ว่าจะfocus เฉพาะกรณีสัตว์เลี้ยง ( แต่ปรับใช้กับคนก็น่าจะได้เหมือนกัน เพียงแต่ ถ้าเป็นสัตว์จะดูน่าสงสารกว่า เพราะเค้าพูดไม่ได้ บอกความต้องการกับเราไม่ได้เหมือนคน ที่สำคัญเป็นความรักที่ไม่มีเงื่อนไขแบบคน )
คือตอนที่เค้าอยู่เราๆก็ดูแลดีที่สุด แต่เวลาเค้าจากไป(ไม่ว่าเป็นหรือตาย)เราก็จะเป็นห่วงว่าเค้าจะลำบากจะไม่มีอะไรกิน และอาจเจอกับอันตราย ( เพราะเราเลี้ยงระบบปิดมาตลอด )
เลยกลายเป็นว่า ถ้าไม่สงสาร ก็หดหู่เศร้าใจ หาจุดตัดที่เหมาะสมไม่ได้เลย
จะปล่อยวาง ทำใจเป็นอุเบกขายังไงดี บางครั้งก็เป็นความทุกข์ทรมานใจเหมือนกันนะคะ
พยายามพิจารณาหลักธรรมที่ว่า เรามีความพลัดพรากเป็นของธรรมดานะคะ แต่ทางปฏิบัติก็ยังวางใจไม่ค่อยได้
ขอบคุณค่ะ
เราจะหาจุดตัดระหว่างความเมตตาสงสาร/ความห่วงใยตอนที่เค้าอยู่ VS ความเศร้าใจหดหู่ เมื่อเค้าจากไป อย่างไร
คือตอนที่เค้าอยู่เราๆก็ดูแลดีที่สุด แต่เวลาเค้าจากไป(ไม่ว่าเป็นหรือตาย)เราก็จะเป็นห่วงว่าเค้าจะลำบากจะไม่มีอะไรกิน และอาจเจอกับอันตราย ( เพราะเราเลี้ยงระบบปิดมาตลอด )
เลยกลายเป็นว่า ถ้าไม่สงสาร ก็หดหู่เศร้าใจ หาจุดตัดที่เหมาะสมไม่ได้เลย
จะปล่อยวาง ทำใจเป็นอุเบกขายังไงดี บางครั้งก็เป็นความทุกข์ทรมานใจเหมือนกันนะคะ
พยายามพิจารณาหลักธรรมที่ว่า เรามีความพลัดพรากเป็นของธรรมดานะคะ แต่ทางปฏิบัติก็ยังวางใจไม่ค่อยได้
ขอบคุณค่ะ