สวัสดีค่ะ เราอยากมาแชร์เรื่องราวความรักของเรา คือเราคบกับแฟนมา1.2ปีค่ะ เริ่มรู้จักกันเมื่อกันยาปี66 และตกลงคบกันพฤษภา67จนถึงสิงหา68
คุณคงจะสงสัยกับหัวข้อกระทู้ คือความรักของเราสองคนมันดีมากเลยค่ะ เขาเป็นคนดี ดูแลเอาใจใส่ พูดเพราะ พึ่งพาได้ นิสัยดี ธงเขียวเลยแหละ จนเมื่อธันวาปี67 เรามีพสพ.กันแบบป้องกัน แต่แม่เราดันรู้ เลยบอกให้เขาไปคุยกับพ่อแม่เขา ทางพ่อแม่เขาไม่ยอมมาคุย และบอกให้เลิกกับเราแล้วบล็อกทุกช่องทาง เรายังเป็นผู้เยาว์ค่ะ พ่อแม่เขากลัวฝั่งเราฟ้อง แต่เราคุยกับแม่เราแล้ว แม่เราโอเค ไม่โกรธฝ่ายชาย และบอกให้อย่าดูแลกัน ตอยแรกแม่จะให้เราหมั้นกับเขาไว้ก่อน แต่ทางฝ่ายชายบอกเราว่าไม่อยากหมั้น ถ้าบอกพ่อแม่เขา เขาโดนด่าแน่ๆ เราเลยคุยกับทางแม่เราแม่เราก็โอเคตามใจเรา จนผ่านมาเดือนนึง 12มกรา เขาบอกเลิกเรา โดยให้เหตุผลว่า เขารักเรานะ แต่เขาอยากมีเวลาส่วนตัว เขาคุยกับเราเขาไม่ค่อยได้ทำอะไร(เราไม่ได้อยู่ด้วยกันค่ะLDR) และเขาบอกว่าช่วงวัยเราสองคนมันไม่ควรเป็นแฟนกัน ใช่ค่ะเรายื้อขอให้เขาไม่เลิก เขาบอกแบบนี้ทุกวันที่12เลยค่ะ จนสิงหาเรายื้อไม่ไหวแล้ว เราฟังคำบอกเลิกมาตลอด7เดือน ไม่ใช่เราไม่ยื้อนะคะ แต่ครั้งนี้เรายื้อเขาไม่ได้แล้ว คนจะไปอ่ะเนอะ ใช่ค่ะ นี่คือจุดเริ่มต้นของอาการป่วยของเรา เขาบอกให้เราลดสถานะจากแฟนมาเป็นพี่น้องกัน ยังคุยและติดต่อกันอยู่ ทางเขาเลิกรักเราไปแล้ว เรายังรักเขาอยู่ เลยมีอาการหึงหวงและน้อยใจ มันอาจจะเป็นความผิดของเราเอง แต่มันคือความคุ้นชิน ให้คนที่เคยเป็นแฟนกันมาเป็นพี่น้องทั้งๆที่ยังมองเขาแบบคนรัก มันไม่ได้ เราติดเขามากๆค่ะ เราทำเหมือนเดิมทุกอย่างแบบตอนที่คบกัน ถามไถเรื่องราวชีวิต เล่าเรื่องแต่ละวันให้เขาฟัง และโทรคุยกันทุกคืน ทั้งๆที่เราก็ลืมเขาไม่ได้เพราะยังคุยกันอยู่ จน2-3ให้หลังๆเราเริ่มมีปัญหากันบ่อยขึ้นเพราะเขาเริ่มหมดรักไปหมดแล้ว ช่วงแรกมันยังมีความห่วงใยอยู่ค่ะ หลังๆเขาไม่ได้ให้ความห่วงใยเราแล้ว ซึ่งเราเป็นคนรับ เราจะรู้สึกได้ตลอด จนมันหายไป เราเลยทำตัวงี่เง่าไปบ้าง เราถามปกติแบบเมื่อก่อนเลยค่ะ แต่เขาดันบอกวว่าไม่ชอบคนแบบนี้เลยอ่ะ เซ้าซี้มากก็ไม่ต้องคุย ไม่มีความเป็นส่วนตัวเลย เราอยู่แบบบ้าๆมา4-5เดือน จนสุขภาพจิตเรามีปัญหา เราคิดสั้นตลอด เราน้อยใจเขาและคิดสั้นตลอด เขาแอบโหลดทินเดอและคุยกับคนอื่น เราจับได้เร็วมาก สิ่งที่เขาพิมพ์มาคือ "ทำไมรู้เร็ว