ววมเดือนธันวาคมที่จะถึงนี้ บิ้กเม้าท์เท่นจัดที่เขาใหญ่ แถมมีวงไลแคน วงที่หนูชอบมาก ๆ ไปโชว์ที่นั่น หนูอยากไปมาก เป็นวันหยุดด้วย หนูเลยลองขอแม่ ทั้ง ๆ ที่รู้คำตอบอยู่แล้วว่าแม่จะบอกว่ามันไกล แต่ก็อยากลองขออีกสักรอบ หนูขอรอบที่ 2 แล้ว คำตอบที่แม่ให้ก็เหมือนเดิม ทั้ง ๆ ที่ชีวิตนี้หนูไม่เคยขอแม่ไปไหนเลย และแม่ก็ไม่เคยพาไปไหนสักที่เลย แม่บอกหนูตลอดว่าติดงาน แต่คำที่แม่บอกว่าติดงาน คือแม่กินเบียร์อยู่กับเพื่อน มีครั้งหนึ่งที่หนูเกือบเจอไลแคนแล้ว แต่แม่ก็ดันพากลับก่อน หนูไม่เคยเจอศิลปินคนไหนด้วยตาตัวเองเลย หนูดูแต่คลิปที่คนอื่นเขาไปหาศิลปิน หนูอยากเจอศิลปินด้วยตาตัวเองบ้าง แต่ชีวิตนี้หนูคงไม่ได้เจอ หนูรู้สึกอิจฉาที่คนอื่นเขาได้ไปเจอศิลปินที่ชอบ แต่หนูไม่เคยได้เจอเลยสักครั้ง หนูเจ็บ หนูร้องไห้มานานแล้ว เพราะหนูคิดแค่ว่าอยากเจอไลแคน หนูก็ร้องไห้ใจแทบขาด เพราะหนูรู้ ว่ายังไงหนูก็คงไม่ได้เจอศิลปินวงนี้หรอก เพื่อนหนูได้ไปบิ้กเม้าท์เท่น ไปเจอไลแคน แล้วเพื่อนก็เอาแต่อวดว่าจะได้เจอไลแคนแล้ว ครอบครัวเพื่อนสนับสนุนเพื่อนทุกอย่าง เพื่อนหนูอยากไปหาศิลปินคนโปรด ครอบครัวเขาก็พาไป แต่ครอบครัวหนู แม่ก็บอกติดงาน แต่ไปนั่งกินเบียร์กับเพื่อน ส่วนพ่อก็แยกกันอยู่กับแม่ แต่พ่อหนูก็สามารถพาหนูไปไหนก็ได้ แต่พ่อหนูไม่มีเงิน หนูพยายามเก็บเงินอยู่ แต่หนูไม่รู้ว่า ถ้าถึงตอนนั้นแล้ว หนูยังจะอยากไปอยู่ไหม ในเมื่อเรื่องในอดีตมันทำร้ายหนูขนาดนี้แล้ว หนูยังจะอยากไปอยู่หรือเปล่า
อยากให้รับฟังเด็กคนนี้