บ้านคือวิมาณของเรา...ใช่ไหม?

ผมเชื่อว่าทุกคนเกิดมาก็อยากมีบ้านเป็นของตัวเองกันทั้งนั้น  ไม่ว่าจะสร้าง  ซื้อ  เช่า  แต่มันใช่วิมาณจริงหรือ  ผมจะเล่าเรื่องผมให้ฟัง  อาจจะเหมือนหรือต่างก็ได้  และท่านอื่นก็มีประสปการณ์อีกแบบครับ

แรก ๆ ผมเชื่อเช่นนั้น  แต่เมื่ออยู่ไป ๆ  มันมีทุกข์  สุข  ปะปนกันไปเสมอ  ผมมีความเชื่อว่าควรมีครอบครัวเล็ก มีลูก คนเดียวก็พอ เราทุ่มเทให้เขาได้เต็มที่  เมื่อถึงเวลาเราไม่อยู่  ลูก ๆ ไม่แย่งสมบัติกัน.....คิดว่านี่แหละดีที่สุด.....
เมื่อลูกเรียนจบ  ไปทำงาน นอนคอนโดฯนาน ๆ กลับบ้าน  แต่ไม่นอนบ้าน  ไปนอนบ้านตา-ยาย   (บ้านผมมีสองชั้น  3 ห้องนอน 2 ห้องน้ำ )  ตา 1 หลัง ยาย 1 หลัง  ....สรุปว่า บ้านมี 3 หลัง  ทายาทมี 1 คน....ทั้งหมดมี 5 คน  

ตอนนี้กำลังสร้างของลูกอีก 1 หลัง (ที่จะทำเป็นคาเฟ่ฯ เล่าไปแล้วครับ)  ต่อไปลูกก็จะแยกไปอยู่กับแฟนเขา เป็น  บ้าน 4 หลัง  5 คน + สะใภ้ (อนาคต)
ส่วนผมก็อยู่กับแฟน  อายุมากขึ้นเข้าสู่วัยชรา....อยู่กันสองคนไม่มีคนรับใช้  เราสองคนจะใช้กันเอง  เรื่องทำอาหาร    เธอเป็นคนรับใช้  ส่วนถูบ้านกวาดบ้าน ซักผ้า ผมเป็นคนรับใช้)  ตอนนี้ผมย้ายลงมานอนชั้นช่าง  ชั้นบนสองห้องนอนว่าง  นาน ๆ ขึ้นไปทีก็เลยเลือกให้โรเบิร์ต  ถูกบ้านแทน รับผิดชอบชั้นบน

ซึ่งทำหน้าที่ได้ดีพอควรยกเว้นชิดผนังทำไม่ได้  และนานๆครั้งมันจะใช้ให้ผมทำความสะอาดผ้าถู (มันสั่งเลย) ก็ต้องถอดแต่ละชิ้นออกมาทำความสะอาดให้


  ความทุกข์ของผม บ้านผมเริ่มไม่เป็นวิมาณ  แม้มันแตกต่างจากคนอื่นบ้าง   บางหลังอาจจะกลายเป็นแค่ที่ซุกหัวนอน(เพราะความจำเป็น)  เช้าไปทำงาน กลับดึก อาบน้ำน้อน ตื่นตีห้ารีบไปทำงาน  บ้านก็ไม่ใช่วิมาณอยู่ดี

  ไม่ว่า  มี  จน  มีความทุกข์ทั้งนั้นครับ  มีน้อยก็ทุกข์อีกแบบ  ผมพอมีพอกินก็ทุกข์ไปอีกแบบ  แล้วกลุ่มที่รวย ๆบ้านหลังใหญ่ ๆ ก็คงทุกข์อีกแบบ
มีลูกมาก ก็ทุกข์อีกแบบ  มีลูกน้อยก็ทุกข์อีกแบบ  แค่มาระบายให้ฟัง(แบบคนแก่)ว่าบ้านผมในอนาคต  ถ้าไม่ร้าง  ก็ถูกทุบ....