ปมวัยเด็ก

คือตอนเราอยู่ป.6 เทอม2 มีอยู่วัน1เราได้รับข่าวว่าพี่สาวเเท้ๆคนกลางเสียซึ้งเป็นเสาหลักของครอบครัวได้ถูกฆตกพร้อมกับยายในวันที่ฝนตกโดยคนฆ่าคือญาติห่างๆค่ะ ตอนรู้ข่าวเราเสียใจมากๆเเต่ทำอะไรไม่ได้ต้องสู้ต่อไปเเล้วเราก็ไปเรียนตามปกติค่ะทั้งที่รู้ว่าพี่เราตาย เราเรียนอยู่กลั้นน้ำตาเอาไว้พอจนถึงเที่ยงเรากลั้นไว้ไม่อยู่เลยปล่อยเลยตามเลยเลยค่ะ  ในวันรุ่งขึ้นพอข่าวเริ่มซาลงนิดนึงเราถูกเพื่อนที่เเกล้งเราประจำตั้งเเต่อยู่อนุบาล2จนถึงป.6 เเกล้ง ​เราเริ่มทนไม่ไหวเลยร้องให้อีกเเล้วค่ะ  ซึ้งตอนนั้นเราเรียนร่วมกับน้องๆป.5 คือเรากลั้นไว้ไม่อยู่จริงๆเเล้วตอนนั้นอายด้วย เเล้วเพื่อนเราอ◌ีกคนก็ปวดท้องพอดี ​ตอนนั้นครูเขาสอนอยู่เราจำได้ว่าครูเห็นเราร้องให้ก่อนเเท้ๆ เเต่พอเพื่อนเราอีกคนปวดท้องครูก็ไปหาเพื่อนคนนั้น เเล้วก็ไปปลอบเขาให้ยากินค่ะ ​เเล้วก็เมินเราไปเลย
ตอนนั้นมันหน่วงมากในหัวขาวโพลงไปหมด​🥲  เราอยากรู้ความรู้สึกครูตอนนั้นมากค่ะเขาอาจจะเห็นว่าเราร้องให้เลยเลือกเมินเพราะคงคิดว่าเราอายมากๆเลยรึป่าวคะ หรือเเค่ไม่สนใจเราอยู่เเล้วกันนะ
ก็
ไม่มีไรมากค่ะเเค่มาระบายเฉยๆเรื่องนี้ก็นานเเล้วเเต่ยังจำฝังใจอยู่เลยค่ะขอบคุณที่อ่านเรื่องของเราจนจบนะคะ🙂‍↕️