งง" เราเจ็บมาก เราเสียใจมาก แบบโลกทั้งใบของเราคือเขา เราไม่เคยคิดจะหาใครมาคุยและแทนที่เขาเลย แต่กลับกัน เขาพยายามหาผู้หญิงคนอื่นมาคุยและแทนที่เรา เขาพร้อมจะเริ่มต้นใหม่แล้ว แต่เรายังรักเขาสุดหัวใจ วันนั้นเรากินยานอนหลับไปครึ่งกระปุกแต่เรารอด 🙂 ใช่ค่ะ เราเป็นไบโพล่า และ ซึมเศร้า เราเคยคิดว่าความรักเป็นสิ่งที่สวยงาม การได้รักใครสักครและเขารักเรากลับมันดีมากๆ แต่พอเราเลิกกับเขา มันเริ่มทำให้เสียใจ ร้องไห้เป็นทุกข์ ทุกข์หนักมากๆ ตอนนี้ความคิดที่ว่ารักสวยงามมันหายไปแล้ว มันกลายเป็น การมีรักคือการมีทุกข์ มันสุขได้ไม่นาน และมันจะทุกข์ไปตลอด เราไม่สามารถมีรักใหม่ได้แล้ว เรารักเขามากๆ จนลืมรักตัวเอง รักมากจนยอมทุกอย่าง ทั้งๆที่ตัวเองเป็นทุกข์ คำแนะนำของใครไม่ได้ช่วยให้เราดีขึ้นเลย เราเป็นคนคิดมากอยู่แล้ว แถมย้ำคิดย้ำทำ มีแต่เรื่องวันนั้นที่เขาไปคุยกับคนอื่นมาคิดตลอด เปรียบเทียบระหว่างที่คุยกับผู้หญิงคนอื่นและคุยกับเรา มันทำเราน้อยใจเขาตลอด เราอิจฉาผู้หญิงคนนั้น เขาได้สิ่งที่เราเคยได้แต่วันนี้เราไม่ได้มันแล้ว เราไม่อยากให้เขามีรักใหม่ เขาเป็นคนดีมากๆ เราไม่อยากให้เขาดีกับคนอื่น อาจจะฟังดูเห็นแก่ตัว แต่เรายังมองเขาเป็นคนรักอยู่ มันเลยไม่ต่างอะไนกับคนนอกใจ
รักทำให้ต้องเป็นโรคทางจิต
คุณคงจะสงสัยกับหัวข้อกระทู้ คือความรักของเราสองคนมันดีมากเลยค่ะ เขาเป็นคนดี ดูแลเอาใจใส่ พูดเพราะ พึ่งพาได้ นิสัยดี ธงเขียวเลยแหละ จนเมื่อธันวาปี67 เรามีพสพ.กันแบบป้องกัน แต่แม่เราดันรู้ เลยบอกให้เขาไปคุยกับพ่อแม่เขา ทางพ่อแม่เขาไม่ยอมมาคุย และบอกให้เลิกกับเราแล้วบล็อกทุกช่องทาง เรายังเป็นผู้เยาว์ค่ะ พ่อแม่เขากลัวฝั่งเราฟ้อง แต่เราคุยกับแม่เราแล้ว แม่เราโอเค ไม่โกรธฝ่ายชาย และบอกให้อย่าดูแลกัน ตอยแรกแม่จะให้เราหมั้นกับเขาไว้ก่อน แต่ทางฝ่ายชายบอกเราว่าไม่อยากหมั้น ถ้าบอกพ่อแม่เขา เขาโดนด่าแน่ๆ เราเลยคุยกับทางแม่เราแม่เราก็โอเคตามใจเรา จนผ่านมาเดือนนึง 12มกรา เขาบอกเลิกเรา โดยให้เหตุผลว่า เขารักเรานะ แต่เขาอยากมีเวลาส่วนตัว เขาคุยกับเราเขาไม่ค่อยได้ทำอะไร(เราไม่ได้อยู่ด้วยกันค่ะLDR) และเขาบอกว่าช่วงวัยเราสองคนมันไม่ควรเป็นแฟนกัน ใช่ค่ะเรายื้อขอให้เขาไม่เลิก เขาบอกแบบนี้ทุกวันที่12เลยค่ะ จนสิงหาเรายื้อไม่ไหวแล้ว เราฟังคำบอกเลิกมาตลอด7เดือน ไม่ใช่เราไม่ยื้อนะคะ แต่ครั้งนี้เรายื้อเขาไม่ได้แล้ว คนจะไปอ่ะเนอะ ใช่ค่ะ นี่คือจุดเริ่มต้นของอาการป่วยของเรา เขาบอกให้เราลดสถานะจากแฟนมาเป็นพี่น้องกัน ยังคุยและติดต่อกันอยู่ ทางเขาเลิกรักเราไปแล้ว เรายังรักเขาอยู่ เลยมีอาการหึงหวงและน้อยใจ มันอาจจะเป็นความผิดของเราเอง แต่มันคือความคุ้นชิน ให้คนที่เคยเป็นแฟนกันมาเป็นพี่น้องทั้งๆที่ยังมองเขาแบบคนรัก มันไม่ได้ เราติดเขามากๆค่ะ เราทำเหมือนเดิมทุกอย่างแบบตอนที่คบกัน ถามไถเรื่องราวชีวิต เล่าเรื่องแต่ละวันให้เขาฟัง และโทรคุยกันทุกคืน ทั้งๆที่เราก็ลืมเขาไม่ได้เพราะยังคุยกันอยู่ จน2-3ให้หลังๆเราเริ่มมีปัญหากันบ่อยขึ้นเพราะเขาเริ่มหมดรักไปหมดแล้ว ช่วงแรกมันยังมีความห่วงใยอยู่ค่ะ หลังๆเขาไม่ได้ให้ความห่วงใยเราแล้ว ซึ่งเราเป็นคนรับ เราจะรู้สึกได้ตลอด จนมันหายไป เราเลยทำตัวงี่เง่าไปบ้าง เราถามปกติแบบเมื่อก่อนเลยค่ะ แต่เขาดันบอกวว่าไม่ชอบคนแบบนี้เลยอ่ะ เซ้าซี้มากก็ไม่ต้องคุย ไม่มีความเป็นส่วนตัวเลย เราอยู่แบบบ้าๆมา4-5เดือน จนสุขภาพจิตเรามีปัญหา เราคิดสั้นตลอด เราน้อยใจเขาและคิดสั้นตลอด เขาแอบโหลดทินเดอและคุยกับคนอื่น เราจับได้เร็วมาก สิ่งที่เขาพิมพ์มาคือ "ทำไมรู้เร็ว งง" เราเจ็บมาก เราเสียใจมาก แบบโลกทั้งใบของเราคือเขา เราไม่เคยคิดจะหาใครมาคุยและแทนที่เขาเลย แต่กลับกัน เขาพยายามหาผู้หญิงคนอื่นมาคุยและแทนที่เรา เขาพร้อมจะเริ่มต้นใหม่แล้ว แต่เรายังรักเขาสุดหัวใจ วันนั้นเรากินยานอนหลับไปครึ่งกระปุกแต่เรารอด 🙂 ใช่ค่ะ เราเป็นไบโพล่า และ ซึมเศร้า เราเคยคิดว่าความรักเป็นสิ่งที่สวยงาม การได้รักใครสักครและเขารักเรากลับมันดีมากๆ แต่พอเราเลิกกับเขา มันเริ่มทำให้เสียใจ ร้องไห้เป็นทุกข์ ทุกข์หนักมากๆ ตอนนี้ความคิดที่ว่ารักสวยงามมันหายไปแล้ว มันกลายเป็น การมีรักคือการมีทุกข์ มันสุขได้ไม่นาน และมันจะทุกข์ไปตลอด เราไม่สามารถมีรักใหม่ได้แล้ว เรารักเขามากๆ จนลืมรักตัวเอง รักมากจนยอมทุกอย่าง ทั้งๆที่ตัวเองเป็นทุกข์ คำแนะนำของใครไม่ได้ช่วยให้เราดีขึ้นเลย เราเป็นคนคิดมากอยู่แล้ว แถมย้ำคิดย้ำทำ มีแต่เรื่องวันนั้นที่เขาไปคุยกับคนอื่นมาคิดตลอด เปรียบเทียบระหว่างที่คุยกับผู้หญิงคนอื่นและคุยกับเรา มันทำเราน้อยใจเขาตลอด เราอิจฉาผู้หญิงคนนั้น เขาได้สิ่งที่เราเคยได้แต่วันนี้เราไม่ได้มันแล้ว เราไม่อยากให้เขามีรักใหม่ เขาเป็นคนดีมากๆ เราไม่อยากให้เขาดีกับคนอื่น อาจจะฟังดูเห็นแก่ตัว แต่เรายังมองเขาเป็นคนรักอยู่ มันเลยไม่ต่างอะไนกับคนนอกใจ