เรื่องราวของฉัน

ชีวิตฉันตอนนี้อายุ28ตั้งแต่เกิดมา ครอบครัวไม่เคยฉันไม่เคยอยู่กับที่กับทางเลยง่ายๆฉันเหมือนคนเล่ล่อนไปๆมาๆเป็นจังหวัดๆไปละนะอยู่จังหวัดนี้ไม่กี่ปีก็ย้ายๆๆๆไปเพื่อนก็ไม่ค่อยมีอยากครบหาเท่าไหร่เพราะฉันเป็นเด็กใหม่กับทุกที่เลยก่าวจะปรับตัวได้แต่ะที่ไปก็ไม่ง่ายเลยฉันเลยไม่ครบคบในโรงเรียนเลยและบางโรงเรียกฉันก็เข้ากับเขาใครไม่ได้เลยบางวันกับข้าวในโรงอาหารเพื่อนๆก็แย่งกินกันหมดฉันไม่ได้กินเลยเกลืบทุกวันเดือนจนฉันท้อฉันต้องหนีมานั่งกินข้าวเปล่าคนเดียวประจำร้องไห้ไปกินข้าวเปล่าไปฉันไม่กล้าบอกใครเลยเพราะโดนเพื่อนแกล้งเป็นประจำตีบ้างละด่าฉันบ้างบูลลี่ต่างๆบางครั้งฉันได้ทุนการศึกษาบ่อยเข้าเพื่อนๆก็อิฉาบอกครูแม่ฉันเอาเงินทุนฉันไปเล่นการพนันฉันรู้จักแม่ฉันดีแม่ไม่ถามทำแบบนั้นแม่นะท่านต้องเรียนสูงๆจะตายไปแต่ฉันก็กลัวถ้าฉันบอกใครไปฉันจะโดนหนักก่าวนี้หลังจากนั้นมาฉันไม่กล้าและอยากคบใครอีกเลยหรือคุยกับใครจนฉันกลายเป็นเด็กมีปัญสำหรับคูรและโรงเรียนไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากมีเพื่อนมันต่างด้วยสำไปฉันต้องการแต่เพื่อนที่ว่าจะเป็นยังไงฉันกลัวมากทั้งชีวิตตั้งแต่รู้ความเจอแต่การบูลลี่แก้ลงล้อเลียมตีฉันแต่ถ้าฉันได้เจอสักคนที่ดีกับฉันจริงๆๆฉันพร้อมที่จะจริงใจกับเช่นกันชีวตในวัยเด็กสะท้อนผู้ใหญ่ฉันด้วยกระว่าได้คะฉันเป็นคนเก็บมามากตั้งแต่เด็กทุกเหตุการในชีวิตฉันจำได้หมดคะ
ครอบครัวร้าวฉานอย่างกับนรกบนดินกะว่าได้สำหรับฉันนะคะก็มีวันดีๆบ้างนานคั้งนะคะนอนก็อย่างว่าคะแต่ฉันแม่ฉันมากนะคะแม้ว่าทำผิดไว้มากก็ตามแต่ก็ท่านมากค่ะน้องๆทั้งหกคนก็รักนะค่ะแต่ไม่รักเท่าแม่แน่นอนคะอย่าถามถึงพ่อฉันนะค่ะจะว่ารักก็รักจะเกลียดก็เกลียดยังไงก็พ่อนี่ค่ะตัดไม่ขาดอยู่แล้วแต่ะชีวิตฉันมายาวก่าวนี่คะฉันเชื่อชีวิตของท่านอื่นๆก็ยาวๆเหมือนกันค่ะ

สุดท้ายนี้อาจะเป็นแค่คำพินระบายใครไม่ถูกใจก็
ขออภัยด้วยนะคะ