ผมตัดสินใจมาเดิน เขาหลวง สุโขทัย ในวันที่ชีวิตเริ่มเต็มไปด้วยภาพภูเขาบนโซเชียล
เหมือนมันพยายามชี้นำให้ผมต้องไปเดินป่า ขึ้นเขา พร้อมพร็อพแบบอินฟลูฯ คนอื่น ๆ 🌲📱
ผมมาแบบงง ๆ แต่ก็เริ่มถามตัวเองว่า…
การมาเดินป่าครั้งนี้ เป็นเพราะ “ผมอยากมา” จริง ๆ
หรือเพราะมันปรากฏบนหน้าจอบ่อยๆ?
ถ้าไม่มีใครโพสต์ภาพหรือคลิป… ผมจะยังมาที่นี่ไหม 🤔
ช่วงแรกของทางเดิน ทุกอย่างยังไปได้สวย
ต้นไม้ให้ร่มเงา 🌿 กลิ่นดินชื้นและใบไม้
💪 ร่างกายยังสดชื่น ก้าวมั่นคง
จนกระทั่งทางเริ่มชันขึ้นเรื่อย ๆ
ระยะจาก GPS ก็เหมือนจะไม่อยากขยับ
ต่างจากอัตราการเต้นหัวใจที่ขยับขึ้นทุกวินาที 😅
มือเริ่มเกาะราวบันได ความชันจริงไม่ได้สวยงามเหมือนในคลิป
ผมเผลอเปรียบเทียบตัวเองกับภาพในหัวที่มาจากโซเชียล
ภาพภูเขาที่ “หน้าตาคล้ายกันไปหมด” 📸
YouTube, TikTok, Facebook — เต็มไปด้วย
คนแบกเป้ใบใหญ่ ชุดเดินป่าเป๊ะ ๆ อุปกรณ์พร้อม
เหงื่อท่วมแต่หน้ายังสวย คำคูล ๆ
มันขึ้นฟีด… ผมก็กดดู
ผมกดดู… มันก็ป้อนกลับมา
สังคมโซเชียล ยิ่งกระแสถูกผลักดันเท่าไหร่
ผู้คนก็ยิ่งทำตามมากขึ้น โพสต์มากขึ้น
เราอาจกำลังถูกป้อนซ้ำๆ จนชอบ ถูกชักจูงให้คล้อยตามโดยไม่รู้ตัว
ถึงจุดชมวิวแรก ผมเจอลุงสองคนวัยเจ็ดสิบเดินสวนลงมา
เราทักทายกัน และลุงพูดเพียงว่า—
“เดินดีจังนะ ใช้สองขา ไม่ต้องใช้ไม้ค้ำอย่างลุง” 🙂
มันไม่ใช่คอมเมนต์เรียกไลก์
ไม่ใช่สติกเกอร์
แค่คำพูดจริง ๆ จากคนแปลกหน้า
แต่เป็นกำลังใจเล็ก ๆ ให้เดินต่อ
ถึงยอดเขา
มองลงไปเห็นพื้นด้านล่างไกลสุดสายตา
แทบไม่มีภูเขาอื่นบดบังเลย 🏔️
ผมคิดว่าจะรู้สึกดี
โลกออนไลน์บอกเราว่า “ต้องฟิน” ตอนถึงยอด
หลังจากผ่านความลำบากมา ต้องยิ้ม ถ่ายรูปกับป้ายผู้พิชิต
แต่ผมนั่งอยู่ข้างหน้าผาแล้ว…
มองดูผู้คน คิดว่าตัวเองก็เคยเป็นแบบนั้น — ภูกระดึง ภูสอยดาว ถ่ายรูปไว้พิสูจน์ว่า "ผมมาถึงแล้ว"
เพื่อให้ใครสักคนเห็น แล้วกดไลค์
วันนี้กลับไม่รู้สึกอยากถ่ายรูปเลย
ภูมิใจลึกๆ แต่มีความว่างโล่งมากกว่า
ความเหนื่อยนี้—ไม่ต้องแสดงให้ใครเห็นก็ได้
ผมเดินต่อไปยังยอดภูกาอีกฝั่ง
หลงทางเล็กน้อย ป้ายไม่ชัด
ไม่เจอนักเดินป่าคนอื่นเลย
🌫️ เหมือนโลกทั้งใบเงียบลง
และตรงนั้นเอง—ผมได้ยินเสียงของตัวเองดังที่สุด
ขากลับลงมา บางอย่างเบาลง
ความเหนื่อยอาจไม่ได้มาจากความชัน
แต่มาจากการ “พยายาม" ตามอัลกอริทึมของโซเชียลโดยไม่รู้ตัว 📱🔄
รูปแบบและความรู้สึกที่ถูกออกแบบล่วงหน้า
ภาพที่เราควรโพสต์
พร็อพที่เราควรถือ
ความสำเร็จที่เราควรมี
หลังจาก 5 ชั่วโมง 11 กิโลเมตร
เขาหลวงสุโขทัยสอนผมว่า—
ประสบการณ์ที่มีค่า
คือประสบการณ์ที่ ผมสร้างเอง ผมเลือกเอง
อาจไม่จำเป็นต้องให้ใครรับรู้ อาจไม่มีรูปให้โพสต์
แต่ชื่นชมมีความสุขกับเวลาตรงหน้า ในขณะนั้นให้มากที่สุด
ผมจะออกไปเดินเขาอื่นอีกไหม ก็น่าจะไป —
แต่คราวหน้า คงเพราะผมเลือกเอง ไม่ใช่จากอัลกอริทึม
วันนี้คุณกำลังเลือกชีวิตเอง…
หรือปล่อยให้มันถูกออกแบบโดยอัลกอริทึม? 🤍
อัลกอริทึมบอกให้ไปเขาหลวงสุโขทัย — แล้วผมก็ไป
เหมือนมันพยายามชี้นำให้ผมต้องไปเดินป่า ขึ้นเขา พร้อมพร็อพแบบอินฟลูฯ คนอื่น ๆ 🌲📱
ผมมาแบบงง ๆ แต่ก็เริ่มถามตัวเองว่า…
การมาเดินป่าครั้งนี้ เป็นเพราะ “ผมอยากมา” จริง ๆ
หรือเพราะมันปรากฏบนหน้าจอบ่อยๆ?
