปคุยกับ เจ้าของบริษัท
แค่สิบนาทีที่ผมได้พูดคุยกับชายหนุ่ม อายุสี่สิบต้นๆ ผมบอกเลย คนนี้โคตรเก่ง
พูดเก่ง พูดเนื้อๆไม่มีน้ำท่วมทุ่ง และพูดจาน่าฟัง ฟังเพลินใจ คือถ้ามาขายของ ผมควักเงินเลย
ไม่แปลกใจที่สุดท้าย เค้าก็ได้ตำแหน่งผจก.ฝ่ายขายคนใหม่ แต่ๆๆๆๆๆๆ เค้าอยู่ได้สองปีเท่านั้น ก็ออกไป
ป่าวครับ ไม่ได้มีปัญหาอะไร แต่ถูก "รีคูส" จากอีกบริษัท ด้วยเงินเดือนน่าจะคูณสองคูณสาม ซึ่งเป็นผม ก็เผ่นไปทันที
แต่สิ่งหนึ่งที่ผมจำไม่ลืม แม้กระทั่งวันนี้ ยังจำได้ดี
ผจก.ฝ่ายบุคคล บอกให้ผมติดต่อแคนดิเดท คนนี้ให้หน่อย
ต้องการให้มาสัมภาษณ์งาน ในตำแหน่งผู้ช่วยฝ่ายบัญชีการเงิน
ผมจึงรับเรซูเม่ ที่เค้าเขียนไว้ ผ่านไปแล้วเกือบปี
ผมจึงโทรไปตามเบอร์มือถือ ปรากฏติดต่อไม่ได้ ประมาณยังไม่ได้ลงทะเบียน โทรสองสามรอบก็ไม่ได้
จึงไล่ดู อ้าวววว เจอเบอร์บ้าน 02 จึงโทรไป ก็มีคนรับสาย ฟังจากเสียงก็ประมาณคุณป้าหกสิบกว่าเจ็ดสิบ
ผมพูดว่า "ขอสายคุณ xxx ด้วยครับ"
เงียบไปสองวิ "โทรมาจากไหนคะ?"
ผมจึงแนะนำว่า "จากฝ่ายบุคคล บริษัท XXX จะติดต่อคุณ xxx ให้มาสัมภาษณ์งานครับ"
เงียบไปอีกสองวิ แล้วก็ได้ยินว่า
"เค้าเสียไปแล้วค่ะ เสียเมื่อเดือนที่แล้ว อุบัติเหตุรถยนต์ค่ะ..."
ผมอึ้งไปนิด "อ๋อ โอเคๆๆครับ ขอบคุณครับ" แล้ววางสายไป
ยังด่าตัวเองเลยว่า ทำไมรนแบบนั้น น่าจะมีมารยาทแสดงความเสียใจสักหน่อย ก็ผมตกใจครับ
อันนี้เป็นเหตุการณ์ที่ ผมมานั่งนึกๆคิดๆ ชีวิตคนเราเน้อ
ผมก็ไปแจ้งผู้จัดการ ผจก.บอก "อืมมมม ทำลายเรซูเม่ด้วยนะ"
ก่อนทำลายทิ้งผมมาอ่าน จบตรีมหาลัยกลางใจเมือง จบโทเมกา การงานตำแหน่งดีด้วย เฮ้อออ นี่แหละชีวิตของคนเราทุกคน
ตอนที่ทำงานอยู่ฝ่ายบุคคล สิบปีนั้นได้ความรู้มากมาย ได้คุยกันผู้คนหลากหลาย
มีครั้งหนึ่งจำได้เลย แคนดิเดท ผู้จัดการฝ่ายขาย มาถึงแผนก
ผมเป็นด่านแรกที่คอยพูดคุย ระหว่างรอเวลาที่จะไปคุยกับ เจ้าของบริษัท
แค่สิบนาทีที่ผมได้พูดคุยกับชายหนุ่ม อายุสี่สิบต้นๆ ผมบอกเลย คนนี้โคตรเก่ง
พูดเก่ง พูดเนื้อๆไม่มีน้ำท่วมทุ่ง และพูดจาน่าฟัง ฟังเพลินใจ คือถ้ามาขายของ ผมควักเงินเลย
ไม่แปลกใจที่สุดท้าย เค้าก็ได้ตำแหน่งผจก.ฝ่ายขายคนใหม่ แต่ๆๆๆๆๆๆ เค้าอยู่ได้สองปีเท่านั้น ก็ออกไป
ป่าวครับ ไม่ได้มีปัญหาอะไร แต่ถูก "รีคูส" จากอีกบริษัท ด้วยเงินเดือนน่าจะคูณสองคูณสาม ซึ่งเป็นผม ก็เผ่นไปทันที
แต่สิ่งหนึ่งที่ผมจำไม่ลืม แม้กระทั่งวันนี้ ยังจำได้ดี
ผจก.ฝ่ายบุคคล บอกให้ผมติดต่อแคนดิเดท คนนี้ให้หน่อย
ต้องการให้มาสัมภาษณ์งาน ในตำแหน่งผู้ช่วยฝ่ายบัญชีการเงิน
ผมจึงรับเรซูเม่ ที่เค้าเขียนไว้ ผ่านไปแล้วเกือบปี
ผมจึงโทรไปตามเบอร์มือถือ ปรากฏติดต่อไม่ได้ ประมาณยังไม่ได้ลงทะเบียน โทรสองสามรอบก็ไม่ได้
จึงไล่ดู อ้าวววว เจอเบอร์บ้าน 02 จึงโทรไป ก็มีคนรับสาย ฟังจากเสียงก็ประมาณคุณป้าหกสิบกว่าเจ็ดสิบ
ผมพูดว่า "ขอสายคุณ xxx ด้วยครับ"
เงียบไปสองวิ "โทรมาจากไหนคะ?"
ผมจึงแนะนำว่า "จากฝ่ายบุคคล บริษัท XXX จะติดต่อคุณ xxx ให้มาสัมภาษณ์งานครับ"
เงียบไปอีกสองวิ แล้วก็ได้ยินว่า
"เค้าเสียไปแล้วค่ะ เสียเมื่อเดือนที่แล้ว อุบัติเหตุรถยนต์ค่ะ..."
ผมอึ้งไปนิด "อ๋อ โอเคๆๆครับ ขอบคุณครับ" แล้ววางสายไป
ยังด่าตัวเองเลยว่า ทำไมรนแบบนั้น น่าจะมีมารยาทแสดงความเสียใจสักหน่อย ก็ผมตกใจครับ
อันนี้เป็นเหตุการณ์ที่ ผมมานั่งนึกๆคิดๆ ชีวิตคนเราเน้อ
ผมก็ไปแจ้งผู้จัดการ ผจก.บอก "อืมมมม ทำลายเรซูเม่ด้วยนะ"
ก่อนทำลายทิ้งผมมาอ่าน จบตรีมหาลัยกลางใจเมือง จบโทเมกา การงานตำแหน่งดีด้วย เฮ้อออ นี่แหละชีวิตของคนเราทุกคน