สวัสดีครับ ผมขอไม่บอกชื่อตอนนี้ผมอายุ15 ผมจะมาระบายความในใจกับการที่ยอมถอนใจ แม้จะรักมากแค่ไหน และยอมเจ็บอยู่คนเดียว เพราะไม่อยากให้คนที่ผมรักต้องมาเจ็บแบบผม ผมเป็นคนที่ทนมาตลอดแม้จะผิดหวังมากแค่ไหน งั้นเริ่มเรื่องเลยนะคับ ผมได้มารู้จักกับผู้หญิงคนหนึ่งทางออนไลน์ เขาทักมาขอคุยเล่นด้วยและตอนนั้นผมก็กำลังทำใจกับการรักครั้งที่แล้ว ผมได้เจอเขาครั้งแรกเธอมีอารมณ์สนุกเฮฮาเล่นมุกหยอกล้อ ผมชอบเขาตั้งแต่แรก และผมไม่กล้าบอกเพราะผมรู้ดีว่ายังมูฟฟอนคนเก่าไม่ได้กลัวเอาคนใหม่มาซํ้าเติม ทำได้แค่คุยอย่างงั้นมานานหลายเดือนเริ่มรู้จักเขามากขึ้น แต่ฐานะเรามันต่างกันมากทั้งหน้าตาก็ด้วยเหมือน ฟ้ากับเหว ผมเลยต้องทำใจและถอยห่าง ผมคงไม่ใช่คนที่เธอชอบหรอก หน้าตาแบบผมหรอเธอจะชอบ ฐานะแบบผมหรอเธอจะยอมรับ ปัญญาแบบผมหรอจะดูแลเธอได้ คำว่ารักแบบผมหรอที่จะทำให้เธอมีชีวิตที่ดี ความมั่นใจผมแถบไม่มีเลย ผมทำได้แค่ยอมรับความจริงแล้วให้เธอไปเจออะไรที่ดีกว่านี้ ผมไม่อยากให้เขาเสียความรู้สึก ผมยอมรับคนเดียว เจ็บคนเดียว
คนอย่างผมใช่มั้ยที่จะทำเพื่อคำว่ารักได้ดีพอ
คนอย่างผมใช่มั้ยที่ไม่มีความมั่นใจในตัวเองเลย
ผมไม่ได้ดูถูกตัวเอง แต่รู้สึกอย่างั้น
มันเป็นความรู้สึกที่อยากจะระบายสำหรับการรักไครสักคน "แล้วต้องยอมเดินออกมาทั้งๆที่ใจยังรักอยู่"
คนอย่างผมใช่มั้ยที่จะทำเพื่อคำว่ารักได้ดีพอ
คนอย่างผมใช่มั้ยที่ไม่มีความมั่นใจในตัวเองเลย
ผมไม่ได้ดูถูกตัวเอง แต่รู้สึกอย่างั้น