ถ้าไม่มีใครโพสต์ภาพหรือคลิป… ผมจะยังมาที่นี่ไหม 🤔
ช่วงแรกของทางเดิน ทุกอย่างยังไปได้สวย
ต้นไม้ให้ร่มเงา 🌿 กลิ่นดินชื้นและใบไม้
💪 ร่างกายยังสดชื่น ก้าวมั่นคง
จนกระทั่งทางเริ่มชันขึ้นเรื่อย ๆ
ระยะจาก GPS ก็เหมือนจะไม่อยากขยับ
ต่างจากอัตราการเต้นหัวใจที่ขยับขึ้นทุกวินาที 😅
มือเริ่มเกาะราวบันได ความชันจริงไม่ได้สวยงามเหมือนในคลิป
ผมเผลอเปรียบเทียบตัวเองกับภาพในหัวที่มาจากโซเชียล
ภาพภูเขาที่ “หน้าตาคล้ายกันไปหมด” 📸
YouTube, TikTok, Facebook — เต็มไปด้วย
คนแบกเป้ใบใหญ่ ชุดเดินป่าเป๊ะ ๆ อุปกรณ์พร้อม
เหงื่อท่วมแต่หน้ายังสวย คำคูล ๆ
มันขึ้นฟีด… ผมก็กดดู
ผมกดดู… มันก็ป้อนกลับมา
สังคมโซเชียล ยิ่งกระแสถูกผลักดันเท่าไหร่
ผู้คนก็ยิ่งทำตามมากขึ้น โพสต์มากขึ้น
เราอาจกำลังถูกป้อนซ้ำๆ จนชอบ ถูกชักจูงให้คล้อยตามโดยไม่รู้ตัว
ถึงจุดชมวิวแรก ผมเจอลุงสองคนวัยเจ็ดสิบเดินสวนลงมา
เราทักทายกัน และลุงพูดเพียงว่า—
“เดินดีจังนะ ใช้สองขา ไม่ต้องใช้ไม้ค้ำอย่างลุง” 🙂
มันไม่ใช่คอมเมนต์เรียกไลก์
ไม่ใช่สติกเกอร์
แค่คำพูดจริง ๆ จากคนแปลกหน้า
แต่เป็นกำลังใจเล็ก ๆ ให้เดินต่อ
ถึงยอดเขา
มองลงไปเห็นพื้นด้านล่างไกลสุดสายตา
แทบไม่มีภูเขาอื่นบดบังเลย 🏔️
ผมคิดว่าจะรู้สึกดี
โลกออนไลน์บอกเราว่า “ต้องฟิน” ตอนถึงยอด
หลังจากผ่านความลำบากมา ต้องยิ้ม ถ่ายรูปกับป้ายผู้พิชิต
แต่ผมนั่งอยู่ข้างหน้าผาแล้ว…
มองดูผู้คน คิดว่าตัวเองก็เคยเป็นแบบนั้น — ภูกระดึง ภูสอยดาว ถ่ายรูปไว้พิสูจน์ว่า "ผมมาถึงแล้ว"
เพื่อให้ใครสักคนเห็น แล้วกดไลค์
วันนี้กลับไม่รู้สึกอยากถ่ายรูปเลย
ภูมิใจลึกๆ แต่มีความว่างโล่งมากกว่า
ความเหนื่อยนี้—ไม่ต้องแสดงให้ใครเห็นก็ได้
ผมเดินต่อไปยังยอดภูกาอีกฝั่ง
หลงทางเล็กน้อย ป้ายไม่ชัด
ไม่เจอนักเดินป่าคนอื่นเลย
🌫️ เหมือนโลกทั้งใบเงียบลง
และตรงนั้นเอง—ผมได้ยินเสียงของตัวเองดังที่สุด
ขากลับลงมา บางอย่างเบาลง
ความเหนื่อยอาจไม่ได้มาจากความชัน
แต่มาจากการ “พยายาม" ตามอัลกอริทึมของโซเชียลโดยไม่รู้ตัว 📱🔄
รูปแบบและความรู้สึกที่ถูกออกแบบล่วงหน้า
ภาพที่เราควรโพสต์
พร็อพที่เราควรถือ
ความสำเร็จที่เราควรมี
หลังจาก 5 ชั่วโมง 11 กิโลเมตร
เขาหลวงสุโขทัยสอนผมว่า—
ประสบการณ์ที่มีค่า
คือประสบการณ์ที่ ผมสร้างเอง ผมเลือกเอง
อาจไม่จำเป็นต้องให้ใครรับรู้ อาจไม่มีรูปให้โพสต์
แต่ชื่นชมมีความสุขกับเวลาตรงหน้า ในขณะนั้นให้มากที่สุด
ผมจะออกไปเดินเขาอื่นอีกไหม ก็น่าจะไป —
แต่คราวหน้า คงเพราะผมเลือกเอง ไม่ใช่จากอัลกอริทึม
วันนี้คุณกำลังเลือกชีวิตเอง…
หรือปล่อยให้มันถูกออกแบบโดยอัลกอริทึม? 🤍