เหตุผลที่ผมเริ่มออกเดินตอนกลางคืน… แล้วพบว่ามันเปลี่ยนหลายอย่างในชีวิตแบบไม่ทันตั้งตัว

สวัสดีครับ ช่วงสองเดือนที่ผ่านมา ผมเริ่มมีนิสัยประหลาดอย่างหนึ่งคือพอทุ่มกว่า ๆ
จะรู้สึกอยากออกไปเดินเล่นรอบหมู่บ้านเฉย ๆ ทั้งที่ปกติเป็นคนติดบ้านมากกว่าอยู่แล้ว
ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเริ่มจากวันไหน แต่พอได้ลองเดินคนเดียวในความเงียบสักยี่สิบนาที มันเหมือนสวิตช์ในหัวถูกปิดลงจากเรื่องวุ่น ๆ ทั้งวัน

ระหว่างเดิน ผมชอบแวะดูบ้านคนอื่นดูว่ามีใครเปิดไฟอยู่บ้าง เห็นพ่อแม่พาลูกเล่น เห็นแมวเดินข้ามถนนเหมือนจงใจมองหน้าให้ผมหยุดทัก
มันทำให้ผมรู้สึกว่าชีวิตคนอื่นก็มีจังหวะของเขา ไม่ได้รีบ ไม่ได้แข่งกับใคร และผมเองก็เริ่มผ่อนคลายไปพร้อม ๆ กับภาพพวกนั้น
บางคืนก็ได้กลิ่นดินชื้นหลังคนข้างบ้านรดน้ำต้นไม้ บางคืนมีลมเย็นจนเผลอยิ้มออกมาแบบไม่มีเหตุผล
ต่างจากตอนนั่งอยู่ในห้องที่มีแต่เสียงแอร์กับไฟหน้าจอที่ทำให้รู้สึกหนักหัว

พอทำแบบนี้ทุกวัน มันกลายเป็นกิจวัตรที่ช่วยให้ผมกลับมารู้สึกว่าตัวเองยังหายใจอยู่จริง ๆ ไม่ใช่แค่วิ่งตามงาน วิ่งตามความคาดหวังของใคร
การเดินตอนกลางคืนของผมเลยไม่ใช่เรื่องออกกำลังกายอย่างที่บางคนคิด
แต่มันกลายเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ ที่ผมได้เป็นตัวเองโดยไม่ต้องอธิบายอะไรให้ใครฟังเลย